Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 37 takich faktów

Chen Yan to sobowtórka słynnego chińskiego przywódcy Mao Zedonga. Choć kobieta...

Chen Yan to sobowtórka słynnego chińskiego przywódcy Mao Zedonga. Choć kobieta odnosi sukcesy na polu zawodowym, to przyznała, że odgrywanie roli komunistycznego przywódcy, którego rządy zdaniem ekspertów doprowadziły do śmierci dziesiątek milionów ludzi, zrujnowało jej małżeństwo. Mąż Yan miał podobno dosyć wrażenia, że sypia z Przewodniczącym Mao.

37

#fakty

21 marca 2020 o 11:22

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.theguardian.com

W 1973 roku chiński przywódca Mao Zedong zaproponował amerykańskiemu sekretarzowi

W 1973 roku chiński przywódca Mao Zedong zaproponował amerykańskiemu sekretarzowi stanu Henry’emu Kissingerowi przysłanie do Stanów 10 milionów chińskich kobiet.

12

12 listopada 2019 o 19:28

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.theage.com.au

W trakcie tzw. „gorączki mango” za rządów Mao Zedonga w Chinach stracono...

W trakcie tzw. „gorączki mango” za rządów Mao Zedonga w Chinach stracono dentystę, który porównał mango do batatu. Chińczycy przechodzili wówczas rewolucję kulturalną, w trakcie której oszaleli na punkcie mango.

15

30 grudnia 2018 o 10:10

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: en.wikipedia.org

16 lipca 1967 r., Pekin, okolice Pałacu Letniego. Czerwonogwardziści organizują

16 lipca 1967 r., Pekin, okolice Pałacu Letniego. Czerwonogwardziści organizują na rzece Jangcy zawody w pływaniu stylem dowolnym ku czci przewodniczącego Mao. Na ścianie widocznego po prawej stronie zdjęcia XVIII-wiecznego Pawilonu Kadzidlanego wisi ogromny portret dyktatora, rozwieszony tam przez pracowników obiektu uznających, że tylko wizerunek ubóstwianego Mao powstrzyma rozpaloną rewolucyjnym żarem młodzież przed dewastacją zabytku, symbolizującego
w jej oczach feudalny ucisk i konfucjańską ciemnotę.

9

30 października 2018 o 6:31

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zniszczony i sprofanowany posąg Konfucjusza w mauzoleum XVI-wiecznego cesarskiego...

Zniszczony i sprofanowany posąg Konfucjusza w mauzoleum XVI-wiecznego cesarskiego urzędnika. Miasto Haikou na wyspie Hainan (południowe Chiny), 1966 r.

Mauzoleum zostało obrane za cel przez fanatycznych Czerwonogwardzistów Mao Zedonga w ich kampanii obliczonej na zniszczenie "czterech przeżytków" chińskiego życia (starej ideologii, starej kultury, starego przesądu i starego zwyczaju). Radośnie dokonujący dzieła zniszczenia na tysiącach bezcennych zabytków pięciomilenijnej kultury Chin młodzi komuniści szczególną nienawiścią darzyli Konfucjusza, którego obwiniali za wykształcenie w Chińczykach
poczucia podległości wobec niesprawiedliwej władzy.

13

29 października 2018 o 8:14

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Członkowie złożonej z wypędzonej na wieś młodzieży wielkomiejskiej "brygady...

Członkowie złożonej z wypędzonej na wieś młodzieży wielkomiejskiej "brygady traktorowej" z czerwonymi książeczkami w rękach proszą przewodniczącego Mao o instrukcje — poranny rytuał poprzedzający kolejny dzień ciężkiej pracy na roli. Prowincja Heilongjiang (północno-wschodnie Chiny), 1968 r.

Pod koniec 1968 r. szalejąca od dwóch lat rewolucja kulturalna spełniła swoje zadanie: pozycja Mao była już niepodważalna, jego partyjni wrogowie zamknięci w więzieniach bądź na emigracji. Chiński dyktator zmierzyć się musiał z nowym zagrożeniem: trzema rocznikami bezrobotnych studentów szwendających się po ulicach i niemających co ze sobą zrobić, bo chińskie uniwersytety nadal pozostawały zamknięte. Wiedząc, że nowa rewolucja wisi na włosku, Mao wmówił młodzieży, że powinna wybrać się na prowincję, aby poznać trudy życia chłopskiego proletariatu. Młodzi, nadal wpatrzeni w przewodniczącego jak w obrazek, zareagowali z entuzjazmem na myśl, że będą otwierać chińskich wieśniaków na idee maoizmu — w rzeczywistości przyzwyczajoną do wygodnego miejskiego życia młodzież wysyłano w charakterze nieodpłatnych pomocników do uprawy roli. Bardzo szybko znienawidzili oni swoje nowe domy, w których nie tylko zmuszano ich do pracy, jakiej nigdy wcześniej nie zaznali, ale też w których w godzinach odpoczynku nie było im dane zaznać praktycznie żadnej rozrywki, gdyż na zapuszczonych wsiach brakowało nawet bibliotek,
o restauracjach czy teatrach nie wspominając.

Z początkiem lat 70. władze złagodziły nieco reżim i poczęły udzielać dyspens na powrót do miasta tym osobom, których umiejętności mogłyby się tam przydać. Cały program definitywnie zarzucono jednak dopiero w październiku 1978 r. — od tego momentu każdy przymusowy emigrant z miast mógł doń powrócić, z której to opcji skorzystała zdecydowana większość Chińczyków objętych kampanią. Partia nigdy w żaden sposób nie ukorzyła się za wieloletnie rozłączenie ponad 16 milionów rodzin w ramach tego, co chiński dysydent Lin Liguo nazwał zsyłką do kryptoobozów reedukacyjnych.

11

29 października 2018 o 14:21

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Dalajlama XIV świętuje tybetański Nowy Rok z przewodniczącym Mao Zedongiem...

Dalajlama XIV świętuje tybetański Nowy Rok z przewodniczącym
Mao Zedongiem i premierem Zhou Enlaiem, 1955 r.

Tybet od momentu obalenia cesarskiej władzy w Chinach w 1912 r. przez prawie czterdzieści lat pozostawał krajem w praktyce niezależnym, choć władze nowo powołanej Republiki Chińskiej uznawały go za część swojego terytorium, obdarzoną tylko szeroko zakrojoną autonomią. Jako swój protektorat Tybet widziała również Wielka Brytania, która w ten sposób z reguły odnosiła się do ziem, nad którymi nie była w stanie sprawować bezpośredniej kontroli. Z tego względu Tybet międzynarodowo uznawany był za integralną część Chin — w rzeczywistości była to oparta na buddyjskiej teokracji monarchia dalajlamów.

Póki Chiny pogrążone były w wojnie domowej pomiędzy nacjonalistami, komunistami i regionalnymi watażkami, Tybet mógł cieszyć się spokojem. Cztery dekady niezależności skończyły się jednak, gdy w 1949 r. władzę nad całymi Chinami przejęli rewolucjoniści Mao Zedonga, który nakazał swoim wojskom jak najszybsze podporządkowanie sobie odszczepieńczej prowincji. Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza w październiku 1950 r. przypuściła inwazję na Tybet, zakończoną ostatecznie po roku. Świeżo koronowany Dalajlama XIV, wówczas piętnastolatek, poszedł na ugodę z chińskimi komunistami i pozostawał z nimi w poprawnych relacjach aż do wybuchu w 1959 r. krwawo stłumionego antychińskiego powstania w Tybecie, gdy w obawie o życie z pomocą CIA uciekł do Indii, od tego
czasu zamieniając się w zdeklarowanego wroga rządu ChRL.

11

28 września 2018 o 3:37

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem

Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Chin, zorientowanym na reformowanie gospodarki i pluralizowanie życia politycznego w kraju. Z sympatią odnosił się do antyrządowych protestów studentów, w stronę których 4 czerwca 1989 r. Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza otworzyła ogień na placu Tiananmen. W rezultacie przegranej w walce o wpływy ze stronnictwem twardogłowych, po których stronie ostatecznie opowiedział się też starzejący się największy autorytet postmaoistowskich Chin i twórca słynnych przemian wolnorynkowych Deng Xiaoping, Zhao w czerwcu i lipcu został usunięty ze wszystkich urzędów i umieszczony w
areszcie domowym, w którym zmarł w styczniu 2005 r.

Zhao jest prawdopodobnie najskrajniejszym w Chinach przypadkiem typowej dla skompromitowanych komunistycznych oficjeli koncepcji nieosoby — w przestrzeni publicznej wymienianie jego nazwiska w kontekście pozakronikarskim jest w zasadzie zabronione. Wymownym przykładem tego jest poświęcony mu artykuł w usankcjonowanej przez rząd Encyklopedii Baidu, który informacji o tym, że ten wydawałoby się nienaganny człowiek Partii nagle w lecie 1989 r. został odsunięty
od wszelkich stanowisk, nie opiera o żaden kontekst.

7

14 czerwca 2018 o 7:35

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: baike.baidu.com

Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych,

Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych, odpowiedź na pytanie, kto tak naprawdę rządzi w Chińskiej Republice Ludowej, może być problematyczna: praktyczna władza płynąca z danego stanowiska zależy bardziej od osobowości i powiązań okupującej go osoby aniżeli od z góry ustalonych procesów prawnych. Za najbliższy pojęciu dyktatora można uznać termin "najwyższy przywódca", który nie jest jednak nadawany oficjalnie.

Obecnie nie ma wątpliwości, że najpotężniejszym politykiem w Państwie Środka jest Xi Jinping (wym. si dzin-ping; [dz] wymawiane jak w słowie "dzban"), który stanowisko sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin przejął w listopadzie 2012 r. i to właśnie to wydarzenie uznaje się za moment "zmiany warty", a nie objęcie przezeń stołka przewodniczącego ChRL w marcu 2013 r. Nawiasem mówiąc należy zaznaczyć, że stanowisko głowy chińskiego państwa to właśnie przewodniczący (podobnie jak miało to miejsce w przypadku Mao), a nie prezydent, jak tłumaczą je zachodnie agencje prasowe.

W ostatnich dekadach struktura władzy ChRL przeszła znaczącą zmianę. Od czasu wycofania się z życia politycznego Denga Xiaopinga (wym. deng sjał-ping), architekta chińskich reform wolnorynkowych, krótko po niesławnej rzezi tiananmeńskiej, standardem jest, że sek. gen. Partii zajmuje jednocześnie stołek przewodniczącego kraju oraz — co w praktyce jest chyba najważniejsze — komitetów wojskowych tak Partii, jak i całej republiki, decydujących o nominacjach generalskich w drugiej najpotężniejszej sile zbrojnej świata. W ten sposób kontrolę nad Chinami formalnie sprawuje się z szeregu różnych biur — z tym że na drzwiach większości z nich widnieje to samo nazwisko.

Mechanizmem studzącym przesadne ambicje kolejnych wodzów jest przepis w Konstytucji ChRL ograniczający liczbę pięcioletnich kadencji do dwóch, tak więc spośród następców Denga ani Jiang Zemin (wym. dzjang dze-min), ani Hu Jintao (wym. hu dzin-tał) nie sprawowali władzy dłużej niż przed dekadę. Wygląda jednak na to, że w najbliższym czasie się to zmieni: w lutym 2018 r. KC KPCh "zasugerował" wprowadzenie szeregu poprawek do Ustawy Zasadniczej, nie tylko znoszących limit kadencji głowy państwa, ale też wymieniających Xi Jinpiga obok Mao i Denga jako jednego z twórców politycznej filozofii republiki. Xi w ciągu ostatnich lat dał się poznać jako bezwzględny i wytrawny gracz, niestrudzenie walczący z prawdziwą i wyimaginowaną korupcją swoich rywali oraz masowo odsuwający ich od wszelkich wpływów w sposób, w jaki nie tylko Jiang czy Hu, ale też Deng nigdy się nie odważyli. I wszystko wskazuje na to, że zarówno Chińczycy, jak i świat, będą musieli żyć z tym rodzajem przywództwa w Państwie Środka jeszcze przez długie lata.

15

26 lutego 2018 o 8:45

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje na co dzień na szeregowych Chińczyków?

Każdy, kto w ostatnich latach odwiedził Państwo Środka, z pewnością widział przynajmniej jeden baner wyliczający socjalistyczne przymioty, które na 18. narodowym kongresie przyjęła Komunistyczna Partia Chin. Jednakże poza tym oraz wszędobylskimi cytatami z Mao Zedonga czy innych wybitnych działaczy KPCh, Chiny raczej nie wyglądają na pierwszy rzut oka na szczególnie autorytarne państwo. I faktem jest, że — podobnie jak miało to miejsce w Polsce za rządów Edwarda Gierka — obywatele, którzy w sposób jawny nie kwestionują komunistycznego monopolu na władzę, raczej nie muszą się obawiać problemów natury prawnej.

Pierwsze, co zaskoczyć może zgłębiającego temat Europejczyka czy Amerykanina, jest to, że wyłączając nazwę samej Partii, słowo "komunizm" w chińskiej sferze publicznej niemal nie występuje — podobnie jak w PRL, prawie zawsze nawiązuje się tu do szeroko rozumianego socjalizmu. Drugie to fakt, że dyskusji na temat niepolitycznych problemów trapiących chińskie społeczeństwo władze nie tylko w żaden sposób nie tłumią, ale też same biorą w niej czynny udział. Każdego dnia w chińskiej prasie pojawiają się artykuły o zatrważającej biedzie w ośrodkach wiejskich, nierównomiernym rozłożeniu majątku pomiędzy prowincjami czy zanieczyszczeniu środowiska, ale też korupcji wśród członków Partii.

Szczególnie ciekawa jest oficjalna historiografia — wcale nie tak jednostronna i propagandowa, jak mogłoby się to wydawać. Obcokrajowiec orientujący się w realiach krwawej wojny domowej, która toczyła się przez ten kraj przez większość pierwszej połowy zeszłego wieku, prawdopodobnie spodziewałby się na wskroś negatywnego portretowania opozycyjnych nacjonalistów, których partia Guomindang do dziś działa na Tajwanie. W rzeczywistości jednak partyjni historycy postrzegają nacjonalistów nie tyle jako wrogów co raczej dawnych towarzyszy broni, którzy zbłądzili. Na przykład uwielbiane przez Chińczyków seriale wojenne dokumentujące opór narodu wobec japońskiego okupanta w rolach głównych bardzo często obsadzają nie komunistów, a nacjonalistów. Nawet ich lider Czangkajszek, choć uważany ostatecznie za zdrajcę, nie jest przesadnie demonizowany: w Nankinie jego dawna rezydencja służy jako muzeum, a żona do dziś pamiętana jest jako patronka chińskiego lotnictwa.

Również dyskusja o historii Chin od przejęcia władzy przez Mao pozawala na pewną swobodę, przynajmniej w stosunku do niektórych wydarzeń. O ile nawiązywanie do rzezi na placu Tiananmen czy poprzedzających je protestach jest kategorycznie niedozwolone, a o niesławnym Wielkim Skoku Naprzód i milionach ofiar, do których doprowadził, wspomina się raczej półgębkiem, to już rewolucję kulturalną, uznaną dawno za absolutne i niczym nieusprawiedliwione szaleństwo, można opisywać i krytykować w zasadzie bez ograniczeń. Ponieważ jest to w gruncie rzeczy jedyny okres najnowszej historii Chin, w którym komunistycznych oficjeli można bezkarnie przedstawiać w złym świetle, jest on lubiany przez chińskich pisarzy takich jak bestsellerowy autor science-fiction Liu Cixin.

To właśnie wspomnienie rewolucji kulturalnej sprawia, że przesadnie rozpolitykowany język charakterystyczny dla reżimów komunistycznych budzi w Chinach złe skojarzenia. Z określenia "towarzysz" poza kręgami samej Partii korzysta właściwie tylko najstarsze pokolenie, a wielu młodszych Chińczyków uznać je może za osobisty afront. Kolejnym aspektem odróżniających chińskich komunistów od ich zachodnich odpowiedników jest właściwie zupełny brak popularności określenia "faszysta" jako łatki przyczepianej ideologicznym przeciwnikom — KPCh preferuje mówić o "imperialistach" i "reakcjonistach". Jak jednak już powiedziano, te uwagi stosunkowo rzadko przedostają się do mediów, a jeśli już, to w oszczędnej formie.

20

26 lutego 2018 o 14:28

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 3 4 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Komixxy.pl Pewex.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni