Zamknij Dołącz do nas na Facebooku
Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
zarchiwizowany

Wykopaliska archeologiczne prowadzone na terenie libańskiego Sydonu wskazują...

Wykopaliska archeologiczne prowadzone na terenie libańskiego Sydonu wskazują, że już Fenicjanie stosowali rozwiązania protetyczne w postaci mostków dentystycznych. Również znaleziska na terenie Toskanii pokazują, że konstrukcje ze złota i naturalnych zębów nie były obce starożytnym Etruskom. Ślady zaawansowanej technologii dentystycznej znajdujemy także u Rzymian: udoskonalili protetykę, opracowali metody unieruchamiania chwiejących się zębów. Kwestia „sztucznej szczęki” znalazła się także w prawie 12 tablic - otóż zawarto tam przepis mówiący o tym, że nie ma potrzeby do kremacji usuwać nieboszczykowi zębów na stałe połączonych ze złotem, w którym zostały osadzone (w przeciwieństwie do protez, najczęściej ze złota, które należało usunąć przed spaleniem zwłok). Pierwszą wzmiankę o leczeniu rzymskich zębów pozostawił nam Aulus Cornelius Celsus. Pisał o zastosowaniu jako wypełnienia mieszanki złożonej z włókien bawełny i ołowiu (to właśnie od łacińskiej nazwy ołowiu - plumbum - pochodzi nazwa naszej dzisiejszej plomby). Jeśli zaś chodzi o pomysły rzymskich lekarzy na źródło bólu zębów i jego leczenie, mamy do czynienia z wieloma teoriami: począwszy od istnienia „robaka zębowego” (Skryboniusz Largus), poprzez absolutnie fantastyczne pomysły Pliniusza Starszego (by zapobiec bólowi zębów należało 2 razy w miesiącu zjadać całą mysz), aż po teorię Galena, który przypisywał ból zęba „wewnętrznym działaniom zjadliwych, niszczycielskich humorów”.
dobre
słabe
Ocena: 7 (Głosów: 33)
przez (PW)
Skomentuj było Do ulubionych
Źródło: imperiumromanum.pl

Komentarze

Momencik, trwa ładowanie komentarzy   ładowanie…