Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 43 takie fakty

W maju 1964 r. kręgi włoskiej polityki rozgrzała plotka, jakoby wywodzący

W maju 1964 r. kręgi włoskiej polityki rozgrzała plotka, jakoby wywodzący – W maju 1964 r. kręgi włoskiej polityki rozgrzała plotka, jakoby wywodzący się z Chrześcijańskich Demokratów ówczesny prezydent Antonio Segni wydał karabinierom rozkaz przygotowania się do zbrojnego zajęcia siedzib partii lewicowych oraz sprzyjających im gazet. Miało to miejsce w trakcie burzliwej kłótni pomiędzy chadekami premiera Aldo Moro (formacją prezydenta) a ich dotychczasowymi koalicjantami z Partii Włoskich Socjalistów pod wodzą Pietro Nenniego, którzy chcieli renegocjowania warunków współpracy. Plany prezydenta miały ponoć tak przerazić Nenniego, że ten zdecydował się na jak najszybsze pogodzenie z Moro i powołanie nowego, bliźniaczo podobnego do poprzedniego rządu.

W 1967 r. informacja o planach rzekomego puczu dotarła do włoskiej prasy, która oceniła, że stanowiły one jedynie blef ze strony sfrustrowanego wolnym postępem negocjacji rządowych prezydenta Segniego.

8

6 marca 2018 o 12:13

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

"Kryzys? Jaki kryzys?" Pod tym nagłówkiem, który na stałe wszedł

"Kryzys? Jaki kryzys?" Pod tym nagłówkiem, który na stałe wszedł – "Kryzys? Jaki kryzys?" Pod tym nagłówkiem, który na stałe wszedł do kanonu dziennikarskiego sarkazmu, tabloid "The Sun" opublikował na początku 1979 r. treść wywiadu z brytyjskim premierem Jamesem Callaghanem, zapytanym o opinię na temat przetaczających się wówczas przez kraj protestów związków zawodowych
przeciwko ślamazarnemu tempu wzrostu pensji.

Wbrew powszechnej opinii Callaghan nigdy nie użył słów "Kryzys? Jaki kryzys?", choć sens jego wypowiedzi zasadniczo do nich właśnie się sprowadzał. W następstwie niefortunnego wywiadu na Callaghana i kierowaną przez niego Partię Pracy wylało się wiadro zarzutów o lekceważenie problemów brytyjskich robotników. W tym samym roku laburzyści sromotnie przegrali wybory do parlamentu, a ster
rządów przejęli konserwatyści z Margaret Thatcher na czele.

Redakcja "The Sun" pomysł na chwytliwy nagłówek zaczerpnęła najprawdopodobniej z tytułu wydanego w 1975 r. albumu brytyjskiego zespołu rockowego Supertramp: "Crisis? What Crisis?".

11

12 marca 2018 o 15:14

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Dolar Zimbabwe, znany głównie z powodu niebotycznej hiperinflancji, która

Dolar Zimbabwe, znany głównie z powodu niebotycznej hiperinflancji, która – Dolar Zimbabwe, znany głównie z powodu niebotycznej hiperinflancji, która przetoczyła się przez ten kraj w pierwszej dekadzie XXI w., już 12 kwietnia 2009 r. został całkowicie porzucony przez narodowy Bank Rezerw. Od tego czasu Zimbabwejczycy prowadzą codzienne transakcje przy użyciu stabilniejszych walut zagranicznych, niekiedy kilku jednocześnie (najczęściej spotyka się amerykańskie dolary czy południowoafrykańskie randy). Na tym jednak pieniężne pomysły prezydenta Roberta Mugabe się nie skończyły.

Stosunkowo niewiele w zachodnich mediach mówiło się o zapoczątkowanej w 2014 r. emisji tzw. bondnotów (dosłownie "papierów obligacyjnych"), wspieranych przez egipską instytucję finansową Afreximbank na kwotę 200 milionów dolarów amerykańskich. Rząd zarzekał się, że nie stanowiły one próby powrotu do krajowej waluty, a jedynie wyjście naprzeciw potrzebom mieszkańców Zimbabwe, którego zasoby zagranicznego pieniądza w ostatnich latach bardzo stopniały. Nowe bondnoty miały być związane z dolarem amerykańskim sztywnym kursem 1:1. O tym, jakim zaufaniem cieszył się na tym etapie gospodarczy geniusz Roberta Mugabe, najlepiej świadczy fakt, że gdy rynek zalany został we wrześniu 2017 r. nową partią bondnotów o oficjalnej wartości "300 milionów dolarów amerykańskich", Zimbabwejczycy masowo ruszyli na internetowe rynki skupywać udziały w zagranicznych firmach czy dobrach luksusowych, których sprzedaż miała pomóc im przetrwać czasy wyczuwanej nosem powtórki z hiperinflacyjnej rozrywki.

Po obaleniu Mugabe w listopadzie 2017 r.
przyszłość bondnotów stoi pod znakiem zapytania.

5

10 marca 2018 o 3:44

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Partią polityczną liczącą najwięcej członków na świecie jest Indyjska Partia

Partią polityczną liczącą najwięcej członków na świecie jest Indyjska Partia – Partią polityczną liczącą najwięcej członków na świecie jest rządząca Indiami od 2014 r. Indyjska Partia Ludowa, do której w czerwcu 2015 r. należało 110 milionów osób. Na drugim miejscu stoi Chińska Partia Komunistyczna, w której zarejestrowanych jest blisko 90 milionów Chińczyków.

9

11 marca 2018 o 5:10

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

"Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu

"Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu – "Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu w historii Włoch w latach 1992–97, kiedy przez ten kraj przetoczyła się seria postępowań sądowych przeciwko w sumie aż 5 tysiącom skorumpowanych urzędników publicznych. Skandale kompletnie przeorały włoską scenę polityczną: dominujący od II wojny światowej Chrześcijańscy Demokraci rozpadli się na szereg drobnych partii, to samo spotkało ich socjalistyczną opozycję, przy czym zreorganizować się w następstwie rozwiązania
ZSRR musiała też Włoska Partia Komunistyczna.

Polityczne trzęsienie ziemi uznano za tak gruntowne, że 1992 r. ochrzczono mianem roku przejściowego pomiędzy "pierwszą" a "drugą" Republiką Włoską, choć nie doszło do rozpisania żadnej nowej konstytucji. Ostatecznie, mimo wielkich nadziei, nowe twarze włoskiej polityki bardzo szybko przyswoiły sobie stare korupcyjne praktyki panujące na Półwyspie Apenińskim co najmniej od czasu zjednoczenia Włoch w XIX w.

8

7 marca 2018 o 6:56

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka badającego powiązania włoskiej mafii

Zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka badającego powiązania włoskiej mafii – Zabójstwo dziennikarza Jána Kuciaka badającego powiązania włoskiej mafii z elitami politycznymi i biznesowymi Słowacji z 25 lutego 2018 r. wielu obserwatorom przywodzi na myśl nieco już zapomnianą
epokę premierostwa Vladimíra Mečiara.

Mečiar, który z przerwą aż do 1998 r. przewodził słowackiemu rządowi od chwili uzyskania przez ten kraj niepodległości (do czego Mečiar w dużej mierze doprowadził własnoręcznie, wbrew sprzeciwowi większości Słowaków) obok tolerancji wobec partyjnej korupcji czy podejrzanych praktyk prywatyzacyjnych dawnego czechosłowackiego majątku narodowego wsławił się niezwykle autorytarnym stylem prowadzenia władzy. Do największego skandalu doszło w sierpniu 1995 r., gdy przebywający w Niemczech syn ówczesnego prezydenta (a zarazem zaprzysięgłego wroga premiera) Michala Kováča został porwany i wywieziony do Austrii. Następujące po tym śledztwo potwierdziło udział w zbrodni Słowackiej Służby Wywiadowczej, jednak gdy Mečiar przejął na rok obowiązki prezydenta, rozpisał amnestię dla osób podejrzewanych o związki z tą sprawą.

Mečiar wkrótce potem utracił kontrolę nad rządem, a jego partia HZDS zaczęła notować straty wśród elektoratu. Ostatecznie wycofał się z polityki w 2013 r. Wiele wskazuje jednak na to, że czarne plamy na jego premierostwie wkrótce mogą wrócić na czołówki słowackich gazet: w grudniu 2017 r. anulowano jego amnestię dla sprawców porwania syna Kováča i ponownie otwarto w tej sprawie śledztwo. Można się domyślać, że szokujące morderstwo Jána Kuciaka jedynie zwiększy presję ze strony opinii publicznej na organa ścigania co do ukrócenia relacji słowackiej polityki z przestępczością zorganizowaną.

9

6 marca 2018 o 14:16

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

I sekretarz Litewskiej Partii KomunistycznejPetras Griškevičius odsłania

I sekretarz Litewskiej Partii KomunistycznejPetras Griškevičius odsłania – I sekretarz Litewskiej Partii Komunistycznej
Petras Griškevičius odsłania popiersie
swojego poprzednika Antanasa
Sniečkusa. Wilno, 1975 r.

Powszechnie wiadomo, że w 1954 r. Nikita Chruszczow przekazał jurysdykcję nad Półwyspem Krymskim rządowi Ukraińskiej SRS. Stosunkowo niewielu pamięta jednak, iż krótko potem bardzo podobną ofertę wysunął pod adresem szefa litewskich komunistów, Antanasa Sniečkusa: Chruszczow miał zaproponować wcielenie całego obwodu kaliningradzkiego do sowieckiej Litwy. Sniečkus propozycji nie przyjął, obawiając się, że aneksja silnie już zrusyfikowanego obszaru podważy jego program komunizmu oparty na litewskim nacjonalizmie.

7

2 marca 2018 o 9:52

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W liczącym 2987 posłów Ogólnokrajowym Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych,

W liczącym 2987 posłów Ogólnokrajowym Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych, – W liczącym 2987 posłów Ogólnokrajowym Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych, czyli jedynej izbie chińskiego parlamentu, nie zasiadają tylko członkowie rządzącej Partii Komunistycznej, którym przysługuje "jedynie" 72,22% miejsc. Pozostałe zajmują tzw. partie sojusznicze, zbliżone swoim charakterem do znanych z Sejmu PRL Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego czy Stronnictwa Demokratycznego:

— Rewolucyjny Komitet Chińskiej Partii Narodowej;
— Chiński Sojusz Demokratyczny;
— Chińskie Stronnictwo Narodowotwórcze;
— Stronnictwo na rzecz Promocji Chińskiej Demokracji;
— Chińska Partia Robotniczo-Chłopska;
— Chińska Partia na rzecz Dobra Publicznego;
— Stowarzyszenie Naukowe 3 września;
— Autonomiczny Sojusz na rzecz Tajwańskiej Demokracji;
— reprezentanci Hong Kongu, Makao oraz Tajwanu.

Podobnie jak miało to miejsce w Polsce, za tolerowaniem tych partii przez rządzących stoi głównie chęć promocji systemu wśród tych członków społeczeństwa, którzy nigdy nie pogodzili się z komunistyczną rewolucją, głównie burżuazji, a w jej ramach środowisk konserwatywnych, intelektualnych oraz biznesowych.

9

27 lutego 2018 o 6:33

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje – Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje na co dzień na szeregowych Chińczyków?

Każdy, kto w ostatnich latach odwiedził Państwo Środka, z pewnością widział przynajmniej jeden baner wyliczający socjalistyczne przymioty, które na 18. narodowym kongresie przyjęła Komunistyczna Partia Chin. Jednakże poza tym oraz wszędobylskimi cytatami z Mao Zedonga czy innych wybitnych działaczy KPCh, Chiny raczej nie wyglądają na pierwszy rzut oka na szczególnie autorytarne państwo. I faktem jest, że — podobnie jak miało to miejsce w Polsce za rządów Edwarda Gierka — obywatele, którzy w sposób jawny nie kwestionują komunistycznego monopolu na władzę, raczej nie muszą się obawiać problemów natury prawnej.

Pierwsze, co zaskoczyć może zgłębiającego temat Europejczyka czy Amerykanina, jest to, że wyłączając nazwę samej Partii, słowo "komunizm" w chińskiej sferze publicznej niemal nie występuje — podobnie jak w PRL, prawie zawsze nawiązuje się tu do szeroko rozumianego socjalizmu. Drugie to fakt, że dyskusji na temat niepolitycznych problemów trapiących chińskie społeczeństwo władze nie tylko w żaden sposób nie tłumią, ale też same biorą w niej czynny udział. Każdego dnia w chińskiej prasie pojawiają się artykuły o zatrważającej biedzie w ośrodkach wiejskich, nierównomiernym rozłożeniu majątku pomiędzy prowincjami czy zanieczyszczeniu środowiska, ale też korupcji wśród członków Partii.

Szczególnie ciekawa jest oficjalna historiografia — wcale nie tak jednostronna i propagandowa, jak mogłoby się to wydawać. Obcokrajowiec orientujący się w realiach krwawej wojny domowej, która toczyła się przez ten kraj przez większość pierwszej połowy zeszłego wieku, prawdopodobnie spodziewałby się na wskroś negatywnego portretowania opozycyjnych nacjonalistów, których partia Guomindang do dziś działa na Tajwanie. W rzeczywistości jednak partyjni historycy postrzegają nacjonalistów nie tyle jako wrogów co raczej dawnych towarzyszy broni, którzy zbłądzili. Na przykład uwielbiane przez Chińczyków seriale wojenne dokumentujące opór narodu wobec japońskiego okupanta w rolach głównych bardzo często obsadzają nie komunistów, a nacjonalistów. Nawet ich lider Czangkajszek, choć uważany ostatecznie za zdrajcę, nie jest przesadnie demonizowany: w Nankinie jego dawna rezydencja służy jako muzeum, a żona do dziś pamiętana jest jako patronka chińskiego lotnictwa.

Również dyskusja o historii Chin od przejęcia władzy przez Mao pozawala na pewną swobodę, przynajmniej w stosunku do niektórych wydarzeń. O ile nawiązywanie do rzezi na placu Tiananmen czy poprzedzających je protestach jest kategorycznie niedozwolone, a o niesławnym Wielkim Skoku Naprzód i milionach ofiar, do których doprowadził, wspomina się raczej półgębkiem, to już rewolucję kulturalną, uznaną dawno za absolutne i niczym nieusprawiedliwione szaleństwo, można opisywać i krytykować w zasadzie bez ograniczeń. Ponieważ jest to w gruncie rzeczy jedyny okres najnowszej historii Chin, w którym komunistycznych oficjeli można bezkarnie przedstawiać w złym świetle, jest on lubiany przez chińskich pisarzy takich jak bestsellerowy autor science-fiction Liu Cixin.

To właśnie wspomnienie rewolucji kulturalnej sprawia, że przesadnie rozpolitykowany język charakterystyczny dla reżimów komunistycznych budzi w Chinach złe skojarzenia. Z określenia "towarzysz" poza kręgami samej Partii korzysta właściwie tylko najstarsze pokolenie, a wielu młodszych Chińczyków uznać je może za osobisty afront. Kolejnym aspektem odróżniających chińskich komunistów od ich zachodnich odpowiedników jest właściwie zupełny brak popularności określenia "faszysta" jako łatki przyczepianej ideologicznym przeciwnikom — KPCh preferuje mówić o "imperialistach" i "reakcjonistach". Jak jednak już powiedziano, te uwagi stosunkowo rzadko przedostają się do mediów, a jeśli już, to w oszczędnej formie.

20

26 lutego 2018 o 14:28

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Tradycyjne określenie niemieckich socjaldemokratów — Sozi — które w latach

Tradycyjne określenie niemieckich socjaldemokratów — Sozi — które w latach – Tradycyjne określenie niemieckich socjaldemokratów — Sozi — które w latach 20. XX w. zainspirowało między innymi popularną nazwę ich narodowosocjalistycznych kolegów (Nazi), jest w dalszym ciągu powszechnie stosowane w niemieckojęzycznych mediach względem członków partii SPD.

15

12 lutego 2018 o 5:32

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 3 4 5 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl JoeMonster.org Piekielni.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni