Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 6 takich faktów

Obywatele najnowszego kraju członkowskiego Unii Europejskiej, Chorwacji...

Obywatele najnowszego kraju członkowskiego Unii Europejskiej, Chorwacji... – Obywatele najnowszego kraju członkowskiego Unii Europejskiej, Chorwacji, która do Wspólnoty przystąpiła 1 lipca 2013 r., dopiero pięć lat później — 1 sierpnia 2018 r. — uzyskali prawo do pracy na terenie Wielkiej Brytanii bez konieczności posiadania zezwolenia. Spragnieni emigracji nad Tamizę Chorwaci muszą się jednak spieszyć — ów przywilej obowiązuje ich zaledwie niecałe osiem miesięcy, po którym to czasie, 29 marca 2019 r., rynek brytyjski zostanie dla nich i innych obywateli UE definitywnie zamknięty wskutek wejścia w życie postanowienia ws. Brexitu.

Na chwilę obecną jedynym zamkniętym przed którymkolwiek z narodów wchodzących w skład Unii — którym również są Chorwaci — rynkiem
pracy jest Austria, która zdecydowała się skorzystać z maksymalnego, siedmioletniego okresu przejściowego w otwieraniu się na bałkańskich imigrantów. Zakończy się on dopiero 1 sierpnia 2020 r.

15

20 listopada 2018 o 16:49

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Bośnia i Hercegowina z prawnego punktu widzenia nie jest państwem suwerennym. Gigantyczną...

Bośnia i Hercegowina z prawnego punktu widzenia nie jest państwem suwerennym. Gigantyczną... – Bośnia i Hercegowina z prawnego punktu widzenia nie jest państwem suwerennym. Gigantyczną władzę w swoich rękach skupia tam bowiem mianowany z ramienia Rady ds. Implementacji Pokoju — w praktyce na wskazanie rządów USA i państw Europy Zachodniej — tzw.
wysoki przedstawiciel dla Bośni i Hercegowiny.

Od czasu podpisania układów z Dayton w 1995 r., stołek ten piastował zawsze obywatel któregoś z państw unijnych, jego zastępcą był zaś Amerykanin. Zadaniem wysokiego przedstawiciela jest pilnowanie, aby wszystkie trzy narody tego wciąż leczącego rany po krwawej wojnie bałkańskiego kraju dogadywały się ze sobą nawzajem, i rozstrzyganie ewentualnych konfliktów między nimi. Problem polega na tym, że decyzja przedstawiciela w sytuacji, w której np. Serbowie nie mogą porozumieć się w danej sprawie z Boszniakami i Chorwatami (a która w lokalnych warunkach zdarza się nagminnie), jest wiążąca i kategorycznie nieodwołalna. Przedstawiciel może całkowicie zignorować sprzeciwy miejscowych polityków czy obywateli, bo odpowiada jedynie przed Radą ds. Implementacji Pokoju. Tylko ona może go powołać lub odwołać z funkcji, a jeśli jest zadowolona z jego pracy, ma on prawo piastować swoje stanowisko tak długo, jak ma na to ochotę (obecny przedstawiciel, Austriak Valentin Inzko, mianowany został ponad dziewięć lat temu).

Urząd wysokiego przedstawiciela jest szczególnie znienawidzony przez bośniackich Serbów, oskarżających go o realizowanie interesów Unii Europejskiej i USA poprzez faworyzowanie Chorwatów i muzułmanów. W opinii lokalnych obserwatorów zamiast budowania mostów stanowisko to tworzy jedynie kolejne podziały w kraju, w którym napięcia etniczne i tak są już bardzo poważne, a na sile przybierają wraz z niepolepszającą się sytuacją gospodarczą, a zwłaszcza monumentalnym bezrobociem, które pod koniec 2017 r. osiągnęło — i tak relatywnie niski — poziom 38,68%.

8

8 marca 2018 o 8:13

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Podział terytorialny Bośni i Hercegowiny nie należy do prostych. Cały kraj

Podział terytorialny Bośni i Hercegowiny nie należy do prostych. Cały kraj – Podział terytorialny Bośni i Hercegowiny nie należy do prostych. Cały kraj składa się z trzech dużych jednostek administracyjnych: tj. Federacji Bośni i Hercegowiny (właściwe państwo nazywa się po prostu Bośnia i Hercegowina), Republiki Serbskiej oraz Dystryktu Brczko. Federacja BiH zamieszkana jest w przytłaczającej większości przez Chorwatów (katolików) i Boszniaków (muzułmanów), z kolei Serbowie (prawosławni) przeważają w Republice Serbskiej. Dystrykt Brczko, w którym żadna z grup nie dominuje w sposób wyraźny, służy jako swego rodzaju strefa zdemilitaryzowana między nimi, jak również łącznik pomiędzy zachodnią i wschodnią częścią Republiki Serbskiej.

Tradycyjny podział geograficzny na Bośnię i Hercegowinę ma bardziej znaczenie historyczne: w Hercegowinie przez długi okres średniowiecza wyraźnie dominowało prawosławie, podczas gdy Bośnia w większości wyznawała katolicyzm, jak również od XI w. paterenizm — katolicką sektę, potępioną przez papieża jako heretycka. Wraz z podbojem Bośni i Hercegowiny przez Turków w XV w. większość paterenitów przeszła na prawosławie bądź przyniesiony przez najeźdźców islam, co w konsekwencji stworzyło podział etniczno-religijny kraju, jaki znamy dzisiaj.

9

16 marca 2018 o 14:49

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Spośród dziesięciu monarchów władających nowożytnym państwem serbskim (później...

Spośród dziesięciu monarchów władających nowożytnym państwem serbskim (później... – Spośród dziesięciu monarchów władających nowożytnym państwem serbskim (później jugosłowiańskim) zaledwie jeden — Piotr I (1903–21) — nie został zamordowany, nigdy nie padł ofiarą detronizacji,
jak również nigdy sam nie abdykował.

Powołane w 1817 r. formalnie zależne od Turcji Księstwo Serbii, przemianowane w 1882 r. na niepodległe Królestwo Serbii, w następstwie I wojny światowej zreorganizowane w Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców, a w 1929 r. w Królestwo Jugosławii, przez cały okres swojego istnienia naznaczone było bezwzględną walką polityczną pomiędzy dwiema dynastiami wywodzącymi się z bohaterów serbskiej walki o niepodległość (którzy nie byli w żaden sposób szlachetnie urodzeni): Obrenowiciów i Karadziordziewiciów. Przez większość XIX w. dominował ten pierwszy, proaustriacki ród, został jednak unicestwiony w tzw. zamachu majowym z 11 czerwca 1903 r. (w Serbii nadal obowiązywał wówczas kalendarz juliański). Od tego momentu władzę na stałe przejęli prorosyjscy Karadziordziewiciowie, co wielu historyków interpretuje jako jeden z kluczowych czynników, które doprowadziły do I wojny światowej.

7

16 marca 2018 o 7:12

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Polski hymn narodowy stał się protoplastą dla innych słowiańskich hymnów

Polski hymn narodowy stał się protoplastą dla innych słowiańskich hymnów – Polski hymn narodowy stał się protoplastą dla innych słowiańskich hymnów i pieśni. Słowacy śpiewali: Hej, Slováci, ešte naša slovenská reč žije. Autorem w 1834 r. był Samo Tomášik, pastor luterański. Ten tytuł później został zamieniony przez Czechów na Hej, Slované. Pieśń stała się pieśnią wszystkich Słowian po zjeździe wszechsłowiańskim w 1848 roku w Pradze. Łużyczanie mają pieśń Hišće Serbstwo njezhubjene (Jeszcze Łużyce nie zginęły) napisaną przez Handrija Zejlera w 1845 r. na wzór Mazurka Dąbrowskiego, a Chorwaci pieśń Još Hrvatska ni propala (Jeszcze Chorwacja nie umarła) z 1833 autorstwa Ferdynanda Livadicia. Tekst ukraińskiego hymnu narodowego z 1863, zaczynającego się od słów Ще не вмерла Україна (Jeszcze nie umarła Ukraina), jest kolejnym przykładem, jak polska pieśń wyzwoleńcza, która stała się późniejszym oficjalnym hymnem narodowym, promieniowała na ludy ościenne.

W czasie Powstania listopadowego 1831 roku Mazurek Dąbrowskiego zawędrował na Żmudź jako pieśń ludowa pt. „Pieśń Żmudzinów telszewskiego powiatu w wojnie r. 1831”. Do melodii polskiego hymnu napisano siedem zwrotek tekstu po żmudzku. Pierwsza zwrotka w polskim tłumaczeniu brzmi:

„Jeszcze Polska nie zginęła, gdy Żmudzini żyją
I Żmudź walkę rozpoczyna, gdy się w Polsce biją.
Polacy z Rusią, ze Żmudzią i Litwą
Wywalczą swobody tak świętą bitwą”.

34

10 października 2016 o 11:39

przez Remiqius (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Hymn_…

Bitwa pod Karánsebes stoczona została 17 września 1788 znana jako "bitwa,

Bitwa pod Karánsebes stoczona została 17 września 1788 znana jako "bitwa, – Bitwa pod Karánsebes stoczona została 17 września 1788 znana jako „bitwa, której nie było”.
Od roku 1787 toczyła się wojna pomiędzy Rosją i Turcją. Będący w sojuszu z Katarzyną II władca Świętego Cesarstwa Rzymskiego, Józef II Habsburg, postanowił wykorzystać tę sytuację i dokonać rozbioru Imperium Osmańskiego.
Cesarz zgromadził ogromną armię. W sześciu korpusach było łącznie 245 tysięcy ludzi z 36 tysiącami koni. Pod jego osobistym dowództwem znajdowała się główna armia licząca 125 tysięcy żołnierzy i 22 tysiące koni. Komenda była niemiecka, a w jej skład oprócz Austriaków wchodzili także: Serbowie, Węgrzy, Chorwaci, Słoweńcy, Włosi, Czesi oraz Polacy i Rusini z I zaboru w większości nieznający
niemieckiego, a na dodatek skłóceni między sobą.
Turecki sułtan miał pod swoją komendą 100 tysięcy karnych,
dobrze wyszkolonych ludzi.
W noc 19 września 1788 roku kawaleria straży przedniej przeszła w okolicach miejscowości Karánsebes most na rzece Temesz i rozlokowała się obok obozu trupy Wołochów. Tam kawalerzystów ugoszczono m.in. alkoholem, a ci postanowili kupić jego cały zapas, nie dzieląc się z nadchodzącą piechotą. Wywiązała się kłótnia pomiędzy oddziałami, zakończona strzelaniną i walką na szable. Piechurzy, chcąc zmusić kawalerzystów do odwrotu, zaczęli krzyczeć:
Turci, Turci! Szeregi jednych i drugich ogarnęła panika.
Tymczasem na drugim brzegu rozlokowywały się główne siły Józefa II. Gdy wycofująca się w popłochu przez most kawaleria wpadła do obozu, uznano że nadciągnęli Turcy i otworzono ogień artyleryjski. Wrażenie nagłego tureckiego ataku spotęgowali jeszcze żołnierze piechoty w całkowitym bezładzie biegnący za kawalerzystami.
Oficerowie zaczęli wykrzykiwać komendy. W bałaganie jaki powstał, wydawane rozkazy Halt! Halt! (niem. Stać!) Słowianie – nie znając niemieckiego – wzięli za Allah! Allah! i rzucili się do ucieczki. Część oddziałów natomiast, widząc nieznane sobie mundury innych jednostek, otworzyła do nich ogień myśląc, że to rzeczywiście Turcy. Ostatecznie cała armia w panice wycofała się, a cesarz Józef z najwyższym trudem zdołał ocaleć, unikając stratowania,
utonięcia i przypadkowej kuli.
Dwa dni później do Karánsebes wkroczył Wielki Wezyr ze swoją armią, nie napotykając żadnego oporu. Ku jego zdziwieniu armii habsburskiej nie było nigdzie w pobliżu. Natomiast w okolicy mostu i na drugim brzegu znaleziono blisko 10 tysięcy poległych i rannych żołnierzy Józefa II, których wezyr kazał natychmiast pozbawić głów.
W sumie przed i w trakcie „bitwy, której nie było”
Józef II stracił około 44 tysięcy ludzi.

54

14 maja 2016 o 9:58

przez rales (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Bitwa…

1

Pewex.pl Demotywatory.pl Stylowi.pl Komixxy.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni