Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 178 takich faktów

Kierowana przez polskiego weterana grupa uciekinierów z syberyjskiego gułagu

Kierowana przez polskiego weterana grupa uciekinierów z syberyjskiego gułagu – Kierowana przez polskiego weterana grupa uciekinierów z syberyjskiego gułagu na piechotę i bez mapy przez pustynię Gobi i Himalaje przebija się do Indii, po drodze dokonując nawet obserwacji yeti? Nie. Co nie zmienia faktu, że porucznikowi kawalerii Wojska Polskiego Sławomirowi
Rawiczowi do samej śmierci udawało się skutecznie oszukiwać świat.

W 1954 r., w atmosferze euforii po zdobyciu w roku ubiegłym Mount
Everest, brytyjski dziennik "Daily Mail" rozpoczął kampanię mającą na celu zebranie jak największej ilości informacji dotyczących "odrażającego człowieka śniegu", rzekomo czychającego na nieostrożnych himalaistów. Jedną z najciekawszych opowieści zaprezentował zamieszkały w Nottingham polski weteran Sławomir Rawicz: w 1941 r. z kosmopolityczną grupą więźniów miał uciec z gułagu, po czym, unikając kontaktu ze wszelką cywilizacją, poprowadził ich przez pustkowia Gobi, a następnie himalajskie szczyty – gdzie przyuważyli dwójkę bawiących się śniegiem yeti, które od razu poprawnie zidentyfikowali jako stworzenia nieznane nauce — po czym dotarli do bezpiecznych Indii. Na kanwie fascynującej opowieści Rawicza powstała powieść "Długi marsz" pióra angielskiego dziennikarza Ronalda Downinga. Książka okazała się międzynarodowym bestsellerem, rozeszła się w milionach egzemplarzy i przetłumaczono ją na 25 języków. Czytelników z całego świata zafascynowała historia niestrudzonych wędrowców, najpierw bestialsko dręczonych przez stalinowskich oprawców, potem z podniesionym czołem mierzących
się z okrucieństwem Matki Natury.

Ani Downing, ani jego redakcja nigdy nie zorientowali się, że Rawicz kłamał jak z nut. O ile spotkanie z yeti można było potraktować z przymrużeniem oka jako wabik na złaknionych sensacji czytelników "Daily Mail", to jeszcze za życia Polaka relacja z jego podróży wzbudziła niedowierzanie ze strony podróżników znających tę część Azji. Wskazywali oni na absurdalne opisy mijanych krajobrazów na pustyni Gobi (w relacji Rawicza bardziej przypominającej Saharę) czy też pokonywanie himalajskich gór poprzez wspinanie się na ich szczyty, a następnie schodzenie z drugiej strony bez korzystania z przełęczy. Idea, że grupa amatorów pozbawionych jakiejkolwiek orientacji w terenie, o doświadczeniu nie wspominając, w ogóle zdołała opuścić Syberię, a co dopiero przedostać się do Indii, w oczach ekspertów zakrawała na kpinę. Fałsz Rawicza definitywnie zdemaskowała dopiero w 2006 r., dwa lata po jego śmierci, telewizja BBC, która, opierając się na dokumentacji z sowieckiego archiwum, w tym również zeznaniach złożonych przez samego zainteresowanego, wykazała, że Polak opuścił gułag dopiero w 1942 r. na mocy stalinowskiej amnestii, po czym wraz z armią gen. Andersa dotarł do Iranu i Palestyny. Inny mieszkający w Wielkiej Brytanii polski weteran, Witold Gliński, utrzymywał, iż to on odbył "długi marsz", a Rawicz wzorował się na jego wspomnieniach, jednak w
jego opowieści — nawet abstrahując od już wspomnianych
absurdów — również znajduje się szereg dziur.

Swego czasu pojawiali się inni kandydaci do roli przywódców bohaterskiej wędrówki, jednak na chwilę obecną rozsądek nakazuje przypuszczać, że powieść "Długi marsz" opisuje wydarzenia w stu procentach fikcyjne, nawet jeśli przyprawione wyjątkowo lekkostrawnym sosem, który do dziś przyciąga do "historii" Rawicza nowe pokolenia czytelników. W 2010 r. odbyła się premiera filmu "Niepokonani" w reżyserii Petera Weira bazującego na wydarzeniach opisanych w książce — w rolę główną wcielił się Jim Sturgess. Z uwagi na kontrowersje dotyczące prawdziwości "długiego marszu", protagoniście nadano wymyślone imię.

8

9 sierpnia 2018 o 18:01

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W napisanej w 1928 r. przez Adolfa Hitlera "Drugiej księdze",

W napisanej w 1928 r. przez Adolfa Hitlera "Drugiej księdze", – W napisanej w 1928 r. przez Adolfa Hitlera "Drugiej księdze", czyli niewydanej za życia autora kontynuacji "Mein Kampf", późniejszy dyktator rozrysował swoją wizję przyszłej wojny obliczonej na obalenie ładu wersalskiego. Niemcy miały zawrzeć sojusz wojskowy z Włochami i Wielką Brytania, a następnie z ich pomocą pobić Francję, jak również tych spośród jej wschodnioeuropejskich sojuszników, którzy udzieliliby jej wsparcia (np. Czechosłowację, Polskę czy Rumunię). Dopiero wtedy wojska Rzeszy miały zwrócić karabiny przeciwko judeobolszewickiemu reżimowi w Związku Sowieckim.

W dłuższej perspektywie Hitler wskazywał na konieczność współpracy Niemiec z szeregiem państw europejskich celem odparcia wpływów Stanów Zjednoczonych, z którym to mocarstwem nie miał
jednak zamiaru walczyć w sposób bezpośredni.

8

10 sierpnia 2018 o 12:52

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Choć bitwa na Równinie Abrahama, która odbyła się 13 września 1759 r., trwała

Choć bitwa na Równinie Abrahama, która odbyła się 13 września 1759 r., trwała – Choć bitwa na Równinie Abrahama, która odbyła się 13 września 1759 r., trwała zaledwie godzinę, angażowała mniej niż 10 tys. oddziałów, a poległo w niej po obu stronach w sumie jedynie 174 żołnierzy, zdobycie przez Brytyjczyków francuskiej twierdzy Québec okazało się jednym z najistotniejszych momentów wojny siedmioletniej (1756–63). W ramach wieńczącego konflikt traktatu paryskiego Francuzi zrzekali się na rzecz korony brytyjskiej niemal wszystkich swoich terytoriów na kontynencie północnoamerykańskim — tzw. kolonia Nowej Francji, obejmująca w sumie ok. 8 mln km kwadratowych (nieco mniej niż Brazylia), definitywnie przestała istnieć. Stanowiącą jej część Luizjanę Francuzi odbili z rąk Hiszpanów w 1800 r., jednak 13 lat później Napoleon Bonaparte
zdecydował się odsprzedać cały teren Stanom Zjednoczonym.

13 września 1759 r. do dziś wspominany jest we francuskojęzycznej
części Kanady (głównie w prowincji Québec) jako dzień rozpoczęcia jej dwuipółwiecznej okupacji przez znienawidzonych anglofonów, którzy w zarodku zdusili to, co w przekonaniu wielu quebeckich nacjonalistów mogło wyrosnąć na zdominowany przez francuską kulturę i język odpowiednik Stanów Zjednoczonych w Ameryce Północnej. Dotychczas podjęli oni już dwie próby powołania niezawisłego państwa quebeckiego w drodze referendum, w 1980 i 1995 r. — to drugie o mały włos nie zakończyło się zwycięstwem prowadzących bardzo przemyślaną kampanię wyborczą secesjonistów, pokonanych zaledwie nieco ponad 50 tysiącami głosów (1,16% uczestników; dla porównania szkockie referendum niepodleg-
łościowe z 2014 r. przegrało różnicą aż 10,6%). Inaczej jednak niż miało
to miejsce w Szkocji, a podobnie do niedawnej sytuacji w Katalonii, kanadyjski Sąd Najwyższy tak czy siak uznał jednostronne
oderwanie się prowincji od federacji za nielegalne.

13

9 sierpnia 2018 o 17:41

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W 1979 r. premier Wielkiej Brytanii James Callaghan został...

W 1979 r. premier Wielkiej Brytanii James Callaghan został... – W 1979 r. premier Wielkiej Brytanii James Callaghan został obalony, ponieważ głosów za było o jeden więcej.
Za głosowało 311 członków izby gmin, 310 głosowało przeciw.

15

29 maja 2016 o 0:23

przez bartek1990 (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wielka Brytania do 2040 roku chce pozbyć się samochodów napędzanych benzyną

Wielka Brytania do 2040 roku chce pozbyć się samochodów napędzanych benzyną – Wielka Brytania do 2040 roku chce pozbyć się samochodów napędzanych benzyną oraz olejem napędowym. Rządzący proponują również, aby każdy nowy dom był automatycznie wyposażony w ładowarkę do pojazdów elektrycznych.

14

14 lipca 2018 o 17:43

przez rasowymongol (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://nt.interia.pl/news-kazdy-do…

Cztery reprezentujące Wielką Brytanię drużyny piłkarskie — Anglia, Szkocja,

Cztery reprezentujące Wielką Brytanię drużyny piłkarskie — Anglia, Szkocja, – Cztery reprezentujące Wielką Brytanię drużyny piłkarskie — Anglia, Szkocja, Walia i Irlandia (wtedy jeszcze obejmująca całość wyspy) — początkowo bardzo wzbraniały się przed dołączeniem do uformowanego
23 maja 1904 r. z inicjatywy kontynentalnej FIFA, widząc w tym zagrożenie
dla swojej niezależności, ostatecznie ulegając jednak i przystępując do organizacji 14 kwietnia roku następnego. Działacze bardzo naciskali na powołanie odbywającego się cyklicznie turnieju, który wyłaniałby
najlepsze zespoły świata, jednak do I wojny światowej
ta idea nie doczekała się realizacji.

Krótko po ustaniu działań zbrojnych, w 1919 r., brytyjskie zespoły wystąpiły ze struktur FIFA, odmawiając przystępowania do sportowej rywalizacji z zawodnikami świeżo pokonanych Mocarstw Centralnych. I choć spór ten szybko załagodzono, a Anglia, Szkocja, Walia i Irlandia powróciły do związku, to w 1928 r. wystąpiły z niego po raz kolejny w proteście przeciwko niesprawiedliwym ich zdaniem zasadom wynagradzania zawodników. Wyspiarze nie uczestniczyli więc w żadnej z trzech edycji Mistrzostw Świata, które FIFA zdołała w końcu powołać do życia po ćwierćwieczu starań. To w tych warunkach niegdyś nieskalana legenda brytyjskich "ojców" futbolu, przed starciem z którymi drżał każdy francuski, niemiecki czy włoski piłkarz, mocno przygasła, ustępując pierwszeństwa piłkarzom kontynentalnym. Stan ten w zasadzie nie uległ zmianie do dziś.

Anglicy, Szkoci, Walijczycy i Irlandczycy powrócili na łono FIFA w 1946 r. Od tego czasu jednak ich drużyny notorycznie zawodziły na przytłaczającej większości kolejnych edycji turniejów tak światowych, jak i europejskich.

7

14 lipca 2018 o 21:41

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

August Zaleski (1883–1972) — najbardziej kontrowersyjna postać w historii

August Zaleski (1883–1972) — najbardziej kontrowersyjna postać w historii – August Zaleski (1883–1972) — najbardziej kontrowersyjna postać w historii emigracyjnego rządu RP, w powszechnej świadomości prawie kompletnie zapomniana. Ten wieloletni minister spraw zagranicznych sanacyjnej II Rzeczypospolitej w Londynie należał do głównych przeciwników układu Sikorski–Majski, w rezultacie czego równie niechętny układom ze Stalinem prezydent Władysław Raczkiewicz powołał go na szefa swojej kancelarii.
Po śmierci Raczkiewicza objął jego stanowisko z pominięciem desy-
gnowanego następcy, wzbudzając przy tym oburzenie zarówno ze strony postendeckiej opozycji, jak i wielu własnych sojuszników z Polskiej Partii Socjalistycznej, którzy jednak ostatecznie zaakceptowali status quo, pozwalając Zaleskiemu na odsłużenie siedmioletniej kadencji.

Gdy jednak dobiegła ona końca w 1954 r., Zaleski oświadczył, że na mocy autorytarnej konstytucji kwietniowej z 1935 r. nie ma zamiaru ustąpić ze stanowiska. Społeczność polskiej emigracji w przytłaczającej większości odrzuciła prezydencki przewrót, organizując się pod pełniącą funkcję głowy państwa tzw. Radą Trzech, utworzoną głównie przez środowisko dawnej narodowej demokracji, jak również wrogiego Zaleskiemu koła w PPS.
Do Rady należeli m.in. Władysław Anders i Tadeusz Bór–Komorowski. Zaleskiego siłą jednak usunąć nie mogli: wszystkie elity RP na uchodźstwie stacjonowały na terenie Wielkiej Brytanii, traktującej wewnętrzne waśnie Polaków jak rywalizację o kierownictwo trzeciorzędnego londyńskiego klubu brydżowego. Tak więc aż do śmierci prezydenta w 1972 r. w Londynie funkcjonowały dwa ośrodki władzy. Dopiero wtedy spór udało się zała-
godzić, gdy Rada Trzech dokonała samorozwiązania, akceptując
na następcę Zaleskiego wyznaczonego przezeń kompromisowego kandydata, Stanisława Ostrowskiego, zastąpionego w 1979 r. przez Edwarda Raczyńskiego, którego kadencja upłynęła w 1986 r. Po Raczyńskim stołek prezydencki objął Kazimierz Sabbat, który w 1989 r. zmarł na zawał serca, co umożliwiło awans Ryszardowi Kaczorowskiemu, najlepiej znanego z historycznego przekazania insygniów prezydenckich Lechowi Wałęsie
20 grudnia 1990 r. na Zamku Królewskim w Warszawie. Był on najstarszą ofiarą katastrofy prezydenckiego tupolewa w Smoleńsku w 2010 r.

12

11 lipca 2018 o 11:06

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Unia personalna pomiędzy Szkocją a Anglią w 1707 r. na stałe przeobraziła

Unia personalna pomiędzy Szkocją a Anglią w 1707 r. na stałe przeobraziła – Unia personalna pomiędzy Szkocją a Anglią w 1707 r. na stałe przeobraziła się w unię realną — Królestwo Wielkiej Brytanii. Stało się tak wbrew oporowi zdecydowanej większości szkockich elit, ale
pośrednio na ich własne życzenie.

Pod koniec XVII w. (a więc jeszcze za niepodległej Szkocji) Szkoci
pragnęli uniezależnić się od już wtedy przytłaczającej angielskiej dominacji, najlepiej za pośrednictwem kolonialnej ekspansji. Grupa arystokratów zgromadziła gigantyczną zbiórkę funduszy w kraju i za granicą (oczywiście z pominięciem Anglii) na zorganizowanie wyprawy mającej na celu kolonizację hiszpańskiej Panamy. Plan zakładał, że szkoccy osadnicy utworzą szlak lądowy (budowa kanału w ówczesnych warunkach była inżynieryjną niemożliwością) pomiędzy Atlantykiem a Pacyfikiem: zyski z ceł nakładanych na transportowane w ten sposób towary europejskich kolonizatorów płynęłyby prosto do skarbca w Edynburgu.

Inicjatywa zakończyła się totalną klęską. Szkoci nie tylko w absurdalnym optymizmie założyli, że Anglicy i Hiszpanie po prostu pozwolą im na realizację projektu, ale też kompletnie zlekceważyli ciężkie tropikalne warunki miejscowego klimatu, jakże inne od zimnej ojczyzny. Ostatecznie szkockie elity, ścigane przez zagranicznych wierzycieli, z podkulonymi ogonami zwróciły się o pomoc do Westminsteru. Anglicy bez wahania zgodzili się pokryć spłatę szkockiego zadłużenia — ceną było zamknięcie parlamentu w Edynburgu i oddanie Londynowi pełnej kontroli nad szkocką dyplomacją i opodatkowaniem. I tak pragnienie uniezależnienia Szkocji
od Anglii zakończyło się jej kompletnym ubezwłasnowolnieniem.

15

1 lipca 2018 o 10:11

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Pod koniec XIX wieku niemiecka ekspansja trwała w najlepsze. Kiedy jednak

Pod koniec XIX wieku niemiecka ekspansja trwała w najlepsze. Kiedy jednak – Pod koniec XIX wieku niemiecka ekspansja trwała w najlepsze. Kiedy jednak II Rzesza zaczęła ostrzyć sobie zęby na górzystą część Kamerunu, napotkała niespodziewaną przeszkodę. Całą sprawę komentowano na łamach małopolskiego czasopisma „Djabeł”: "Książę Bismark nie przestając na prześladowaniu żywiołu polskiego w Prusach, ściga go nawet w Afryce. Dowiedziawszy się bowiem o wyprawie Rogozińskiego do ziemi kameruńskiej – wnet wyprawił flotę celem objęcia tych ziem w posiadanie. Tak więc nawet w Afryce nie można być spokojnym przed prześladowaniami pruskimi". Kolonialne ambicje Bismarka zablokowała dwójka Polaków znajdujących się na tamtejszych ziemiach, którzy weszli w kontakt z Wielką Brytanią. Sprawa została rozstrzygnięta, gdy Imperium Brytyjskie przehandlowało Kamerun z Niemcami, w zamian za wpływy w Afganistanie.

17

30 czerwca 2018 o 16:35

przez rasowymongol (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.o2.pl/artykul/ten-polak…

Mimo że Hiszpania w większości rankingów klasyfikowana jest na 12—15. lokacie

Mimo że Hiszpania w większości rankingów klasyfikowana jest na 12—15. lokacie – Mimo że Hiszpania w większości rankingów klasyfikowana jest na 12—15. lokacie pod względem rozmiaru PKB, kraj ten nie jest reprezentowany w ramach grupy G20 jako osobne państwo, a jedynie jako część Unii Europejskiej. Decyzja o niezaproszeniu rządu Hiszpanii do Waszyngtonu na pierwszy szczyt tworzonej grupy w 2008 r. wywołała wściekłość ówczesnego premiera José Luisa Rodrígueza Zapatero, który poleciał do Chin, aby wylobbować u prezydenta Hu Jintao prawo do udziału w spotkaniu, co mu się zresztą udało. Ostatecznie doszło do nieformalnego kompromisu: G20 zobowiązało się do każdorazowego zapraszania przedstawiciela Hiszpanii na swoje szczyty w roli obserwatora, jak również respektowania hiszpańskich interesów w kształtowaniu światowej polityki, w zamian za co władze Hiszpanii obiecały nie apelować
więcej o oficjalnie włączenie w skład grupy.

Dlaczego tak duża gospodarka znalazła się poza nawiasem G20? Najpewniej przesądziła o tym presja ze strony państw latynoskich i afrykańskich, argumentujących, że Europę reprezentują już aż cztery osobne państwa — Niemcy, Wielka Brytania, Francja i Włochy — jak również cała Unia Europejska, którą uznano za członka na specjalnych prawach, podczas
gdy Ameryka Łacińska obecna była jedynie w postaci Brazylii,
Meksyku i Argentyny, a Afryka — tylko RPA.

Z tego też względu należy z wielkim dystansem podchodzić do pojawiających się raz po raz zapowiedzi o walkę o polskie członkostwo w G20. Jeśli skład grupy ulegnie jakiejkolwiek zmianie (co, przypomnijmy, do dziś się jeszcze nie zdarzyło), najpewniej skorzysta na niej któreś z państw "niedoreprezentowanych" regionów, np. Nigeria czy Kolumbia, a nie Europy.

10

30 czerwca 2018 o 15:00

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl JoeMonster.org Mistrzowie.org

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni