Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 181 takich faktów

Korzystna lokalizacja antycznego Rzymu miała duże znaczenie i wpływ na to...

Korzystna lokalizacja antycznego Rzymu miała duże znaczenie i wpływ na to... – Korzystna lokalizacja antycznego Rzymu miała duże znaczenie i wpływ na to, że w przyszłości mały ośrodek zapanował
nad całym obszarem śródziemnomorskim.

Antyczny Rzym zlokalizowany był na szczytach siedmiu wzgórz: Awentynu, Palatynu, Kwirynału, Wiminału, Celiusa, Eskwilina, Kapitolu. To gwarantowało bezpieczeństwo. Co więcej, Rzym kontrolował Wyspę na Tybrze, co pozwalało mu pośredniczyć w handlu innych ludów, które przekraczały rzekę właśnie w tym miejscu.
W ten sposób Rzymianie nawiązywali kontakty handlowe w bliższej okolicy, pobierali cło i wspierali własne finanse.

U ujścia Tybru znajdował się port Ostia, znajdujący się w odległości około 20 km od Rzymu. W ten sposób mały ośrodek mógł nawiązywać kontakty z odleglejszymi ludami i prowadzić handel morski.
Statki, które przybijały do Ostii płaciły cło i opłacały inne
koszta, co dodatkowo zasilało skarbiec Rzymu.

Warto podkreślić także lokalizację Rzymu na mapie obszaru śródziemnomorskiego. Półwysep Apeniński mocno wżyna się w Morze Śródziemne, co też siłą rzeczy powodowało, że kupcy podróżujący
na drodze wschód-zachód musieli przybijać do brzegów Ostii.
Duży wpływ na to miała także żyzna Sycylia, słynąca z obfitych plonów. Kupcy podróżujący na Sycylię, udając się dalej
na zachód, przybijali właśnie w Ostii.

Rzym umiejscowiony był w bardzo strategicznym położeniu względem całego regionu. Miasto oparte było na siedmiu wzgórzach, co dawało walory obronne, oraz przy rzece, która gwarantowała bezpośrednie połączenie z morzem i pośredniczenie w handlu morskim.
Lokalizację Rzymu doceniano już w starożytności. Tytus Liwiusz tak podsumował położenie Rzymu: „Bogowie i ludzie mieli dobre powody, by wybrać to miejsce na nasze miasto - wszystkie jego zalety czynią
z niego najlepsze miejsce na świecie dla miasta, którego przeznaczeniem jest stać się wielkim.”

17

18 kwietnia 2017 o 12:16

przez cosiek (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Źródło: http://www.imperiumromanum.edu.pl/c…

Groty Katullusa jest to nazwa nadana ruinom potężnej rzymskiej willi powstałej...

Groty Katullusa jest to nazwa nadana ruinom potężnej rzymskiej willi powstałej... – Groty Katullusa jest to nazwa nadana ruinom potężnej rzymskiej willi powstałej na przełomie er, w samym końcu półwyspu wychodzącego
w jezioro Lago di Garda, w Sirmione. „Grotami” określano w dobie renesansu ruiny antycznych budowli, które porastała bujna zieleń.

Ten rejon, znajdujący się w północnej części Półwyspu Apenińskiego, charakteryzuje się łagodnym klimatem, co doceniano już w starożytności. Bogaci Rzymianie wznosili swoje letnie rezydencje właśnie nad jeziorem Lago di Garda, gdzie mogli uciec od zgiełku
i zaduchu okolicznych miast, zwłaszcza Werony.

Przez lata ukształtowało się przekonanie (głównie za renesansu), że pozostałości bogatej rzymskiej willi na końcu półwyspu należały niegdyś do Katullusa, słynnego rzymskiego poety wywodzącego się
z pobliskiej Werony. Pisarz z pewnością miał w okolicy swoją rezydencję, o czym wspomina w swoim dziele Carmina. Nie mamy jednak żadnej informacji o tym, gdzie dokładnie się ona znajdowała.

Willa była osadzona na skalnym podłożu i zbudowana była wokół perystylu - wewnętrznego ogrodu otoczonego kolumnowym portykiem. Willa posiadała trzy poziomy, a w tym ogromny taras od strony północnej i południowej oraz kryptoportyki przeznaczone na spacery w cieniu osłaniającym od intensywnego słońca. Zachowały się też fragmenty mozaik pokrywających posadzki poszczególnych pomieszczeń. Cały kompleks zajmował niemal 2 hektary.

Widok z końca półwyspu dowodzi, że mieszkańcy rezydencji cieszyli się pięknymi krajobrazami na niebieską wodę jeziora.

21

17 listopada 2016 o 7:07

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://www.imperiumromanum.edu.pl/c…

Ruiny Balkerne Gate w Colchester (południowo-wschodnia Anglia), datowane...

Ruiny Balkerne Gate w Colchester (południowo-wschodnia Anglia), datowane... – Ruiny Balkerne Gate w Colchester (południowo-wschodnia Anglia), datowane na I wiek n.e. Jest to największa i najlepiej zachowana brama rzymska, która zachowała się do naszych czasów.

Rzymianie zbudowali bramę w roku 49 n.e. w założonym Colchester.
W roku 60 n.e. miasto zostało doszczętnie zniszczone przez powstanie Boudiki. Po tej rebelii miasto zostało przez Rzymian otoczone kamiennym murem, a opisywana brama stała się częścią
zachodniego muru – tędy też prowadziła droga do Londinium.

11

24 czerwca 2019 o 7:08

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Jednym z najdziwniejszych pomysłów cesarza Heliogabala było...

Jednym z najdziwniejszych pomysłów cesarza Heliogabala było... – Jednym z najdziwniejszych pomysłów cesarza Heliogabala było poślubienie greckiego niewolnika - Hieroklesa. Oficjalnie ich związek nie miał mocy prawnej, gdyż starożytni Rzymianie nie przewidywali instytucji małżeństw homoseksualnych.

Hierokles stał się faworytem cesarza, gdy podczas igrzysk spadł z rydwanu naprzeciwko cesarskiej loży, zaś z głowy zsunął mu się hełm ukazując twarz woźnicy. Nastoletniego imperatora zachwycić miały jego piękne blond włosy i natychmiast nakazał sprowadzić go do pałacu, obdarzając swymi względami. Cesarz miał powiedzieć wówczas: "Jestem uradowany, będąc nazywanym panią, małżonką, królową Hieroklesa".

22

29 stycznia 2014 o 14:37

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wyspy Kanaryjskie, znajdujące się na Oceanie Atlantyckim u wybrzeży Afryki...

Wyspy Kanaryjskie, znajdujące się na Oceanie Atlantyckim u wybrzeży Afryki... – Wyspy Kanaryjskie, znajdujące się na Oceanie Atlantyckim u wybrzeży Afryki, z pewnością były znane cywilizacjom antycznym obszaru Morza Śródziemnomorskiego.

Na wyspy dotarli Fenicjanie, Grecy i Kartagińczycy. Zgodnie z przekazem Pliniusza Starszego za panowania króla Juby II (25 p.n.e. – 23 n.e.), Mauretańczycy przeprowadzili wyprawę na archipelag wysp, gdzie nie natrafili na żadne pozostałości po ludziach. Juba będący stronnikiem Rzymian zorganizował m.in. w Mogador (obecne As-Suwajra w Maroko) ośrodek produkcji barwników. Stąd też wyruszała flota wojenna,
aby eksplorować nieznane wyspy.

Prawdopodobnie wyspy odwiedził już w V wieku p.n.e. kartagiński żeglarz Hannon, który odkrywał zachodnie wybrzeże Afryki. Cele kolejnych wypraw Punijczyków mogły być także poszukiwania roślin, z których można uzyskać cenny czerwony barwnik. Stąd także odniesienia
Pliniusza Starszego do „Wysp Purpurowych”.

Nie zachowały się żadne dowody sugerujące, jakoby Rzymianie założyli na Wyspach jakiekolwiek stały ośrodek. Jednak w 1964 roku odkryto rzymskie amfory u wybrzeży wyspy Lanzarote, które dowodzą, że miał miejsce handel z Rzymianami. W latach 90. XX wieku naukowcy natrafili w mieście El Bebedero na Lanzarote na liczne fragmenty ceramiki rzymskiej, szkła czy metalu – datowane na I-IV wiek n.e. Detaliczne badanie materiału dowiodło, że pochodzić one mogły z Kampanii (Włochy), Hispania Baetica, prowincji Afryka.

Według rzymskich przekazów archipelag składał się z następujących wysp: Ninguaria lub Nivaria (Teneryfa), Canaria (Gran Canaria), Pluvialia lub Invale (Lanzarote), Ombrion
(La Palma), Planasia (Fuerteventura), Iunonia lub Junonia
(El Hierro) oraz Capraria (La Gomera).

15

29 maja 2019 o 7:13

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Tzw. wielki sarkofag Ludovisi został odkryty w 1621 w grobowcu przy Via...

Tzw. wielki sarkofag Ludovisi został odkryty w 1621 w grobowcu przy Via... – Tzw. wielki sarkofag Ludovisi został odkryty w 1621 w grobowcu przy
Via Tiburtina i trafił do zbiorów słynnego kolekcjonera antycznej sztuki
– kardynała Ludovico Ludovisiego, bratanka papieża Grzegorza XV.

Sarkofag o wymiarach 2,73 m na 1,53 wykonano z marmuru. Cały jego front oraz dwa krótsze boki zdobi, zajmujący całą powierzchnię, relief przedstawiający bitwę między Rzymianami i barbarzyńcami. Rzymianie w starciu wyraźnie triumfują, żołnierze piesi i konni znajdują się w górnym pasie reliefu, natomiast miażdżeni barbarzyńcy zajmują część dolną, tratowani kopytami koni i masakrowani mieczami.

Centralne miejsce kompozycji zajmuje prowadzący szarżę kawalerii młody rzymski wódz, triumfujący, bez zbroi i miecza, wyraźnie lekceważący niebezpieczeństwo. Postaci wykonano z niebywałą dbałością o szczegóły oraz umiejętnie stosując światłocień. Scena początkowo wydaje się chaotyczna, jednak po bliższym przyjrzeniu okazuje się zaskakująco czytelna. Jest to niewątpliwie najwspanialszy przykład rzymskiej sztuki funeralnej. Pierwotnie pokrywa sarkofagu opatrzona była inskrypcją, obecnie zatartą, co uniemożliwia zidentyfikowanie zmarłego,
dla którego wykonano to dzieło sztuki. Okres powstania
sarkofagu lokuje się zazwyczaj w 2. połowie III wieku.

Wielu badaczy uważa, że sarkofag wykonano dla któregoś z synów cesarza Decjusza (Gaiusa Messius Quintus Decius Augustus) – Hereniusza Decjusza (Quintus Herenniusa Etruscus Messius Decius) lub Hostyliana (Gaius Valens Hostilianus Messius Quintus), wyniesionych do godności augustów.

Hereniusz Decjusz poległ w 251 r. wraz z ojcem w bitwie z Gotami pod Abrittus (zwanej też bitwą pod Forum Terebronii), zaś Hostylian zmarł w tym samym roku w Rzymie na zarazę. Janusz Ostrowski w artykule z 1982 r. p.t. „Scena batalistyczna na sarkofagu ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie” wskazuje na Hostyliana, jednak wydaje się to być omyłką autora, gdyż stwierdza on dalej, że ten wraz ze swym ojcem cesarzem Decjuszem poległ w bitwie z Gotami, zaś jak wiemy w bitwie z Gotami zginął jego starszy brat Hereniusz. Jak możemy zakładać ciało zmarłego augusta odnaleziono, bowiem historia przechowała dla potomnych informację,
że po bitwie nie odnaleziono ciała cesarza Decjusza, co sugerowałoby odnalezienie ciała syna. Możliwe zatem, że zostało ono odesłane do Rzymu i złożone w grobowcu przy Via Tiburtina. Intrygujące jest, że rzeźbiarz wyrył na czole wodza znak X, co oznacza, że był on wyznawcą Mitry.

Sam sarkofag obecnie stanowi jeden z najważniejszych elementów jednej
z największych kolekcji antycznych dzieł sztuki – zbiorów rzymskiego Museo Nazionale Romano i można podziwiać go w Palazzo Attempt. Pokrywa jest natomiast eksponowana w muzeum w Bolonii.

8

24 maja 2019 o 7:24

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Armia rzymska i wykorzystywane przez nią uzbrojenie kojarzą się (zwłaszcza...

Armia rzymska i wykorzystywane przez nią uzbrojenie kojarzą się (zwłaszcza... – Armia rzymska i wykorzystywane przez nią uzbrojenie kojarzą się (zwłaszcza laikom w tym temacie) głównie z wyposażeniem legionisty rzymskiego. Któż bowiem nie słyszał o prostokątnej tarczy zwanej scutum, krótkim sztylecie zwanym gladius, czy też oszczepie – pillum? Nie wszyscy jednak słyszeli chociażby o machinach oblężniczych i ich roli w armii rzymskiej, a niektórzy znają je tylko z filmów pokroju „Asterix i Obelix”.

Machiny oblężnicze można podzielić na dwie grupy. Na te, które pozwalały siać spustoszenie w szeregach wroga lub niszczyć zdobywany obiekt, a także na takie, które ułatwiały zdobycie obiektu – pozwalały dojść do niego lub dostać się na jego teren.
Do pierwszej grupy należą np. balisty, skorpiony rzymskie, onagery. Onager wyrzucał kamienne pociski lub płonące przedmioty na teren wroga. Balista także była wyrzutnią ciężkich pocisków, np. strzał, kamiennych kul (nawet do 100 kg!). Skorpiony zaś były przykładem machiny lekkiej – przypominały balisty, ale były o wiele mniejsze i wyrzucały lekkie pociski na zasadzie kuszy. Do drugiej grupy zaś należą np. tunele rzymskie, czy wieże oblężnicze. Tunele miały pomóc wojskom w przemieszczeniu się pod mury obiektu bez uszczerbku na zdrowiu żołnierzy. Podobną funkcję miały wieże oblężnicze, z których wykorzystaniem sprawnie zajmowano mury. Rzymianie używali także taranów, którymi wyważali bramy, a nawet kruszyli mury obronne.

Można zatem zauważyć, iż machiny oblężnicze pełniły ważne funkcje w armii rzymskiej. Z pewnością były bardzo pomocne,
a ich ciągle ulepszanie i wykorzystywanie przyczyniło się
do wielu zwycięstw Rzymian.

14

25 maja 2019 o 8:04

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Pliniusz Starszy stwierdził, że skorpiony są straszną plagą. Są prawie tak...

Pliniusz Starszy stwierdził, że skorpiony są straszną plagą. Są prawie tak... – Pliniusz Starszy stwierdził, że skorpiony są straszną plagą. Są prawie tak samo jadowite jak żmije, jednak ich jad powoduje znacznie większe tortury dla ofiary, która umiera w bolesnej agonii, trwającej nawet trzy dni. Z kolei rzymski pisarz Claudius Aelianus jasno podkreślił, że skorpiony są znienawidzone, i że skrywają się
na pustyni pod każdym kamieniem i grudką piachu.

Perscy królowie tak obawiali się skorpionów, że przed przemarszem swojego wojska przez pustynię, wpierw zlecali wielkie polowania
i wypłacali nagrody dla najlepszych łowców. Skorpiony są
na tyle drapieżne, że polują na kobry i jaszczurki.
Claudius Aelianus wyliczył 11 gatunków skorpionów: białe, czarne, zadymione, czerwone, zielone, podobne do krabów, ognista czerwień, pomarańczowe, z podwójnym kolcem, z siedmioma segmentami
i ze skrzydłami. Większość z nich entomolodzy zidentyfikowali;
reszta w ich opinii to błędnie przypisane inne zwierzęta.

Skorpiony miały na tyle złą renomę w starożytności i wywoływały taki strach, że greccy hoplici umieszczali ich wizerunki na tarczach, aby wzmocnić przerażenie u przeciwników. Podobnie czynili pretorianie, gwardia osobista cesarza rzymskiego. Rzymianie nazwali także
jedne ze swoich zabójczych machin – skorpiony.

Rzymscy historycy twierdzili, że pustynni mieszkańcy byli odporni na jad skorpionów i mieli jedynie lekkie objawy ukąszenia.
Naśladując antyczne zwyczaje, po dziś dzień Beduini uważają,
że wstrzykiwanie zmiażdżonych i wysuszonych skorpionów
do krwiobiegu czyni ich odpornymi na jad.

19

2 czerwca 2016 o 7:42

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://www.imperiumromanum.edu.pl/c…

Wiadomym faktem jest, że w świecie starożytnych Rzymian biedniejsze mieszczaństwo...

Wiadomym faktem jest, że w świecie starożytnych Rzymian biedniejsze mieszczaństwo... – Wiadomym faktem jest, że w świecie starożytnych Rzymian biedniejsze mieszczaństwo nie mogło liczyć na prawa, jakie mieli bogaci Rzymianie tylko z faktu urodzenia się w znamienitym rodzie. Plebejusze niestety bezskutecznie próbowali walczyć o swoje prawa, lecz na ogół oficjalne instytucje prawne nie interesowały się problemami zwykłych ludzi.
Jednak sporadycznie rzymscy juryści przyglądali się sprawom rzymskich klas niższych. Przykładem tego może być sprawa z Herkulanum,
którą udokumentowano na kilku glinianych tabliczkach.

Sprawa dotyczyła problemu rozstrzygnięcia, czy pewna mieszkanka miasta urodziła się jako niewolnica czy też osoba wolna. Poza kilkoma przypadkami prawo rzymskie było poza zasięgiem większości mieszkańców imperium. Do kogo mieli zwrócić się prości ludzie, jeśli nie do sądów? Bardzo często były to alternatywne systemy wsparcia typu: bogowie, siły nadprzyrodzone czy wróżbici. Jednym z owych środków, oraz co ciekawe jednym z najdziwniejszych dokumentów, które zachowały się ze starożytności klasycznej są tytułowe „Przepowiednie Astrampsychosa” (oczywiście nie mają one nic wspólnego ze słynnym egipskim magiem).

„Przepowiednie Astrampsychosa” przybliżają nam problemy z jakimi na co dzień spotykali się mężczyźni i kobiety z rzymskiej ulicy. We wstępie do dokumentu można znaleźć zapis, że autorem dzieła jest Pitagoras a treść wiąże się z sekretem stojącym za sukcesami podbojów Aleksandra III Wielkiego. W rzeczywistości dzieło jest gotowym zestawem przepowiedni pochodzącym z II wieku. Całość składa się z ponumerowanej listy dziewięćdziesięciu dwóch pytań, które mógł zadać wróżbicie klient oraz ponad tysiąca możliwych odpowiedzi. Pomysł polegał na tym, że pytający wybierał jedno z pytań, które najlepiej oddawało jego problem a po różnego typu zawiłych manipulacjach, wybieraniu dalszych liczb, dochodził
do jedynej prawidłowej odpowiedzi.

Owe 92 pytania obejmowały większość problemów dręczących Rzymian w tamtym okresie. Jednakże niektóre z nich dotyczyły jedynie ekskluzywnych klientów, np. „Czy zostanę senatorem?”. Takie pytania nie dręczyły wielu ludzi z niższych klas społecznych. Często pytania były pewnego rodzaju fantazjami podobnymi do współczesnych. Jednak większość pytań skupia się na bardziej przyziemnych troskach, np. typu: „Czy przeżyję chorobę?”; „Czy zostanę niedługo przyłapany na cudzołóstwie?”. System „Przepowiedni Astrampsychosa” mógł udzielić pozytywnej, negatywnej lub ambiwalentnej odpowiedzi na każde z 92 pytań. Odpowiedzi brzmiały często: „Nie zostaniesz przyłapany na cudzołóstwie”, co brzmiało znacznie lepiej niż: „Zostaniesz przyłapany
na cudzołóstwie, ale nie w najbliższej przyszłości”.

Z dzisiejszego punktu widzenia odpowiedzi na 92 pytania z „Przepowiedni Astrampsychosa” mogły często brzmieć niedorzecznie. Jednak był to jeden z niewielu systemów wsparcia, na jaki mogli sobie pozwolić biedniejsi mieszkańcy Imperium Romanum. Skoro nawet prawo omijało niższe warstwy społeczne, należało korzystać z tego, co było dostępne.

11

8 maja 2019 o 7:27

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

W procesie projektowania i konstrukcji budowli starożytni Rzymianie stosowali...

W procesie projektowania i konstrukcji budowli starożytni Rzymianie stosowali... – W procesie projektowania i konstrukcji budowli starożytni Rzymianie stosowali wyskalowane modele, które pomagały zaprojektować budynki i przedstawić ich ostateczną formę zleceniodawcom. Nie były one jednak podstawowym narzędziem architektów, a raczej pomagały wyobrazić sobie budowniczym bardziej skomplikowane bryły. Tego typu modele były niewielkich rozmiarów – od kilkunastu do kilkudziesięciu centymetrów i najprawdopodobniej ich większość była wykonana z drewna, dlatego nie zachowały się one do naszych czasów.
Do dziś istnieją jednak kamienne rzymskie makiety.

Najlepiej zachowanym przykładem takiego modelu jest marmurowa miniatura podium i schodów świątyni w skali 1:24 odkryta niedaleko świątyni, którą reprezentuje – w Niha w Libanie. O jej roboczym charakterze świadczą inskrypcje wyryte na przedmiocie, oznaczające wymiary rzeczywistej budowli
w stopach. Podobny model znaleziono w Ostii; zaprezentowano
na nim dwa alternatywne warianty kolumnady.
Prawdopodobnie oba przykłady wyposażone były w zdejmowaną drewnianą nadbudowę pozwalającą zajrzeć do wnętrza.

16

23 kwietnia 2019 o 8:09

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Zobacz następne

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl JoeMonster.org Stylowi.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni