Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 267 takich faktów

Imperium Brytyjskie było największym imperium w historii, w latach 20. XX

Imperium Brytyjskie było największym imperium w historii, w latach 20. XX w. pod jego władaniem było 23% mieszkańców Ziemi.

21

29 lipca 2020 o 12:50

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.worldatlas.com

Armia rzymska od początków swojego istnienia stanowiona była przez obywateli...

Armia rzymska od początków swojego istnienia stanowiona była przez obywateli rzymskich, którzy posiadali majątek pozwalający uzbroić się na bitwę. Zmiana nastąpiła pod koniec II wieku p.n.e., kiedy to Gajusz Mariusz po raz pierwszy wyciągnął rękę do ludzi bez ziemi (proletarii), oferując im służbę wojskową i formę egzystencji.

Wynikało to z problemów z poborem. Do armii zgłaszało się mało rekrutów, którzy nie widzieli większego sensu w walce, ryzykowania życiem oraz utraty wpływów z gospodarstwa. Mariusz w obliczu olbrzymiego zagrożenia ze strony Cymbrów i Teutonów (109-101 p.n.e.) zdecydował się na zaciąg ochotniczy, będąc w ten sposób zdolny do postawienia się masom barbarzyńskim. Ta praktyka była potem naśladowana przez kolejnych wodzów. Ludzie masowo zgłaszali się
do legionów, wiedząc że nic poza głodem i biedą nie czeka ich w miastach. Co więcej, liczono na zyski z kampanii i ewentualny
podział łupów, a nawet nadania ziemskie.

W historii ugruntowało się przekonanie, że Gajusz Mariusz przekształcił wojsko rzymskie z powszechnego na zawodowe.
Nie jest to jednak prawda. Mariusz podobnie jak inni dowódcy rzymscy tego okresu (np. Scypion Młodszy) musiał mierzyć się z problemami rekrutacyjnymi. Nie porzucił jednak w zupełności poboru powszechnego i w dalszym ciągu do armii werbowano
obywateli o odpowiednim cenzusie majątkowym.

Obywatele, którzy towarzyszyli wodzom w dłuższych kampaniach zaczęli traktować „wojaczkę” jako formę zawodu i zdobywali status weteranów. Co więcej, Republika potrzebowała regularnego wojska, które będzie w stanie stacjonować w odległych prowincjach
(np. Hiszpanii). Takiego zdania jest R. E. Smith, który dodatkowo podejrzewał że wojsko rzymskie I wieku p.n.e. dzielić się
zaczęło na legiony:
• stałe - stacjonujące na granicach państwa; złożone w dużej mierze z ochotników (często z długim stażem), którzy widzieli w armii sposób na życie. Co istotne, uzbrojenie stopniowo się ujednolicało; różnice pomiędzy cenzusami przestały być dostrzegane;
• chwilowe - organizowane na wypadek wojny i krótkich operacji wojennych; stanowione w dużej mierze z poboru i przez młodych ludzi.

Wraz ze zwycięstwem w wojnie domowej w roku 31 p.n.e., Oktawian August stanął przed decyzją, jak zapewnić sobie lojalność wszystkich legionów i uniknąć w przyszłości wystąpienia zbuntowanego ambitnego wodza, który zaskarbi sobie lojalność nowych wojsk. Przykłady Mariusza, Sulli, Cezara - wodzów którzy zdobyli zaufanie swoich legionów - dowodzi, że wciąż realnym było
zagrożenie ze strony potencjalnych oponentów.

Z tego względu Oktawian August podjął decyzję o odejściu od mieszanej armii: złożonej z zawodowców oraz obywateli z poborów.
Co roku żołnierze składali przysięgę (sacramentum militare) na wierność Rzymowi i konsulowi. Z racji na fakt, że August oficjalnie zasiadał w senacie między dwoma konsulami, posiadał insygnia konsularne (fasces) i posiadał tzw. imperium consulare maius, lojalność była składana właśnie jemu.

August zdecydował się ustanowić armię w pełni zawodową, do której zwerbować mógł się każdy kto posiadał obywatelstwo rzymskie. M. Cary oraz H. H. Scullard twierdzą, że bardzo prawdopodobnym jest to,
że w przypadku braku obywateli rzymskich lub ich niewystarczającej liczby w danych regionie, godzono się na wcielenie do legionów lokalnej społeczności. Tego typu podejście stopniowo wzrosło w
II wieku n.e. Jako przykład podano Brytanię, która w I wieku n.e. posiadała jedynie około 50 tysięcy obywateli rzymskich przy prawie dwumilionowej populacji na terenach kontrolowanych przez Rzymian.

August w celu zachęcenia obywateli do wstępowania do armii zdecydował się nawet zagwarantować jednorazowy bonus w wysokości 3000 denarów (w roku 5 n.e.). W celu pokrycia wydatków
na wojsko powstał specjalny skarbiec wojskowy (aerarium militare);
co więcej August nałożył 5% podatek od spadków oraz 1% od aukcji/sprzedaży. Najczęstszą praktyką było wciąż nadawanie ziemi weteranom po służbie, co było zwłaszcza popularne w koloniach. Legionista mógł liczyć na żołd w wysokości 225 denarów na rok.

38

20 marca 2020 o 8:09

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

Albańscy wojownicy w czasach Imperium Osmańskiego. Obraz Paja Jovanovica.

Albańscy wojownicy w czasach Imperium Osmańskiego.
Obraz Paja Jovanovica.

30

#historia

24 czerwca 2020 o 18:56

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Ludobójstwo Ormian to drugie po Holokauście najlepiej udokumentowane ludobójstwo...

Ludobójstwo Ormian to drugie po Holokauście najlepiej udokumentowane ludobójstwo w nowożytnej historii świata. Według różnych szacunków z powodu czystek etnicznych popełnionych na ludności ormiańskiej
w Imperium Osmańskim w latach 1915–1917
zginęło od 970 tys. do 1,5 mln osób.

37

17 marca 2020 o 19:39

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: en.wikipedia.org

Firma Zildjian produkująca talerze perkusyjne to jedna z najstarszych firm...

Firma Zildjian produkująca talerze perkusyjne to jedna
z najstarszych firm w historii. Założone w XVII wieku przedsiębiorstwo zaczynało od wytwarzania instrumentów
do zastraszania wojsk zagrażających Imperium Osmańskiemu.

19

27 lutego 2020 o 21:42

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: en.wikipedia.org

Jedną z nielegalnych opozycyjnych partii w Rosji są tzw. "nacbole"...

Jedną z nielegalnych opozycyjnych partii w Rosji są tzw. "nacbole" - czyli narodowi bolszewicy. Partia jednoczy skinów i punków i dąży do stworzenia rosyjskiego imperium "od Władywostoku po Gibraltar".
Jej przywódcą jest pisarz-skandalista Eduard Limonow, którego przybrane nazwisko pochodzi od granatu - tzw. "limonki" (u nas - "cytrynki"). Tatuaż z takim granatem często noszą uczestniczki ruchu.

10

24 lutego 2020 o 12:52

przez dzon (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło:

swiatowidz.pl

Merkantylistyczne imperium hiszpańskie w 1650 r.

Merkantylistyczne imperium hiszpańskie w 1650 r.

14

17 stycznia 2020 o 15:32

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.reddit.com

Obszary zajmowane przez Cesarstwo Rzymskie i Imperium Mongolskie w czasach...

Obszary zajmowane przez Cesarstwo Rzymskie i Imperium Mongolskie w czasach ich świetności.

26

10 stycznia 2020 o 16:41

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Gajusz Apulejusz Diokles urodził się w 104 r. n.e. w prowincji Luzytania,

Gajusz Apulejusz Diokles urodził się w 104 r. n.e. w prowincji Luzytania, która znajduje się na terenach dzisiejszej południowej Portugalii i południowo- zachodniej części Hiszpanii. Urodził się, jako wolny człowiek lub był niewolnikiem, najprawdopodobniej był też analfabetą. O jego młodości niewiele wiadomo i brak wiarygodnych informacji na jej temat, jednak to właśnie on został najlepiej opłacanym sportowcem w historii.
W okolicach 18 roku życia rozpoczął karierę sportową jako zawodowy woźnica, brał udział w wyścigach rydwanów w Circus Maximus – największym i najstarszym cyrku starożytnego Rzymu położonego w wiecznym mieście. Pierwsze dwa lata nie przyniosły znaczących osiągnięć, swój pierwszy wyścig wygrał w wieku 20 lat. Początkowo występował w zespole „białych”, po sześciu latach przeniósł się do „zielonych”, a w roku 131 trafił on do drużyny „czerwonych”. Przez czas jego – jak na tamte czasy – wyjątkowo długiej kariery wziął udział w 4257 wyścigach, w których odniósł zwycięstwo 1462 razy, na pozycji drugiej dojechał do mety 862 razy, a 567 razy zajął pozycję trzecią. Karierę zakończył w wieku 42 lat, powoził wozami przez 24 lata, najczęściej ścigał się kwadrygą, czyli wozem zaprzężonym w cztery konie, rzadziej rydwanem dwukonnym, zdarzyło mu się powozić też wozami sześciokonnymi. Był też pierwszym woźnicą, który wygrał wyścig zaprzęgów siedmio-konnych.
Chociaż jego wyniki sportowe były dalekie od rekordzistów w tej dziedzinie – Pompejusz Musclosus 3559 zwycięstw, Scorpus 2048 zwycięstw – to jednak Gajusz Apulejusz Diokles zdołał zarobić na nich najwięcej i zgromadzić ogromny majątek. Wynosił on 35 863 120 sestercji, co w przeliczeniu daje 8 965 780 denarów. Zdobycie takiej fortuny, mimo, że nie był najlepszy w swojej dyscyplinie umożliwiły mu zwycięstwa w najwyżej premiowanych wyścigach, w których wygrał aż 1064 razy, z czego największym zainteresowaniem cieszyły się pierwsze wyścigi danego dnia, a Diokles tryumfował w nich 110 razy. Aby pokazać jak olbrzymią kwotę udało mu się zdobyć należy wspomnieć, że jego majątek wystarczyłby, aby zaopatrywać wszystkich mieszkańców Rzymu w zboże przez rok lub starczyłby na wypłacanie żołdu wszystkim żołnierzom imperium w”czasach jego największej militarnej potęgi przez 10 tygodni.
Według wyliczeń profesora Petera Struck’a z uniwersytetu w Chicago jego majątek był wart 15 miliardów współczesnych dolarów amerykańskich, a jego dochody w postaci około 1,5 miliona sestercji rocznie, przewyższały pięciokrotnie dochody najlepiej opłacanego gubernatora prowincji. W 147 r. n.e. w Rzymie miłośnicy wyścigów rydwanów i sami zawodnicy sfinansowali powstanie inskrypcję, mającej na celu uczczenie przejścia na emeryturę Gajusza Apulejusza Dioklesa, który został uznany przez kibiców i swoich rywali za mistrza wszystkich woźniców rydwanów. Spośród jego koni znane są imiona tych, z którymi wygrał co najmniej 100 wyścigów, a są nimi Cotynus, Galata, Lucidus, Pompeianus i Abigeius. W obecnych czasach jest on uważany za pierwszego sportowca pochodzącego z Hiszpanii, poświęcono mu powieść „El auriga de la Hispania”, która została wydana w 2004 roku.

20

19 października 2019 o 9:39

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

W roku 390 n.e. cesarz Teodozjusz I wydał za namową Kościoła, ustawę w ramach

W roku 390 n.e. cesarz Teodozjusz I wydał za namową Kościoła, ustawę w ramach którego każdy czyn homoseksualny ma być karany: „jawnie, publicznie, dla przykładu! Aby zrozumieli wszyscy […] że ten kto stracił płeć swoją , a usiłuje przybrać odmienną, naraża się tym samym na karę ostateczną”.
W chwili gdy prawo zaczęło obowiązywać podczaszy Butericha – dowódcy prowincji bałkańskich oraz dowódcy wojsk, został uwiedziony przez popularnego w Tessalonice woźnicę cyrkowego, który zgodnie z nowym prawem został zatrzymany. W tym samym czasie zbliżały się lokalne igrzyska, wobec czego lud natarczywie domagał się uwolnienia woźnicy. Wybuchły zamieszki w trakcie których Buterich został ukamienowany.
Wieść o tych wydarzeniach rozwścieczyła cesarza, który wydał tajny rozkaz ukarania Tessaloniczan. Kordon żołnierzy otoczył hipodrom wypełniony widzami w trakcie zawodów. Cesarz starał się odwołać rozkaz ale zbyt późno – wymordowano od 7000 do 15000 ludzi.
Biskup Ambroży obłożył Teodozjusza ekskomuniką: „Ty wprawdzie przyszedłeś do kościoła , mnie wszakże nie wolno było odprawiać nabożeństwa! […] Ofiarę złożysz wtedy dopiero, gdy Tobie będzie wolno to uczynić, a ona stanie się miła Bogu!”
Nie było to pierwsze starcie Teodozjusza I z biskupem Ambrożym. Dwa lata wcześniej w roku 388 biskup w Kallinikum nad Eufratem podjudził wiernych do zniszczenia miejscowej synagogi oraz heretyckiej świątyni „walentynian”. Teodozjusz chcąc utrzymać status pokoju religijnego kazał odbudować zniszczone świątynie, co spotkało się ze sprzeciwem ze strony Ambrożego. Biskup będąc doświadczonym politykiem forsował swoją wizję imperium. Imperium miało być podporządkowane władzy kościelnej. Imperium miało być gwarantem porządku Bożego na Ziemi.
W trakcie mszy świętej w katedrze w Mediolanie, Ambroży publicznie oskarżył cesarza o apostazję i zagroził, że jeżeli nie cofnie swojego edyktu w sprawie synagogi i świątyni „walentynian” oraz nie da sprawcom zniszczeń amnestii, to nie udzieli cesarzowi eucharystii. Teodozjusz skapitulował, mimo protestu cesarskich popleczników.
W przypadku Tessaloniki cesarz sprzeciwił się Kościołowi wydając szereg antykościelnych praw i mianując konsulami zdeklarowanych pogan. Ostatecznie jednak ugiął się przed biskupem Mediolanu i w grudniu odprawił pokutę w średniowiecznym już stylu. Wg opisu historyków z epoki w trakcie pokuty grzesznik stoi w oddzielonym i widocznym dla innych miejscu, po nabożeństwie pada na twarz i jęcząc czeka znaku biskupa. Następnie odchodzi i umartwia się samemu przez pewien czas, w sposób zalecony przez kapłana np. głodząc się lub żyjąc w brudzie.
W dwa miesiące później 24 lutego 391roku wprowadzona zostaje ustawa która w praktyce przekreśla funkcjonowanie w jakikolwiek sposób starej wiary. Doktryna Ambrożego ziszczała się: jeden cesarz i jedna wiara.
Po śmierci cesarza w roku 395 Ambroży w swojej mowie pogrzebowej mówił:
Umiłowałem człowieka […] który potrafi odrzucić wszystkie przysługujące mu insygnia władzy monarszej, aby publicznie opłakiwać swój grzech w kościele. […] Jęcząc i zawodząc cesarz błagał o przebaczenie. Wcale nie wstydził się tego, czego się wstydzą ludzie zwykli, to jest jawnie odprawiać pokutę.” Wizja świata Ambrożego zaczynała być rzeczywistością.

19

18 października 2019 o 9:10

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

Zobacz następne

Pewex.pl Demotywatory.pl Komixxy.pl Stylowi.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni