Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

Cechą charakterystyczną poezji skandynawskich skaldów było stosowanie...

Cechą charakterystyczną poezji skandynawskich skaldów było stosowanie tzw. kenningów, czyli specyficznych rodzajów przenośni zrozumiałych dla odbiorców posługujących się tym samym kodem kulturowym. Im mniej wprost wyrażał się skald, tym większy był jego kunszt. Najprostsze kenningi składały się z rzeczownika oraz wyznacznika, który zmieniał lub określał jego znaczenie (np. "rumak fal" - okręt), ale znamy kenningi podwójne (tvikennt) i potrójne (rekit), a także wielokrotnie złożone.

 Hallfred zwany Skaldem Kłopotliwym, jeden z najsłynniejszych poetów dawnej Skandynawii, opiewając swego ojca chrzestnego i dobroczyńcę króla Olafa Tryggvasona użył kenningu: 
"DŁAWICIEL GŁODU MEW ZGIEŁKU BLASKU BESTII MORSKIEGO KRÓLA".

Król oznacza tu wojownika, a bestia morskiego króla - wojenny okręt.
 Jego blask - czyli tarcze błyszczące wzdłuż burt, zgiełk tarcz oznacza natomiast bitwę. Mewy bitwy to popularny kenning oznaczający padlinożerne kruki, a dławiciel ich głodu to wódz zostawiający
 im pobojowiska, na których mogą ucztować.

Kenningi stosowano też w poezji staroangielskiej - i tak np. w "Beowulfie"
 z VIII-X w. wyrażenie "ponad drogą wielorybów" (ofer hron rade)
 oznacza po prostu: "po morzu".
Zobacz następny

Komentarze

Momencik, trwa ładowanie komentarzy   ładowanie…