Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 26 takich faktów

Jowisz również ma system pierścieni, choć mniej widocznych niż Saturna. Zaczynają...

Jowisz również ma system pierścieni, choć mniej widocznych niż Saturna. Zaczynają się one 92 000 km nad chmurami planety i sięgają aż na 225 000 km.

20

6 sierpnia 2019 o 17:31

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: en.wikipedia.org

W Gdańsku stoi zegar słoneczny upamiętniający wielkiego gdańskiego astronoma...

W Gdańsku stoi zegar słoneczny upamiętniający wielkiego gdańskiego astronoma Jana Heweliusza. Zegar ustawiono tak, że przez pół roku pobliskie budynki rzucają na niego cień.

18

16 maja 2019 o 17:20

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.gdanskstrefa.com

Powoli obracający się wokół własnej osi Merkury jest zarazem bardzo ciepłą

Powoli obracający się wokół własnej osi Merkury jest zarazem bardzo ciepłą i zimną planetą. Zwrócona do Słońca część powierzchni jest narażona na bardzo wysokie temperatury, podczas gdy na przeciwnej temperatura spada znacznie poniżej najniższych notowanych na Ziemi.

22

27 grudnia 2018 o 0:14

przez Ascara (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło:

Oxlade C., Chambers C.; Pytania i odpowiedzi; wyd. Olesiejuk; Ożarów Mazowiecki 2017

Najgorętszą planetą w Układzie Słonecznym jest Wenus. Temperatura na jej...

Najgorętszą planetą w Układzie Słonecznym jest Wenus. Temperatura na jej powierzchni oscyluje w granicach 400-500°C.

20

23 grudnia 2018 o 18:04

przez Ascara (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.kosmosnews.pl

W języku greckim Układ Słoneczny składa się, licząc od Słońca, z następujących

W języku greckim Układ Słoneczny składa się, licząc od Słońca, z następujących planet: Hermesa, Afrodyty, Ge (zwanego nie-
kiedy Gają), Aresa, Zeusa, Kronosa, Uranosa oraz Posejdona.

21

6 lipca 2018 o 23:13

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wystrzelona w przestrzeń kosmiczną w 1977 r. sonda Voyager–1znajduje się

Wystrzelona w przestrzeń kosmiczną w 1977 r. sonda Voyager–1
znajduje się obecnie ponad 21 miliardów kilometrów od Ziemi — dalej
niż jakikolwiek inny obiekt stworzony przez człowieka — pędząc ze
średnią prędkością blisko 30 km/s. Choć trudno w to uwierzyć, NASA nadal utrzymuje z sondą kontakt: w grudniu 2017 r. na przykład po raz pierwszy od 1980 r. zdalnie odpalono silniki sterujące, aby skorygować jej kurs (komenda podróżowała w próżni przez 17 godzin). Jest to możliwe ze względu na rozwój ziemskiej technologii, umożliwiającej odbiór coraz słabszych sygnałów. Dzięki temu udało się ograniczyć zużycie energii przez Voyagera–1 do niezbędnego minimum. W 1990 r. ze względów ekonomicznych nakazano też robotowi dezaktywację sprzętu fotograficznego. Niemniej jednak czas działa na jego niekorzyść: aby jak najbardziej zmaksymalizować okres funkcjonowania jakichkolwiek pokładowych instrumentów badawczych, na 2020 r. przewidziana jest inicjacja procedury zamykania kolejnych układów, która potrwać ma pięć lat. Pozostawione zostaną tylko te najbardziej podstawowe i oczywiście transmiter fal radiowych. Ostateczna śmierć zasilającej pojazd
plutonowej baterii przewidziana jest na 2036 r.

Ostatnie lata swojej nieposzlakowanej służby dla ludzkości sonda spędza na gromadzeniu danych o swoim otoczeniu, przede wszystkim stosunku pochodzących z naszego Słońca cząsteczek do tych emitowanych przez sąsiednie gwiazdy, co pomoże w wyznaczeniu umownej granicy pomiędzy tzw. heliosferą a przestrzenią międzygwiezdną. Często powtarzana opinia, że Voyager–1 "opuścił układ słoneczny" jest mocno nieprecyzyjna: panuje co najwyżej zgoda, że maszyna minęła już tzw. szok terminacyjny,
czyli punkt, w którym następuje gwałtowny spadek
natężenia wiatru słonecznego.

Dezaktywacja sondy nie oznacza oczywiście, że jej tytułowa podróż dobiegnie końca — przeciwnie: pojazd przemierzać będzie kosmiczną pustkę jeszcze przez miliony lat, zanim ostatecznie przegra walkę z polem grawitacyjnym jakiegoś pobliskiego ciała niebieskiego. Przez cały
ten czas kadłub i słynne płytki przedstawiające profil ludzkości
cywilizacjom pozaziemskim pozostaną względnie nienaruszone
(biorąc pod uwagę efekty promieniowania kosmicznego
oraz sublimacji materiału w próżni).

Jeśli chcesz dowiedzieć się, w którym zakątku nocnego nieba kryje się niedostrzegalny nawet dla naszych najpotężniejszych teleskopów Voyager–1, zlokalizuj Gwiazdę Polarną. W pobliskiej konstelacji
znajduje się gwiazda Gliese 445, którą sonda minie w odle-
głości ok. 1,6 roku świetlnego za ok. 40 tys. lat.

26

24 maja 2018 o 18:48

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Chińska astrologia tradycyjnie przypisywała wszystkim pięciu widocznym z

Chińska astrologia tradycyjnie przypisywała wszystkim
pięciu widocznym z Ziemi planetom układu słonecznego pięć żywiołów (w przeciwieństwie do np. Greków, którzy widzieli w tych planetach swoich bogów). I tak Merkury był Gwiazdą Wody (水星, Shuǐ Xīng), Wenus Gwiazdą Metalu (金星, Jīn Xīng), Mars Gwiazdą Ognia (火星, Huǒ Xīng), Jowisz Gwiazdą Drewna
(木星, Mù Xīng), a Saturn Gwiazdą Ziemi (土星, Tǔ Xīng).

O ile w Europie odkrycie pozostałych planet układu zewnętrznego (Uran w 1781 r., Neptun w 1846 r. i nieuzna-
wany już za pełnoprawny świat Pluton w 1930 r.) wiązało się z
dość logicznym ochrzczeniem ich imionami innych bogów ze starożytnego rzymskiego panteonu, to Chińczycy tej taktyki zastosować nie mogli — ostatecznie tradycyjnych żywiołów było jedynie pięć. I tak Uran stał się dla nich Gwiazdą Króla Nieba (天王星, Tiān Wáng Xīng), Neptun Gwiazdą Króla
Morza (海王星, Hǎi Wáng Xīng), a Pluton Gwiazdą
Króla Podziemia (冥王星, Míng Wáng Xīng).

12

25 maja 2018 o 6:38

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Pluton, planeta karłowata, którą do 2006 r. uznawano za pełnoprawnego planetarnego

Pluton, planeta karłowata, którą do 2006 r. uznawano
za pełnoprawnego planetarnego członka Układu Słonecznego, od 1979 do 1999 r. znajdował się bliżej Słońca niż Neptun. Wynika to z jego osobliwej orbity, która na trwającej 248 ziemskich lat trasie wokół Słońca na okres dwóch dekad wysforowuje się przed Neptuna. Do kolizji pomiędzy obydwoma ciałami nigdy jednak
nie dojdzie, gdyż mijają się w zbyt wielkiej odległości.

15

14 maja 2018 o 17:06

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Eksploracja najbliższego nam układu słonecznego, Alfy Centauri, od dekad

Eksploracja najbliższego nam układu słonecznego, Alfy Centauri, od dekad stanowi marzenie astronomów z całego świata. I wiele wskazuje na to, że tzw. żagle słoneczne, nad którymi badania z dnia na dzień przynoszą coraz bardziej zachęcające rezultaty, już wkrótce mogą umożliwić ziemskim sondom na podróż w tempie równym nawet 20% prędkości światła. Oznacza to, że do
oddalonej o 4,37 lat świetlnych Alfy Centauri robot
zwiadowczy dotarłby w nieco ponad 20 lat.

Prawdziwe problemy zaczęłyby się na miejscu: obecnie największym wyzwaniem dla astrofizyków jest znalezienie sposobu na spowolnienie pędzącego z prędkością 60 tys. km/s pojazdu tak, aby można było prowadzić jakiekolwiek prace badawcze. W przeciwnym razie nawet jeśli sonda wejdzie do układu pod idealnym kątem (co jest niewyobrażalne), to i tak przemknie obok interesujących nas ciał niebieskich tak szybko, że nie zdąży zebrać na ich temat żadnych informacji, zanim pomknie w czeluść kosmosu. Co więcej, jakakolwiek realna eksploracja Alfy Centauri wymagać będzie obecności komputera pokładowego o poziomie sztucznej inteligencji znanym najwyżej z filmów s.f., czyli zdolnym do przeprowadzania kompleksowej analizy sytuacji i podejmowania niezależnych decyzji — bowiem czas na wysłanie na Ziemię komunikatu i odbiór instrukcji wyniesie każdorazowo osiem i pół roku, przy czym nie ma możliwości,
aby go w jakikolwiek sposób skrócić.

19

10 maja 2018 o 19:46

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (2) Do ulubionych

Wizja artysty: słońce widziane z powierzchni Trytona, największego księżyca

Wizja artysty: słońce widziane z powierzchni
Trytona, największego księżyca Neptuna.

Promień układu słonecznego — a więc dystans pomiędzy
słońcem a Neptunem — liczy średnio ok. 30,09 jednostek
astronomicznych/au (ok. 4,5 mld km). Zaledwie 5% tego
odcinka przypada na planety skaliste (tzw. układ
wewnętrzny), tj. Merkurego, Wenus, Ziemię i Marsa.

W porównaniu do gazowych gigantów układu zewnętrznego "skalista" czwórka jest wręcz ze sobą stłoczona: odległość Jowisza od Marsa to przeciętnie 3,68 au, Saturna od Jowisza 4,32 au,
Urana od Saturna 9,7 au, a Neptuna od Urana — 10,88 au.

15

12 maja 2018 o 11:32

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

‹ pierwsza < 1 2 3 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Mistrzowie.org Pewex.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni