Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 62 takie fakty

Vladimír Mečiar (premier Słowacji) i Václav Klaus (premier Czech) podpisują

Vladimír Mečiar (premier Słowacji) i Václav Klaus (premier Czech) podpisują traktat o podziale Czechosłowacji. 25 listopada 1992 r.

Według sondażu przeprowadzonego w maju 1992 r. zaledwie 6% Czechów i 11% Słowaków popierało oddzielenie się od siebie obydwu republik składowych, pomysłowi temu zdecydowanie sprzeciwiał się też prezydent Václav Havel. Według większości analityków "aksamitny rozwód" doszedł do skutku wyłącznie dlatego, że premierzy Mečiar i Klaus nie mieli ochoty konkurować ze sobą w walce o władzę. Niepodległe Republika Czeska i Republika Słowacka pojawiły się na mapie Europy 1 stycznia 1993 r.

15

7 marca 2018 o 4:25

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

"Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu

"Tangentopoli" (wł. "Łapówkowo") odnosi się do okresu w historii Włoch w latach 1992–97, kiedy przez ten kraj przetoczyła się seria postępowań sądowych przeciwko w sumie aż 5 tysiącom skorumpowanych urzędników publicznych. Skandale kompletnie przeorały włoską scenę polityczną: dominujący od II wojny światowej Chrześcijańscy Demokraci rozpadli się na szereg drobnych partii, to samo spotkało ich socjalistyczną opozycję, przy czym zreorganizować się w następstwie rozwiązania
ZSRR musiała też Włoska Partia Komunistyczna.

Polityczne trzęsienie ziemi uznano za tak gruntowne, że 1992 r. ochrzczono mianem roku przejściowego pomiędzy "pierwszą" a "drugą" Republiką Włoską, choć nie doszło do rozpisania żadnej nowej konstytucji. Ostatecznie, mimo wielkich nadziei, nowe twarze włoskiej polityki bardzo szybko przyswoiły sobie stare korupcyjne praktyki panujące na Półwyspie Apenińskim co najmniej od czasu zjednoczenia Włoch w XIX w.

10

7 marca 2018 o 6:56

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Mimo pozornego podobieństwa wszystkich dawnych republik sowieckich składających

Mimo pozornego podobieństwa wszystkich dawnych republik sowieckich składających się na region zwany Azją Środkową, pomiędzy całą piątką występują pewne dość istotne różnice. Najlepiej widać to w kryjących się pod ich powierzchnią zasobach surowców naturalnych: Kazachstan, Uzbekistan oraz Turkmenistan eksportują znaczne ilości ropy naftowej i gazu ziemnego. Kirgistan takowych jest pozbawiony, w dużej mierze rekompensują mu to jednak gigantyczne pokłady złota oraz innych metali szlachetnych.

Na tym tle bardzo odstaje Tadżykistan, który na rynkach eksportowych pochwalić może się jedynie aluminium czy bawełną. Jest to jedyny spośród pięciu "stanów", w którym wartość rolnictwa jako procent całej gospodarki wzrosła w okresie między 2005 a 2013 r. Na domiar złego górzysta topografia oraz bliskie pokrewieństwo pomiędzy wykorzystywanym na terenie Afganistanu językiem dari a tadżyckim zamieniły to ośmiomilionowe państwo w oazę dla afgańskich przemytników opium, destabilizujących cały kraj. Wszystko to sprawia, że aż 47% PKB pochodzi z przelewów wysyłanych przez pracujących w Rosji emigrantów, od których kompletnie uzależnione są setki tadżyckich rodzin. Pod wieloma względami więc nałożone przez kraje zachodnie na Rosję sankcje ekonomiczne w następstwie rosyjskiego wsparcia dla ukraińskich separatystów paradoksalnie znacznie dotkliwiej uderzyły w Tadżyków niż w samych Rosjan.

10

1 marca 2018 o 11:20

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (2) Do ulubionych

Prawdopodobnie pierwszą w historii gazetę codzienną opracował w 59 r. p.n.e.

Prawdopodobnie pierwszą w historii gazetę codzienną opracował w 59 r. p.n.e. ówczesny konsul rzymski Juliusz Cezar. Za pośrednictwem "Acta diurna" ("Wydarzeń codziennych"), jak je nazwano, lud rzymski — wolny i niewolny — mógł zapoznać się z najnowszymi zmianami na scenie politycznej, wyrokami sądowymi, ślubami, zgonami czy innymi rodzajami treści, którymi charakteryzuje się prasa po dziś dzień. "Acta diurna" wydawano aż do przeniesienia stolicy cesarstwa do Konstantynopola w 330 r.

Niestety, do naszych czasów nie dotrwał żaden egzemplarz "Acta diurna", prawdopodobnie dlatego, że wszystkie były wydawane na niskiej jakości papirusie, źle znoszącym śródziemnomorski klimat. Wielu rzymskich autorów i historyków nawiązuje jednak do owej gazety — Tacyt wyraźnie się od niej na przykład dystansuje, uznając tę formę ludowego przekazu za niegodną
raportowania naprawdę doniosłych wydarzeń.

12

2 marca 2018 o 19:23

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wielki hit studia Disney "Król Lew" (1994) to jedyny film tej

Wielki hit studia Disney "Król Lew" (1994) to jedyny film tej wytwórni, który doczekał się wersji dubbingowej w wykorzystywanym w RPA języku zulu. Jednak kultowa piosenka otwierająca ("Krąg życia") nawet w oryginale zawiera w sobie kilka kwestii wypowiedzianych właśnie w tym języku, np. "Nants ingonyama bagithi Baba" ("Nadchodzi lew, ojcze").

13

1 marca 2018 o 19:05

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo partyjna ideologia oddziałuje na co dzień na szeregowych Chińczyków?

Każdy, kto w ostatnich latach odwiedził Państwo Środka, z pewnością widział przynajmniej jeden baner wyliczający socjalistyczne przymioty, które na 18. narodowym kongresie przyjęła Komunistyczna Partia Chin. Jednakże poza tym oraz wszędobylskimi cytatami z Mao Zedonga czy innych wybitnych działaczy KPCh, Chiny raczej nie wyglądają na pierwszy rzut oka na szczególnie autorytarne państwo. I faktem jest, że — podobnie jak miało to miejsce w Polsce za rządów Edwarda Gierka — obywatele, którzy w sposób jawny nie kwestionują komunistycznego monopolu na władzę, raczej nie muszą się obawiać problemów natury prawnej.

Pierwsze, co zaskoczyć może zgłębiającego temat Europejczyka czy Amerykanina, jest to, że wyłączając nazwę samej Partii, słowo "komunizm" w chińskiej sferze publicznej niemal nie występuje — podobnie jak w PRL, prawie zawsze nawiązuje się tu do szeroko rozumianego socjalizmu. Drugie to fakt, że dyskusji na temat niepolitycznych problemów trapiących chińskie społeczeństwo władze nie tylko w żaden sposób nie tłumią, ale też same biorą w niej czynny udział. Każdego dnia w chińskiej prasie pojawiają się artykuły o zatrważającej biedzie w ośrodkach wiejskich, nierównomiernym rozłożeniu majątku pomiędzy prowincjami czy zanieczyszczeniu środowiska, ale też korupcji wśród członków Partii.

Szczególnie ciekawa jest oficjalna historiografia — wcale nie tak jednostronna i propagandowa, jak mogłoby się to wydawać. Obcokrajowiec orientujący się w realiach krwawej wojny domowej, która toczyła się przez ten kraj przez większość pierwszej połowy zeszłego wieku, prawdopodobnie spodziewałby się na wskroś negatywnego portretowania opozycyjnych nacjonalistów, których partia Guomindang do dziś działa na Tajwanie. W rzeczywistości jednak partyjni historycy postrzegają nacjonalistów nie tyle jako wrogów co raczej dawnych towarzyszy broni, którzy zbłądzili. Na przykład uwielbiane przez Chińczyków seriale wojenne dokumentujące opór narodu wobec japońskiego okupanta w rolach głównych bardzo często obsadzają nie komunistów, a nacjonalistów. Nawet ich lider Czangkajszek, choć uważany ostatecznie za zdrajcę, nie jest przesadnie demonizowany: w Nankinie jego dawna rezydencja służy jako muzeum, a żona do dziś pamiętana jest jako patronka chińskiego lotnictwa.

Również dyskusja o historii Chin od przejęcia władzy przez Mao pozawala na pewną swobodę, przynajmniej w stosunku do niektórych wydarzeń. O ile nawiązywanie do rzezi na placu Tiananmen czy poprzedzających je protestach jest kategorycznie niedozwolone, a o niesławnym Wielkim Skoku Naprzód i milionach ofiar, do których doprowadził, wspomina się raczej półgębkiem, to już rewolucję kulturalną, uznaną dawno za absolutne i niczym nieusprawiedliwione szaleństwo, można opisywać i krytykować w zasadzie bez ograniczeń. Ponieważ jest to w gruncie rzeczy jedyny okres najnowszej historii Chin, w którym komunistycznych oficjeli można bezkarnie przedstawiać w złym świetle, jest on lubiany przez chińskich pisarzy takich jak bestsellerowy autor science-fiction Liu Cixin.

To właśnie wspomnienie rewolucji kulturalnej sprawia, że przesadnie rozpolitykowany język charakterystyczny dla reżimów komunistycznych budzi w Chinach złe skojarzenia. Z określenia "towarzysz" poza kręgami samej Partii korzysta właściwie tylko najstarsze pokolenie, a wielu młodszych Chińczyków uznać je może za osobisty afront. Kolejnym aspektem odróżniających chińskich komunistów od ich zachodnich odpowiedników jest właściwie zupełny brak popularności określenia "faszysta" jako łatki przyczepianej ideologicznym przeciwnikom — KPCh preferuje mówić o "imperialistach" i "reakcjonistach". Jak jednak już powiedziano, te uwagi stosunkowo rzadko przedostają się do mediów, a jeśli już, to w oszczędnej formie.

21

26 lutego 2018 o 14:28

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Jedną z mniej znanych konsekwencji odparcia Turków spod Wiednia przez siły

Jedną z mniej znanych konsekwencji odparcia Turków spod Wiednia przez siły Ligi Świętej w 1683 r. okazało się krótkotrwałe odbicie przez Republikę Wenecką półwyspu peloponeskiego spod władzy osmańskiej, rozciągającej się nad tymi terenami od ponad dwóch wieków. Toczona przede wszystkim w latach 1684—86, a w mniej intensywnym stopniu aż do podpisania w 1699 r. pokoju w Karłowicach między sułtanem a Ligą Świętą wojna ostatecznie zakończyła się utworzeniem z Peloponezu oraz dwóch greckich wysp administrowanego przez Wenecję Królestwa Morei (jak do XIX w. przyjęło się nazywać półwysep). Niepowodzeniem dla Wenecjan zakończyły się natomiast próby inwazji na utraconą kilka dekad wcześniej Kretę oraz kontynentalną część Grecji, choć na pewien czas udało im się zająć Ateny.

Stambuł nie pogodził się wszakże z utratą tak wielkich połaci greckich ziem i w 1715 r., po zwycięskiej wojnie z Rosją, przystąpił do potężnej kontrofensywy, w zaledwie kilka dni rozprawiając się z niedostatecznie obsadzonymi garnizonami weneckimi. Na ostateczne wyzwolenie spod władzy tureckiej mieszkańcy Peloponezu musieli czekać aż do wybuchu
greckiej wojny o niepodległość w 1821 r.

7

26 listopada 2017 o 15:54

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Średni koszt wydobycia baryłki ropy w Iranie wynosi 13 dolarów amerykańskich.

Średni koszt wydobycia baryłki ropy w Iranie wynosi 13 dolarów amerykańskich.
Dla porównania w Arabii Saudyjskiej koszta wydobycia to ok. 8 dolarów amerykańskich.

39

14 lutego 2016 o 15:38

przez Behemoth612 (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: bezpiecznapolska.wordpress.com

W Operacji Iraqi Freedom Polska wystawiła kontyngent, w skład którego weszli

W Operacji Iraqi Freedom Polska wystawiła kontyngent, w skład którego weszli żołnierze: JW GROM, JW FORMOZA, pododdział usuwania skażeń chemicznych z 4 Pułku Chemicznego w Brodnicy oraz marynarze z okrętu ORP „Kontradmirał Xawery Czernicki”. Łączna liczebność kontyngentu wyniosła 180 żołnierzy.

31

14 lutego 2016 o 15:42

przez Behemoth612 (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: bezpiecznapolska.wordpress.com

W wyniku zniesienia sankcji nałożonych w 2006 r. na Iran możliwe stało się

W wyniku zniesienia sankcji nałożonych w 2006 r. na Iran możliwe stało się przeprowadzanie inwestycji w tym kraju, a także importowanie oraz eksportowanie surowców i towarów.
Ponadto Teheran odzyskał zamrożone w zachodnich instytucjach finansowych środki wraz z odsetkami – 1,4 mld dolarów.

28

7 lutego 2016 o 12:20

przez Behemoth612 (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: bezpiecznapolska.wordpress.com

Zobacz następne

‹ pierwsza < 1 2 3 4 5 6 7 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Motokiller.pl Mistrzowie.org

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni