Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 36 takich faktów

W tej kadencji mamy w Sejmie dwóch panów o nazwisku Sośnierz. Co ciekawe...

W tej kadencji mamy w Sejmie dwóch panów o nazwisku Sośnierz. Co ciekawe... – W tej kadencji mamy w Sejmie dwóch panów o nazwisku Sośnierz. Co ciekawe, to ojciec i syn.
Co jeszcze ciekawsze, ojciec Andrzej startował z list PiS, zaś syn Dobromir - Konfederacji.
Na zdjęciu Dobromir Sośnierz w towarzystwie Janusza Korwin-Mikkego.

14

16 października 2019 o 1:15

przez Ascara (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.facebook.com/groups/277…

Na przestrzeni 300 lat istnienia tej instytucji wspólne obrady obydwu izb...

Na przestrzeni 300 lat istnienia tej instytucji wspólne obrady obydwu izb... – Na przestrzeni 300 lat istnienia tej instytucji wspólne obrady obydwu izb sejmu walnego, czyli parlamentu Królestwa Polskiego i późniejszej I Rzeczypospolitej, zajęły aż 44 lata, co w wymiarze rocznym daje nam średnio 55 dni (15%). Dla porównania, licząc za dzień obrad każdy, w którym zebrali się albo tylko posłowie, albo tylko senatorowie, albo jedni i drudzy, w 2017 r. takich dni przypadło 95, czyli 26% roku.

Można powiedzieć, że nieuprawniona jest teza, jakoby renesansowi ustawodawcy Rzeczypospolitej na sprawy wagi państwowej poświęcali mniej czasu i energii niż ich współcześni spadkobiercy — a nawet
jeśli, to dysproporcja ta na pewno nie była tak drastyczna, jak mogą
to sugerować podręczniki do historii. Zwoływane co dwa lata w trybie nadzwyczajnym sesje obradowe trwały bowiem po sześć tygodni, do tego należy doliczyć zwoływane przez królów rozliczne zgromadzenia nadzwyczajne, jak również — dla większości szlachty — czas niezbędny na dojazd do Warszawy i powrót na włości.

13

7 grudnia 2018 o 10:09

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Janusz Korwin–Mikke (ur. 1942 r.), jedna z najbarwniejszych i najbardziej

Janusz Korwin–Mikke (ur. 1942 r.), jedna z najbarwniejszych i najbardziej – Janusz Korwin–Mikke (ur. 1942 r.), jedna z najbarwniejszych i najbardziej kontrowersyjnych postaci polskiej polityki, od 1989 r. startował już w 23 różnych wyborach. Ten czy inny mandat udało mu się wywalczyć jednak tylko dwa razy: w wyborach do Sejmu w 1991 r. (po czym wsławił się rozpętaniem tzw. afery lustracyjnej) i do Parlamentu Europejskiego w 2014 r. Funkcję europosła przestał pełnić na własne życzenie w marcu 2018 r., na rok przed upłynięciem kadencji. 76-letni polityk w dalszym ciągu nie myśli jednak o zakończeniu kariery, a decyzji tej w żaden sposób nie zmieniły kolejne porażki w ostatniej elekcji samorządowej na stanowisko prezydenta i/lub radnego, w której zebrał łącznie nieco ponad 13 tysięcy głosów.

Z uwagi na swoje mało imponujące doświadczenie oraz wrodzoną bezkompromisowość, z racji której niejako przyjęło się oczekiwać, że do kolejnych wyborów Janusz Korwin–Mikke wystartuje z ramienia kompletnie innego ugrupowania niż jeszcze parę lat wcześniej, polityk ten przez większość partii i mediów głównego nurtu traktowany
jest raczej w charakterze niegroźnego klauna aniżeli poważnego pretendenta w rywalizacji do władzę. Wybory z 2015 r. pokazały jednak, iż zaprzysięgłego przeciwnika socjalizmu w każdej postaci w żadnym wypadku nie należy lekceważyć — partia KORWiN (dzisiaj Wolność) zdobyła w nich 4,76% głosów, ocierając się o próg wyborczy i dając się wyprzedzić PSL jedynie na odległość 0,37 punkta procentowego.

17

7 listopada 2018 o 15:35

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Frekwencja w wyborach samorządowych 2018 wyniosła rekordowe 54,96%. Jest...

Frekwencja w wyborach samorządowych 2018 wyniosła rekordowe 54,96%. Jest... – Frekwencja w wyborach samorządowych 2018 wyniosła rekordowe 54,96%. Jest to jedyny rodzaj wyborów, w których uczestnictwo z kadencji na kadencję wykazuje dość wyraźną tendencję wzrostową — w innych
mamy do czynienia z niestabilną stagnacją bądź regresem.

Spośród wyborów parlamentarnych największe poruszenie — na poziomie 62% — wywołały częściowo wolne do Sejmu kontraktowego w 1989 r.
Warto zauważyć, że i tę wartość ówcześni obserwatorzy, spodziewający się szturmu lokali wyborczych przez złaknione wolności społeczeństwo, podobnie jak miało to miejsce chociażby w świeżo zdemokratyzowanej Portugalii i Hiszpanii w latach 70., uznali za szokująco niską. Najniżej wskaźnik zainteresowania tymi wyborami uplasował się w 2005 r.,
gdy do urn udało się zaledwie 40,6% uprawnionych.

Negatywna tendencja stała się też udziałem wyborów prezydenckich, w latach 90. bez problemu gromadzących ponad 60% głosujących. Elekcję pomiędzy Lechem Wałęsą a Aleksandrem Kwaśniewskim z 1995 r. w drugiej turze rozstrzygało 68,23% wyborców, czyli absolutny rekord dla wszystkich rodzajów wyborów po transformacji ustrojowej. W XXI w. głowę państwa wybierało już niewiele więcej osób niż skład Sejmu i Senatu — bardzo wymowna jest tu pierwsza tura prezydenckich 2015, która przyciągnęła
do lokali prawie dwa punkty procentowe mniej wyborców niż
zorganizowane niedługo później wybory do parlamentu.

Palmę pierwszeństwa, jeśli chodzi o obojętność wyborców, bez wątpienia dzierżą wybory do Parlamentu Europejskiego, konsekwentnie
ignorowane przez ponad trzy czwarte elektoratu.

8

28 października 2018 o 18:41

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Z wyłączeniem częściowo wolnych wyborów do Sejmu i Senatu z 4 i 18 czerwca...

Z wyłączeniem częściowo wolnych wyborów do Sejmu i Senatu z 4 i 18 czerwca... – Z wyłączeniem częściowo wolnych wyborów do Sejmu i Senatu z 4 i 18 czerwca 1989 r., wszystkie kolejne elekcje parlamentarne w Polsce odbyły się albo we wrześniu, albo w październiku — i to mimo że kadencje z lat 1991–93 i 2005–07 zostały zakończone przedwcześnie.

9

28 października 2018 o 7:09

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Bezpośrednimi kontynuatorami tradycji średniowiecznych i renesansowych sejmów...

Bezpośrednimi kontynuatorami tradycji średniowiecznych i renesansowych sejmów... – Bezpośrednimi kontynuatorami tradycji średniowiecznych i renesansowych sejmów na ziemiach polskich i litewskich jest niższa izba parlamentu Rzeczypospolitej Polskiej i jedyna izba legislatury Republiki Litewskiej, tzw. Seimas. Parlament łotewski, Saeima, w polskich mediach często jest nazywany Sejmem Łotwy, jednak w rzeczywistości słowo to
jest neologizmem utworzonym w XIX w. przez wybitnego łotewskiego językoznawcę Jurisa Alunānsa, którego etymologia — przynajmniej oficjalnie — nie ma z polsko-litewskim terminem nic wspólnego.

6

10 października 2018 o 7:07

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

22 lipca 1793 roku sejm grodzieński podpisał traktat rozbiorowy z Rosją,

22 lipca 1793 roku sejm grodzieński podpisał traktat rozbiorowy z Rosją, – 22 lipca 1793 roku sejm grodzieński podpisał traktat rozbiorowy z Rosją, na mocy którego do Rosji włączono województwa: kijowskie, bracławskie, podolskie, mińskie oraz część wołyńskiego, brzesko-litewskiego i wileńskiego. W sumie Rosja zagarnęła 250 tys. km2 i około 3 mln mieszkańców.

11

23 lipca 2018 o 16:02

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W swoim kontrowersyjnym exposé, wygłoszonym 24 sierpnia 1989 r. na posiedzeniu

W swoim kontrowersyjnym exposé, wygłoszonym 24 sierpnia 1989 r. na posiedzeniu – W swoim kontrowersyjnym exposé, wygłoszonym 24 sierpnia 1989 r. na posiedzeniu tzw. Sejmu kontraktowego, premier Tadeusz Mazowiecki użył sformułowania "Przeszłość odkreślamy grubą linią" — pojęcie "grubej kreski" dopiero później ukuła prasa
w rezultacie przeinaczenia. Sam polityk do samej śmierci zdecydowanie odpierał zarzuty ze strony konserwatywnego skrzydła dawnej opozycji antykomunistycznej, według
której miał nawoływać do pobłażliwego traktowania odpowiedzialnych za zbrodnie dawnego systemu.

13

14 lipca 2018 o 14:10

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Powstanie Paleja – ostatnie powstanie chłopów i Kozaków rejestrowych pod

Powstanie Paleja – ostatnie powstanie chłopów i Kozaków rejestrowych pod – Powstanie Paleja – ostatnie powstanie chłopów i Kozaków rejestrowych pod wodzą pułkownika Semena Paleja przeciwko Rzeczypospolitej w latach 1702–1704.
Spowodowane było likwidacją rejestrowego wojska kozackiego przez sejm w 1699 roku po zawarciu pokoju w Karłowicach. Do listopada 1702 ogarnęło województwo kijowskie, bracławskie, część Wołynia i Podola. Powstańcy kozaccy opanowali Białą Cerkiew, Berdyczów i Niemirów.
W celu stłumienia powstania skierowano na Ukrainę znaczne siły pod wodzą hetmana wielkiego koronnego Adama Mikołaja Sieniawskiego. Kozacy zostali pobici pod Berdyczowem, Niemirowem, a w lutym 1703 pod Werbiczami. Resztki wojsk kozackich zamknęły się wraz z Semenem Palejem w Białej Cerkwi. W wyniku interwencji cara Piotra I wojska koronne wstrzymały likwidację ostatnich ośrodków kozackiego oporu. W lipcu 1704 Palej został aresztowany przez Iwana Mazepę, przez rok więziony w twierdzy w stolicy Hetmanatu Baturynie, na żądanie Piotra I wydany i wywieziony do Rosji, zesłany do Tobolska. Wziętym do niewoli chłopom, których było około 70 000 obcięto lewe ucho chcąc ich oznaczyć w ten sposób jako nieposłusznych i skłonnych do buntu. Nie zostali ukarani śmiercią z powodu braku siły roboczej na Ukrainie. Śmierć ponieśli jedynie przywódcy powstania.

13

#historia

11 lipca 2018 o 7:48

przez piosza (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Tzw. Republika Litwy Środkowej, a więc marionetkowy względem Rzeczypospolitej

Tzw. Republika Litwy Środkowej, a więc marionetkowy względem Rzeczypospolitej – Tzw. Republika Litwy Środkowej, a więc marionetkowy względem Rzeczypospolitej organ państwowy obejmujący teren zdobytej w 1920 r. przez gen. Lucjana Żeligowskiego Wileńszczyzny, w 1922 r. na mocy decyzji nowo powołanego Sejmu Litwy Środkowej, została wcielona do Polski, początkowo jako terytorium o nazwie Ziemie Wileńskie, od 1925 r. już jako standardowe województwo. I chociaż aneksję tę entuzjastycznie wsparł zdominowany przez narodową demokrację Sejm Ustawodawczy w Warszawie, rząd Antoniego Ponikowskiego, bliskiego
sojusznika Józefa Piłsudskiego, był innego zdania.

W zamyśle Piłsudskiego, głównego pomysłodawcy "buntu" gen. Żeligowskiego, Litwa Środkowa nie miała bowiem być wcielona do Rzeczypospolitej jako jej integralna część, a stanowiła jedynie pierwszy etap w odbudowie przedrozbiorowego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Piłsudski wyobrażał je sobie jako podzielone na trzy etniczne kantony: Litwę Środkową ze stolicą w Wilnie (dla litewskich Polaków), Litwę Zachodnią ze stolicą w Kownie (dla litewskich Bałtów) oraz Litwę Wschodnią ze stolicą w Mińsku (dla litewskich Rusinów). Wszystkie trzy części złączone byłyby z Polską w ramach federacji, której główną funkcją byłoby zapewnienie wspólnej obrony terytorium oraz swobody ogólnokrajowego handlu, przy czym każdy z kantonów obdarzony byłby ścisłą autonomią w sprawach wewnętrznych: wszystkie trzy narodowości miały mieć zagwarantowaną całkowitą wolność rozwoju kulturowego.

Piłsudski uważał, że strach przed zagrożeniem ze strony Rosji i Niemiec ostatecznie przekona polityków w Kownie do przełknięcia dumy i pogodzenia się z utratą bezpośredniej kontroli nad Wilnem. Jednakże determinacja kontrolującej Sejm Ustawodawczy endecji, dążącej do całkowitego przejęcia wszystkich ziem zamieszkanych przez katolickich Słowian, nigdy nie pozwoliła rzeczywistości zweryfikować tych optymistycznych założeń naczelnika państwa.

15

12 marca 2018 o 18:27

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 3 4 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Mistrzowie.org Komixxy.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni