Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 47 takich faktów

Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem

Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem – Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Chin, zorientowanym na reformowanie gospodarki i pluralizowanie życia politycznego w kraju. Z sympatią odnosił się do antyrządowych protestów studentów, w stronę których 4 czerwca 1989 r. Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza otworzyła ogień na placu Tiananmen. W rezultacie przegranej w walce o wpływy ze stronnictwem twardogłowych, po których stronie ostatecznie opowiedział się też starzejący się największy autorytet postmaoistowskich Chin i twórca słynnych przemian wolnorynkowych Deng Xiaoping, Zhao w czerwcu i lipcu został usunięty ze wszystkich urzędów i umieszczony w
areszcie domowym, w którym zmarł w styczniu 2005 r.

Zhao jest prawdopodobnie najskrajniejszym w Chinach przypadkiem typowej dla skompromitowanych komunistycznych oficjeli koncepcji nieosoby — w przestrzeni publicznej wymienianie jego nazwiska w kontekście pozakronikarskim jest w zasadzie zabronione. Wymownym przykładem tego jest poświęcony mu artykuł w usankcjonowanej przez rząd Encyklopedii Baidu, który informacji o tym, że ten wydawałoby się nienaganny człowiek Partii nagle w lecie 1989 r. został odsunięty
od wszelkich stanowisk, nie opiera o żaden kontekst.

7

14 czerwca 2018 o 7:35

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://baike.baidu.com/item/%E8%B5…

Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych,

Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych, – Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych, odpowiedź na pytanie, kto tak naprawdę rządzi w Chińskiej Republice Ludowej, może być problematyczna: praktyczna władza płynąca z danego stanowiska zależy bardziej od osobowości i powiązań okupującej go osoby aniżeli od z góry ustalonych procesów prawnych. Za najbliższy pojęciu dyktatora można uznać termin "najwyższy przywódca", który nie jest jednak nadawany oficjalnie.

Obecnie nie ma wątpliwości, że najpotężniejszym politykiem w Państwie Środka jest Xi Jinping (wym. si dzin-ping; [dz] wymawiane jak w słowie "dzban"), który stanowisko sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin przejął w listopadzie 2012 r. i to właśnie to wydarzenie uznaje się za moment "zmiany warty", a nie objęcie przezeń stołka przewodniczącego ChRL w marcu 2013 r. Nawiasem mówiąc należy zaznaczyć, że stanowisko głowy chińskiego państwa to właśnie przewodniczący (podobnie jak miało to miejsce w przypadku Mao), a nie prezydent, jak tłumaczą je zachodnie agencje prasowe.

W ostatnich dekadach struktura władzy ChRL przeszła znaczącą zmianę. Od czasu wycofania się z życia politycznego Denga Xiaopinga (wym. deng sjał-ping), architekta chińskich reform wolnorynkowych, krótko po niesławnej rzezi tiananmeńskiej, standardem jest, że sek. gen. Partii zajmuje jednocześnie stołek przewodniczącego kraju oraz — co w praktyce jest chyba najważniejsze — komitetów wojskowych tak Partii, jak i całej republiki, decydujących o nominacjach generalskich w drugiej najpotężniejszej sile zbrojnej świata. W ten sposób kontrolę nad Chinami formalnie sprawuje się z szeregu różnych biur — z tym że na drzwiach większości z nich widnieje to samo nazwisko.

Mechanizmem studzącym przesadne ambicje kolejnych wodzów jest przepis w Konstytucji ChRL ograniczający liczbę pięcioletnich kadencji do dwóch, tak więc spośród następców Denga ani Jiang Zemin (wym. dzjang dze-min), ani Hu Jintao (wym. hu dzin-tał) nie sprawowali władzy dłużej niż przed dekadę. Wygląda jednak na to, że w najbliższym czasie się to zmieni: w lutym 2018 r. KC KPCh "zasugerował" wprowadzenie szeregu poprawek do Ustawy Zasadniczej, nie tylko znoszących limit kadencji głowy państwa, ale też wymieniających Xi Jinpiga obok Mao i Denga jako jednego z twórców politycznej filozofii republiki. Xi w ciągu ostatnich lat dał się poznać jako bezwzględny i wytrawny gracz, niestrudzenie walczący z prawdziwą i wyimaginowaną korupcją swoich rywali oraz masowo odsuwający ich od wszelkich wpływów w sposób, w jaki nie tylko Jiang czy Hu, ale też Deng nigdy się nie odważyli. I wszystko wskazuje na to, że zarówno Chińczycy, jak i świat, będą musieli żyć z tym rodzajem przywództwa w Państwie Środka jeszcze przez długie lata.

15

26 lutego 2018 o 8:45

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W porozumieniu z rządami Wielkiej Brytanii i Portugalii władze Chińskiej

W porozumieniu z rządami Wielkiej Brytanii i Portugalii władze Chińskiej – W porozumieniu z rządami Wielkiej Brytanii i Portugalii władze Chińskiej Republiki Ludowej zobowiązały się, że "odzyskane"
z rąk tych krajów ich dawne kolonie w południowych Chinach — brytyjski Hong Kong w 1997 r. i portugalskie Makau w 1999 r. — zostaną objęte koncepcją "jeden kraj, dwa systemy" (ch. "一国两制"). Oznacza to, że o ile Hong Kong i Makau nie stały się niepodległymi państwami, to Pekin przejął nad nimi kontrolę jedynie w kwestiach związanych z obroną terytorialną i dyplomacją, pozwalając im m.in. na zachowanie demokratycznych stosunków społecznych (w praktyce wszakże Chińska Partia Komunistyczna notorycznie ingeruje w wewnętrzną politykę terytoriów). Rozwiązanie to jest jednak tymczasowe: po upływie 50 lat — a więc 1 lipca 2047 r. w przypadku Hong Kongu i 20 grudnia 2049 r. w Makau — Chiny przestaną obowiązywać jakiekolwiek obostrzenia w tym zakresie i uzyskają prawo swobodnej aneksji obydwu regionów na
takich zasadach, jakie uznają za odpowiednie.

8

21 maja 2018 o 5:04

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W wyborach do parlamentu w 1991 Polska Partia Przyjaciół Piwa wyprzedziła

W wyborach do parlamentu w 1991 Polska Partia Przyjaciół Piwa wyprzedziła – W wyborach do parlamentu w 1991 Polska Partia Przyjaciół Piwa wyprzedziła 20 innych ugrupowań w liczbie zdobytych mandatów. W sumie w podziale mandatów wzięło udział 30 list.

15

5 maja 2018 o 23:47

przez ovoua (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: Dzieje Sejmu polskiego, pod red. J. Bardacha, Warszawa 1997.

W maju 1964 r. kręgi włoskiej polityki rozgrzała plotka, jakoby wywodzący

W maju 1964 r. kręgi włoskiej polityki rozgrzała plotka, jakoby wywodzący – W maju 1964 r. kręgi włoskiej polityki rozgrzała plotka, jakoby wywodzący się z Chrześcijańskich Demokratów ówczesny prezydent Antonio Segni wydał karabinierom rozkaz przygotowania się do zbrojnego zajęcia siedzib partii lewicowych oraz sprzyjających im gazet. Miało to miejsce w trakcie burzliwej kłótni pomiędzy chadekami premiera Aldo Moro (formacją prezydenta) a ich dotychczasowymi koalicjantami z Partii Włoskich Socjalistów pod wodzą Pietro Nenniego, którzy chcieli renegocjowania warunków współpracy. Plany prezydenta miały ponoć tak przerazić Nenniego, że ten zdecydował się na jak najszybsze pogodzenie z Moro i powołanie nowego, bliźniaczo podobnego do poprzedniego rządu.

W 1967 r. informacja o planach rzekomego puczu dotarła do włoskiej prasy, która oceniła, że stanowiły one jedynie blef ze strony sfrustrowanego wolnym postępem negocjacji rządowych prezydenta Segniego.

8

6 marca 2018 o 12:13

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

"Kryzys? Jaki kryzys?" Pod tym nagłówkiem, który na stałe wszedł

"Kryzys? Jaki kryzys?" Pod tym nagłówkiem, który na stałe wszedł – "Kryzys? Jaki kryzys?" Pod tym nagłówkiem, który na stałe wszedł do kanonu dziennikarskiego sarkazmu, tabloid "The Sun" opublikował na początku 1979 r. treść wywiadu z brytyjskim premierem Jamesem Callaghanem, zapytanym o opinię na temat przetaczających się wówczas przez kraj protestów związków zawodowych
przeciwko ślamazarnemu tempu wzrostu pensji.

Wbrew powszechnej opinii Callaghan nigdy nie użył słów "Kryzys? Jaki kryzys?", choć sens jego wypowiedzi zasadniczo do nich właśnie się sprowadzał. W następstwie niefortunnego wywiadu na Callaghana i kierowaną przez niego Partię Pracy wylało się wiadro zarzutów o lekceważenie problemów brytyjskich robotników. W tym samym roku laburzyści sromotnie przegrali wybory do parlamentu, a ster
rządów przejęli konserwatyści z Margaret Thatcher na czele.

Redakcja "The Sun" pomysł na chwytliwy nagłówek zaczerpnęła najprawdopodobniej z tytułu wydanego w 1975 r. albumu brytyjskiego zespołu rockowego Supertramp: "Crisis? What Crisis?".

11

12 marca 2018 o 15:14

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Dolar Zimbabwe, znany głównie z powodu niebotycznej hiperinflancji, która

Dolar Zimbabwe, znany głównie z powodu niebotycznej hiperinflancji, która – Dolar Zimbabwe, znany głównie z powodu niebotycznej hiperinflancji, która przetoczyła się przez ten kraj w pierwszej dekadzie XXI w., już 12 kwietnia 2009 r. został całkowicie porzucony przez narodowy Bank Rezerw. Od tego czasu Zimbabwejczycy prowadzą codzienne transakcje przy użyciu stabilniejszych walut zagranicznych, niekiedy kilku jednocześnie (najczęściej spotyka się amerykańskie dolary czy południowoafrykańskie randy). Na tym jednak pieniężne pomysły prezydenta Roberta Mugabe się nie skończyły.

Stosunkowo niewiele w zachodnich mediach mówiło się o zapoczątkowanej w 2014 r. emisji tzw. bondnotów (dosłownie "papierów obligacyjnych"), wspieranych przez egipską instytucję finansową Afreximbank na kwotę 200 milionów dolarów amerykańskich. Rząd zarzekał się, że nie stanowiły one próby powrotu do krajowej waluty, a jedynie wyjście naprzeciw potrzebom mieszkańców Zimbabwe, którego zasoby zagranicznego pieniądza w ostatnich latach bardzo stopniały. Nowe bondnoty miały być związane z dolarem amerykańskim sztywnym kursem 1:1. O tym, jakim zaufaniem cieszył się na tym etapie gospodarczy geniusz Roberta Mugabe, najlepiej świadczy fakt, że gdy rynek zalany został we wrześniu 2017 r. nową partią bondnotów o oficjalnej wartości "300 milionów dolarów amerykańskich", Zimbabwejczycy masowo ruszyli na internetowe rynki skupywać udziały w zagranicznych firmach czy dobrach luksusowych, których sprzedaż miała pomóc im przetrwać czasy wyczuwanej nosem powtórki z hiperinflacyjnej rozrywki.

Po obaleniu Mugabe w listopadzie 2017 r.
przyszłość bondnotów stoi pod znakiem zapytania.

5

10 marca 2018 o 3:44

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Partią polityczną liczącą najwięcej członków na świecie jest Indyjska Partia

Partią polityczną liczącą najwięcej członków na świecie jest Indyjska Partia – Partią polityczną liczącą najwięcej członków na świecie jest rządząca Indiami od 2014 r. Indyjska Partia Ludowa, do której w czerwcu 2015 r. należało 110 milionów osób. Na drugim miejscu stoi Chińska Partia Komunistyczna, w której zarejestrowanych jest blisko 90 milionów Chińczyków.

9

11 marca 2018 o 5:10

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

"Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu

"Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu – "Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu w historii Włoch w latach 1992–97, kiedy przez ten kraj przetoczyła się seria postępowań sądowych przeciwko w sumie aż 5 tysiącom skorumpowanych urzędników publicznych. Skandale kompletnie przeorały włoską scenę polityczną: dominujący od II wojny światowej Chrześcijańscy Demokraci rozpadli się na szereg drobnych partii, to samo spotkało ich socjalistyczną opozycję, przy czym zreorganizować się w następstwie rozwiązania
ZSRR musiała też Włoska Partia Komunistyczna.

Polityczne trzęsienie ziemi uznano za tak gruntowne, że 1992 r. ochrzczono mianem roku przejściowego pomiędzy "pierwszą" a "drugą" Republiką Włoską, choć nie doszło do rozpisania żadnej nowej konstytucji. Ostatecznie, mimo wielkich nadziei, nowe twarze włoskiej polityki bardzo szybko przyswoiły sobie stare korupcyjne praktyki panujące na Półwyspie Apenińskim co najmniej od czasu zjednoczenia Włoch w XIX w.

8

7 marca 2018 o 6:56

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka badającego powiązania włoskiej mafii

Zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka badającego powiązania włoskiej mafii – Zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka badającego powiązania włoskiej mafii z elitami politycznymi i biznesowymi Słowacji z 25 lutego 2018 r. wielu obserwatorom przywodzi na myśl nieco już zapomnianą
epokę premierostwa Vladimíra Mečiara.

Mečiar, który z przerwą aż do 1998 r. przewodził słowackiemu rządowi od chwili uzyskania przez ten kraj niepodległości (do czego Mečiar w dużej mierze doprowadził własnoręcznie, wbrew sprzeciwowi większości Słowaków) obok tolerancji wobec partyjnej korupcji czy podejrzanych praktyk prywatyzacyjnych dawnego czechosłowackiego majątku narodowego wsławił się niezwykle autorytarnym stylem prowadzenia władzy. Do największego skandalu doszło w sierpniu 1995 r., gdy przebywający w Niemczech syn ówczesnego prezydenta (a zarazem zaprzysięgłego wroga premiera) Michala Kováča został porwany i wywieziony do Austrii. Następujące po tym śledztwo potwierdziło udział w zbrodni Słowackiej Służby Wywiadowczej, jednak gdy Mečiar przejął na rok obowiązki prezydenta, rozpisał amnestię dla osób podejrzewanych o związki z tą sprawą.

Mečiar wkrótce potem utracił kontrolę nad rządem, a jego partia HZDS zaczęła notować straty wśród elektoratu. Ostatecznie wycofał się z polityki w 2013 r. Wiele wskazuje jednak na to, że czarne plamy na jego premierostwie wkrótce mogą wrócić na czołówki słowackich gazet: w grudniu 2017 r. anulowano jego amnestię dla sprawców porwania syna Kováča i ponownie otwarto w tej sprawie śledztwo. Można się domyślać, że szokujące morderstwo Jána Kuciaka jedynie zwiększy presję ze strony opinii publicznej na organa ścigania co do ukrócenia relacji słowackiej polityki z przestępczością zorganizowaną.

9

6 marca 2018 o 14:16

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 3 4 5 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Komixxy.pl Mistrzowie.org

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni