Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 42 takie fakty

Z analizy 20 sondaży przeprowadzonych przez rozmaite pracownie badania opinii...

Z analizy 20 sondaży przeprowadzonych przez rozmaite pracownie badania opinii publicznej w okresie 8 sierpnia–30 października 2018 r. wynika, że Prawo i Sprawiedliwość w 12 wariantach mogłoby liczyć na utrzymanie się u władzy po kolejnych wyborach parlamentarnych wyłącznie przy współpracy z Kukiz '15 — jedynym ugrupowaniem w Sejmie, które nie wyklucza pójścia na układy z obecnie rządzącymi.
W trzech przypadkach partia Jarosława Kaczyńskiego samodzielnie uzyskuje tylko większość sejmową, a w kolejnych trzech — większość konstytucyjną z Kukiz '15 (307 posłów bądź więcej). Jedynie w dwóch sondażach połączone siły Kaczyńskiego i Kukiza dają im w sumie
230 posłów, co nie umożliwia efektywnego rządzenia.

Złe wieści dla partii rządzącej to fakt, że tylko w czterech analizowanych przypadkach zwiększa swój obecny stan posiadania w Sejmie. Co więcej każdy z nich przewiduje, że Nowoczesna wystartuje do wyborów osobno, po czym nie przekroczy progu wyborczego: wystawienie wspólnej listy przez Koalicję Obywatelską z kolei skazałoby Prawo i Sprawiedliwość na współpracę z Kukizem.

Wiele wskazuje na to, że po czteroletniej przerwie do Sejmu powróci weteran polskiej lewicy, SLD. Poparcie dla tej partii stoi jednak w miejscu, a w trzech sondażach — tych dających konstytucyjną większość koalicji PiS-K'15 — ugrupowanie Włodzimierza
Czarzastego nie przekracza progu wyborczego.

12

15 listopada 2018 o 18:20

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: ewybory.eu

Od 2014 r. przewodniczącym partii Europejskich Konserwatystów i Reformatorów...

Od 2014 r. przewodniczącym partii Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, do której należy Prawo i Sprawiedliwość, jest wybrany z ramienia brytyjskiej Partii Konserwatywnej Syed Kamall, urodzony w Londynie Gujańczyk indyjskiego pochodzenia i praktykujący muzułmanin.

19

9 listopada 2018 o 12:37

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Janusz Korwin–Mikke (ur. 1942 r.), jedna z najbarwniejszych i najbardziej

Janusz Korwin–Mikke (ur. 1942 r.), jedna z najbarwniejszych i najbardziej kontrowersyjnych postaci polskiej polityki, od 1989 r. startował już w 23 różnych wyborach. Ten czy inny mandat udało mu się wywalczyć jednak tylko dwa razy: w wyborach do Sejmu w 1991 r. (po czym wsławił się rozpętaniem tzw. afery lustracyjnej) i do Parlamentu Europejskiego w 2014 r. Funkcję europosła przestał pełnić na własne życzenie w marcu 2018 r., na rok przed upłynięciem kadencji. 76-letni polityk w dalszym ciągu nie myśli jednak o zakończeniu kariery, a decyzji tej w żaden sposób nie zmieniły kolejne porażki w ostatniej elekcji samorządowej na stanowisko prezydenta i/lub radnego, w której zebrał łącznie nieco ponad 13 tysięcy głosów.

Z uwagi na swoje mało imponujące doświadczenie oraz wrodzoną bezkompromisowość, z racji której niejako przyjęło się oczekiwać, że do kolejnych wyborów Janusz Korwin–Mikke wystartuje z ramienia kompletnie innego ugrupowania niż jeszcze parę lat wcześniej, polityk ten przez większość partii i mediów głównego nurtu traktowany
jest raczej w charakterze niegroźnego klauna aniżeli poważnego pretendenta w rywalizacji do władzę. Wybory z 2015 r. pokazały jednak, iż zaprzysięgłego przeciwnika socjalizmu w każdej postaci w żadnym wypadku nie należy lekceważyć — partia KORWiN (dzisiaj Wolność) zdobyła w nich 4,76% głosów, ocierając się o próg wyborczy i dając się wyprzedzić PSL jedynie na odległość 0,37 punkta procentowego.

18

7 listopada 2018 o 15:35

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Przeprowadzone w kwietniu 2018 r. przez Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza...

Przeprowadzone w kwietniu 2018 r. przez Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza badanie starało się dociec, jak ewentualna legalizacja niemałżeńskich bądź małżeńskich związków pomiędzy osobami tej samej płci mogłaby wpłynąć na postawę wyborców odpowiedzialnej
za to formacji politycznej. Wyniki pod pewnymi względami mogą zaskakiwać: wygląda na to, że dla zdecydowanej większości polskiego elektoratu związki cywilne i małżeństwa homoseksualne w praktyce są niemal tak samo (nie)akceptowalną ideą.

Nic nie obrazuje tego lepiej niż najbardziej konserwatywni wyborcy PiS, którzy swoją partię opuściliby prawie tak samo tłumnie w jednym
i drugim wypadku, jednak aż jednej czwartej z nich nawet poparcie ugrupowania Jarosława Kaczyńskiego dla ślubów gejów i lesbijek zdecydowanie bądź raczej nie przekonałoby do zmiany preferencji politycznych. Wyraźną granicę pomiędzy związkami a małżeństwami wytacza jedynie elektorat PSL — co więcej wyłącznie wśród zwolenników ludowców brakuje osób, które bez cienia wątpliwości w dalszym ciągu głosowałyby na tę partię w przypadku przepchnięcia przez nią któregokolwiek z projektów. Uwagę zwraca bardzo duży odsetek respondentów, którzy nie wiedzieliby, jak ustosunkować się do wsparcia przez swoją opcję małżeństw homo — jedynym wyjątkiem
od tej reguły jest bardzo spolaryzowany elektorat KUKIZ '15.

9

4 listopada 2018 o 5:42

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: mnw.org.pl

Prawdopodobnie nigdy nie słyszeliście, żeby w Chinach odbywały się wybory...

Prawdopodobnie nigdy nie słyszeliście, żeby w Chinach odbywały się wybory parlamentarne, chociażby o najskrajniej niedemokratycznym charakterze znanym z rzeczywistości bloku wschodniego, nie widzie-
liście w mediach tłumów Chińczyków wrzucających listy do urn ani przewodniczącego Xi triumfalnie ogłaszającego w telewizji CCTV kolejne miażdżące zwycięstwo Partii. Chińscy komuniści do sprawy podchodzą bowiem inaczej, choć nie znaczy to, że obywatele nie mają absolutnie nic do powiedzenia w kwestii tego, kto będzie reprezentował ich interesy
(w bardzo wąskich partyjnych ramach oferowanych przez
miejscową rzeczywistość polityczną oczywiście).

Chiński wyborca udaje się do lokalu wyborczego (o ile w ogóle się doń udaje, bo zdecydowana większość ma swój "obywatelski obowiązek" w głębokim poważaniu) tylko po to, aby zdecydować o składzie kongresu ludowego dla najniższych jednostek administracyjnych. Wybrani w ten sposób delegaci ze swojego grona wybierają następnie kandydata, który miałby szansę trafić na wyższy szczebel administracji, do legislatur całych prefektur czy największych metropolii, jak Szanghaj czy Kanton —
i tak dalej, aż w końcu nieliczni, obdarzeni wystarczająco dużym doświadczeniem i silnymi plecami, dostąpią zaszczytu zasiadania w Ogólnonarodowym Zgromadzeniu Przedstawicieli Ludowych. Podobny system działa w Wietnamie, ale już nie np. w komunistycznych dyktaturach na Kubie, w Laosie czy w Korei Północnej, które preferują regularne odstawianie typowo socjalistycznej farsy wyborczej
spod znaku "98% poparcia + frekwencja 98%".

15

30 października 2018 o 18:47

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zaprzysiężony 11 czerwca 1990 r. trzeci rząd wywodzącego się z partii Likud...

Zaprzysiężony 11 czerwca 1990 r. trzeci rząd wywodzącego
się z partii Likud izraelskiego premiera Icchaka Szamira wynegocjował poparcie aż jedenastu z piętnastu obecnych
w Knessecie ugrupowań politycznych, nawet wtedy uzyskując jedynie minimalną większość parlamentarną (62 posłów na 120). Uważany powszechnie za najbardziej prawicowy rząd
w historii Państwa Izrael — urodzony w pobliżu Grodna Szamir otwarcie nazywał Polaków wrodzonymi antysemitami, którzy
w trakcie okupacji zamordowali jego ojca (relację często podawaną w wątpliwość), a prześladowanych w ZSRR Żydów, którzy zamiast do Izraela woleli emigrować do USA, oskarżał
o zdradę — przetrwał zaskakująco długo, bo ponad dwa lata.

W niezwykle rozdrobnionym systemie politycznym Izraela, pełnym pomniejszych partii cieszących się wsparciem wąskich, acz solidnych elektoratów, sytuacja, w której nawet kilkanaście ugrupowań dostaje się do parlamentu, należy do rutyny. Do 1992 r. próg wyborczy obowiązywał na poziomie
już 1%, w kolejnych dwóch dekadach progresywnie go podwyższano, aż w 2014 r. osiągnął wysokość 3,25%.

7

10 października 2018 o 6:41

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Meksyk od 1929 do 2000 r. rządzony był nieprzerwanie przez Partię Rewolucyjno-Instytucjonalną,

Meksyk od 1929 do 2000 r. rządzony był nieprzerwanie przez Partię Rewolucyjno-Instytucjonalną, lewicową organizację polityczną ustanowioną w następstwie rewolucji meksykańskiej z 1910 r. Przez caly ten czas Meksyk na pierwszy rzut oka mógł wydawać się typowo latynoską dyktaturą o silnie wojskowym charakterze, wszechobecnej korupcji i potężnym stopniem zideologizowania życia politycznego. W rzeczywistości jednak PRI rządziła z jako takim mandatem społecznym: choć notorycznie fałszowane, wybory odbywały się regularnie i zasadniczo odzwierciedlały ogromne poparcie, którym partia rządząca cieszyła się wśród ludu, osiągając wyniki rzędu 70%. Opozycyjne głosy, choć ignorowane przez media, nie były wprost zakazane, na meksykańskich stadionach nie dokonywano masowych egzekucji wrogów politycznych i ich rodzin, a państwo nie było w żaden sposób izolowane na arenie międzynarodowej, głównie dzięki bardzo dobrym stosunkom z USA.

Peruwiański pisarz Mario Vargas Llosa określił 71-letni okres rządów PRI w Meksyku mianem "idealnej dyktatury", gdyż partia zdołała utrzymać się u władzy tak długo dzięki inteligentnemu podejściu do sprawowania władzy, opartemu na ścisłej kadencyjności kolejnych prezydentów, każdy z których rządzić mógł tylko i wyłącznie przez sześć lat (ustawowe ograniczenie czasu sprawowania funkcji przez jedną osobę było jednym z głównych postulatów meksykańskiej rewolucji przeciwko 34-letniemu dyktatorowi Porfirio Díazowi). Każda nowa głowa państwa prowadziła swoją politykę z pełną świadomością, że po sześciu latach będzie musiała odpowiedzieć za wszystkie krzywdy wyrządzone przeciwko kolegom bądź społeczeństwu, co w naturalny sposób hamowało jej totalitarne zapędy. Wystarczająco sprytna i charyzmatyczna jednostka być może system ten zdołałaby
obejść, takowa jednak w dziejach PRI się nie pojawiła.

Bilans 71-letnich rządów PRI jest w zgodnej opinii meksykańskich i zagranicznych historyków niemal wyłącznie negatywny. Do lat 90. urzędnicy partyjni stali się chodzącymi definicjami niekompetencji i bezwstydnej korupcji, gospodarka, choć przez pierwsze kilka dekad napędzana powojennym boomem, w latach 70. złapała potężną zadyszkę. Gwoździem do trumny reżimu PRI okazał się kryzys walutowy z 1994 r. —
w wyborach w 2000 r. zwyciężył Vincente Fox wywodzący się z konserwatywnej Partii Akcji Narodowej, stanowiącej główną opozycję wobec PRI od 1939 r. Prawicowi następcy okazali się jednak równie łasi
na stołki i nieksięgowane transfery pieniędzy, co ich rewolucyjno-
-instytucjonalni poprzednicy. Na domiar złego rozmiary katastrofy narodowej zaczęła przybierać eksplozja wojen karteli narkotykowych, pochłaniająca każdego roku dziesiątki tysięcy meksykańskich istnień.
PRI wykorzystała rozkład sytuacji do powrotu do władzy — od 2012 r. prezydentem po raz kolejny jest jej człowiek, Enrique Peña Nieto. O tym, ile warte były zapowiedzi partii odnośnie do "przywrócenia" w kraju porządku po dwunastoletniej nieobecności, najlepiej świadczy fakt, że pod koniec swojej jedynej kadencji poparcie dla Peña Niety oscyluje w granicach 30%.

30

29 czerwca 2018 o 10:42

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem

Zhao Ziyang (wym. "dżał dzyjang") w latach 1987–89 był sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Chin, zorientowanym na reformowanie gospodarki i pluralizowanie życia politycznego w kraju. Z sympatią odnosił się do antyrządowych protestów studentów, w stronę których 4 czerwca 1989 r. Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza otworzyła ogień na placu Tiananmen. W rezultacie przegranej w walce o wpływy ze stronnictwem twardogłowych, po których stronie ostatecznie opowiedział się też starzejący się największy autorytet postmaoistowskich Chin i twórca słynnych przemian wolnorynkowych Deng Xiaoping, Zhao w czerwcu i lipcu został usunięty ze wszystkich urzędów i umieszczony w
areszcie domowym, w którym zmarł w styczniu 2005 r.

Zhao jest prawdopodobnie najskrajniejszym w Chinach przypadkiem typowej dla skompromitowanych komunistycznych oficjeli koncepcji nieosoby — w przestrzeni publicznej wymienianie jego nazwiska w kontekście pozakronikarskim jest w zasadzie zabronione. Wymownym przykładem tego jest poświęcony mu artykuł w usankcjonowanej przez rząd Encyklopedii Baidu, który informacji o tym, że ten wydawałoby się nienaganny człowiek Partii nagle w lecie 1989 r. został odsunięty
od wszelkich stanowisk, nie opiera o żaden kontekst.

8

14 czerwca 2018 o 7:35

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: baike.baidu.com

Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych,

Podobnie jak miało to miejsce w wielu europejskich reżimach komunistycznych, odpowiedź na pytanie, kto tak naprawdę rządzi w Chińskiej Republice Ludowej, może być problematyczna: praktyczna władza płynąca z danego stanowiska zależy bardziej od osobowości i powiązań okupującej go osoby aniżeli od z góry ustalonych procesów prawnych. Za najbliższy pojęciu dyktatora można uznać termin "najwyższy przywódca", który nie jest jednak nadawany oficjalnie.

Obecnie nie ma wątpliwości, że najpotężniejszym politykiem w Państwie Środka jest Xi Jinping (wym. si dzin-ping; [dz] wymawiane jak w słowie "dzban"), który stanowisko sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chin przejął w listopadzie 2012 r. i to właśnie to wydarzenie uznaje się za moment "zmiany warty", a nie objęcie przezeń stołka przewodniczącego ChRL w marcu 2013 r. Nawiasem mówiąc należy zaznaczyć, że stanowisko głowy chińskiego państwa to właśnie przewodniczący (podobnie jak miało to miejsce w przypadku Mao), a nie prezydent, jak tłumaczą je zachodnie agencje prasowe.

W ostatnich dekadach struktura władzy ChRL przeszła znaczącą zmianę. Od czasu wycofania się z życia politycznego Denga Xiaopinga (wym. deng sjał-ping), architekta chińskich reform wolnorynkowych, krótko po niesławnej rzezi tiananmeńskiej, standardem jest, że sek. gen. Partii zajmuje jednocześnie stołek przewodniczącego kraju oraz — co w praktyce jest chyba najważniejsze — komitetów wojskowych tak Partii, jak i całej republiki, decydujących o nominacjach generalskich w drugiej najpotężniejszej sile zbrojnej świata. W ten sposób kontrolę nad Chinami formalnie sprawuje się z szeregu różnych biur — z tym że na drzwiach większości z nich widnieje to samo nazwisko.

Mechanizmem studzącym przesadne ambicje kolejnych wodzów jest przepis w Konstytucji ChRL ograniczający liczbę pięcioletnich kadencji do dwóch, tak więc spośród następców Denga ani Jiang Zemin (wym. dzjang dze-min), ani Hu Jintao (wym. hu dzin-tał) nie sprawowali władzy dłużej niż przed dekadę. Wygląda jednak na to, że w najbliższym czasie się to zmieni: w lutym 2018 r. KC KPCh "zasugerował" wprowadzenie szeregu poprawek do Ustawy Zasadniczej, nie tylko znoszących limit kadencji głowy państwa, ale też wymieniających Xi Jinpiga obok Mao i Denga jako jednego z twórców politycznej filozofii republiki. Xi w ciągu ostatnich lat dał się poznać jako bezwzględny i wytrawny gracz, niestrudzenie walczący z prawdziwą i wyimaginowaną korupcją swoich rywali oraz masowo odsuwający ich od wszelkich wpływów w sposób, w jaki nie tylko Jiang czy Hu, ale też Deng nigdy się nie odważyli. I wszystko wskazuje na to, że zarówno Chińczycy, jak i świat, będą musieli żyć z tym rodzajem przywództwa w Państwie Środka jeszcze przez długie lata.

16

26 lutego 2018 o 8:45

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W porozumieniu z rządami Wielkiej Brytanii i Portugalii władze Chińskiej

W porozumieniu z rządami Wielkiej Brytanii i Portugalii władze Chińskiej Republiki Ludowej zobowiązały się, że "odzyskane"
z rąk tych krajów ich dawne kolonie w południowych Chinach — brytyjski Hong Kong w 1997 r. i portugalskie Makau w 1999 r. — zostaną objęte koncepcją "jeden kraj, dwa systemy" (ch. "一国两制"). Oznacza to, że o ile Hong Kong i Makau nie stały się niepodległymi państwami, to Pekin przejął nad nimi kontrolę jedynie w kwestiach związanych z obroną terytorialną i dyplomacją, pozwalając im m.in. na zachowanie demokratycznych stosunków społecznych (w praktyce wszakże Chińska Partia Komunistyczna notorycznie ingeruje w wewnętrzną politykę terytoriów). Rozwiązanie to jest jednak tymczasowe: po upływie 50 lat — a więc 1 lipca 2047 r. w przypadku Hong Kongu i 20 grudnia 2049 r. w Makau — Chiny przestaną obowiązywać jakiekolwiek obostrzenia w tym zakresie i uzyskają prawo swobodnej aneksji obydwu regionów na
takich zasadach, jakie uznają za odpowiednie.

9

21 maja 2018 o 5:04

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

‹ pierwsza < 1 2 3 4 5 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Piekielni.pl Pewex.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni