Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Profil użytkownika

cosiek

Zamieszcza fakty od:	16 listopada 2013 - 14:02
Ostatnio:	22 listopada 2019 - 7:23
O sobie:	http://www.imperiumromanum.edu.pl/

Faktów na głównej: 1532 z 1882
Punktów za fakty: 29444
Komentarzy: 6
Punktów za komentarze: 0

wszystkie | na głównej | w poczekalni | archiwum | ulubione | komentarze

^poczekalnia

Detal z rzymskiej mozaiki ukazujący dzikiego kota. Obiekt znaleziony na

Detal z rzymskiej mozaiki ukazujący dzikiego kota. Obiekt znaleziony na – Detal z rzymskiej mozaiki ukazujący dzikiego kota. Obiekt znaleziony na Delos, w tzw. Domu Mask. Prawdopodobnie mozaika ukazywała Dionizosa na panterze.

Ocena: 0 (Głosów: 2)

22 listopada 2019 o 7:23

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Rzymski złoty wisiorek z księżycem. Koraliki wykonane zostały z niebieskiego

Rzymski złoty wisiorek z księżycem. Koraliki wykonane zostały z niebieskiego – Rzymski złoty wisiorek z księżycem. Koraliki wykonane zostały z niebieskiego szkła. Obiekt datowany na II wiek n.e.

18

21 listopada 2019 o 7:06

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Głowa Serapisa, wykonana z egipskiego alabastru, znaleziona została w XIX

Głowa Serapisa, wykonana z egipskiego alabastru, znaleziona została w XIX – Głowa Serapisa, wykonana z egipskiego alabastru, znaleziona została w XIX wieku podczas budowy nabrzeży Tybru, w okolicy Mostu Garibaldiego, przy Wyspie Tybrowej. Rzeźba znajduje się w muzeum Palazzo Altemps w Rzymie.
Obiekt datowany jest na II wiek n.e.

10

18 listopada 2019 o 7:06

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

W pierwszym wieku chrześcijanie Rzymu nie mieli własnych cmentarzy i korzystali

W pierwszym wieku chrześcijanie Rzymu nie mieli własnych cmentarzy i korzystali – W pierwszym wieku chrześcijanie Rzymu nie mieli własnych cmentarzy i korzystali ze wspólnych miejsc pochówku. Z tego względu św. Piotr został pochowany na dostępnym dla wszystkich wzgórzu watykańskim; podobnie św. Paweł – w nekropolii przy Via Ostiense. Z biegiem czasu gmina chrześcijańska uznała, że niezbędne jest stworzenie oddzielnych miejsc pochówku dla wyznawców Jezusa.
Jedną z przyczyn takiej decyzji było odrzucenie przez chrześcijan pochówku ciałopalnego stosowanego powszechnie przez wyznawców tradycyjnych rzymskich wierzeń. Zakładanie oddzielnych cmentarzy dla chrześcijan na powierzchni było również utrudnione ze względu na wysoką cenę ziemi w Wiecznym Mieście.
Katakumby św. Kaliksta należą do największych i najstarszych w Rzymie. Powstały około połowy drugiego wieku i są częścią kompleksu cmentarnego, zajmującego teren o powierzchni piętnastu hektarów, z siecią korytarzy o długości prawie dwudziestu kilometrów, w niektórych miejscach sięgają ponad dwudziestu metrów głębokości. Pochowano w nich szesnastu papieży i prawie pół miliona ludzi. Ich nazwa pochodzi od imienia diakona Kaliksta, którego na początku III wieku papież Zefiryn wyznaczył do zarządzania cmentarzem. Wtedy też Katakumby św. Kaliksta stały się oficjalnym cmentarzem Kościoła Rzymu.
Cmentarz podziemny składa się z wielu części. Miejscem najważniejszym cmentarza jest tzw. Krypta Papieży, nazywana „małym Watykanem”, ponieważ pochowano w niej między innymi dziewięciu papieży z III wieku. Na ścianach znajdują się oryginalne inskrypcje w języku greckim dotyczące pięciu papieży. W IV wieku papież Damazy przekształcił tę kryptę w miejsce kultu. Polecił umieścić w niej ołtarz, z którego obecnie zachował się jedynie starożytny marmurowy cokół. W stropie zostały wykute dwa otwory świetlne i wstawiono kolumny podtrzymujące architraw, z którego zwisały lampy i krzyże ku czci męczenników.
Edykt Mediolański, wydany w 313 roku wspólnie przez cesarzy Konstantyna Wielkiego i Licyniusza zakończył definitywnie epokę prześladowań chrześcijan w cesarstwie i spowodował stopniowe przenoszenie pochówków chrześcijańskich na powierzchnię. Ostatnie pochówki w katakumbach datuje się na połowę V wieku.
W okresie wczesnego średniowiecza Katakumby św. Kaliksta zmieniono w miejsca kultu, gdzie czczono męczenników z III wieku. Od V do VIII wieku odbywały się do miejsc pochówku świętych regularne pielgrzymki. Z tego okresu pochodzą również wyryte przez pielgrzymów na ścianach mozaiki i inskrypcje. W VIII i IX wieku, po splądrowaniu Katakumb przez Longobardów, zarządzono przeniesienie pozostałych relikwii do kościołów na terenie Rzymu. Z czasem Katakumby opustoszały a pamięć o nich zatarła się. Zarastanie wejść i osuwanie ziemi doprowadziły do zablokowania wejść do katakumb. W okresie późnego średniowiecza powszechnie zdawano sobie sprawę z systemu podziemnych korytarzy, jednakże brakowało źródeł, które by wskazały gdzie znajdowały się do nich wejścia.
Eksploracja i badania naukowe katakumb rozpoczęły się pod koniec XVI wieku za sprawą Antonia Bosio (1575-1629), któremu nadano przydomek „Kolumb podziemnego Rzymu”. W 1593 roku odkrył wejście do Katakumb Domitylii, a w dalszych latach udało mu się zlokalizować około trzydzieści podziemnych korytarzy. Po jego śmierci opublikowano rezultat jego prac. Z jednej strony miało to wpływ na dalsze badania w XVII i XVIII wieku, a z drugiej rozpowszechnienie legendy o podziemnych skarbach sprowadziło na katakumby kolejną falę grabieży i bezpowrotne zniszczenie znajdujących się w nich zabytków. Katakumby św. Kaliksta zostały odnalezione dopiero w 1854 roku przez Giovanniego Battistę de Rossi.

14

13 listopada 2019 o 7:07

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Pałac Kaliguli zwany „Domus Gai” albo „Domus Caligolae” był w rzeczywistości

Pałac Kaliguli zwany „Domus Gai” albo „Domus Caligolae” był w rzeczywistości – Pałac Kaliguli zwany „Domus Gai” albo „Domus Caligolae” był w rzeczywistości częścią rozbudowanego kompleksu cesarskiego znajdującego się u stóp Palatynu, przy Forum, na tyłach świątyni Kastora i Polluksa. Jak wyglądał? Zachowały się i zostały zbadane tylko niewielkie fragmenty jego fundamentów, włączone do późniejszych budowli.
Z pracy zbiorowej pt. „The Atlas of Ancient Rome” pod red. Andrea Carrandini wynika, że archeolodzy sądzą, iż że pałac stał na wysokim podium. Od frontu poprzedzał go duży, podwyższony taras, z którego cesarz mógł obserwować ulicę Vicus Tuscus (to jedna z ruchliwszych arterii starożytnego Rzymu, łącząca Forum z portem nad Tybrem). Wewnątrz, za tarasem, znajdowało się obszerne atrium o ścianach ozdobionych kamiennymi kolumnami. Wedle rekonstrukcji proponowanej w „Atlasie”, w odróżnieniu od innych rzymskich domów, na środku cesarskiego atrium nie było basenu zbierającego deszczówkę, lecz stało tam niewielkie sanktuarium poświęcone boskiemu duchowi cesarza (templum Numinis Gai). Po obu bokach atrium znajdowały się dodatkowe pomieszczenia. Zachowane ślady pozwalają przypuszczać, że były tam również schody prowadzące na piętro. Jak mogło ono wyglądać? To oczywiście na zawsze pozostanie tajemnicą. Na zasadzie analogii z innymi rzymskimi domami (np. z Pompejów lub Herkulanum) można przypuszczać, że pomieszczenia na piętrze znajdowały się tylko nad częścią domu.
Dalej za atrium prawdopodobnie znajdował się otoczony kolumnadą prostokątny podwórzec, do którego przylegały trzy wielkie sale jadalne otwarte na przestrzeń dziedzińca. Ich umiejscowienie sugeruje, że to były najbardziej reprezentacyjne i najlepiej dekorowane pomieszczenia. Jak? Znów na podstawie innych budowli z epoki możemy zakładać, że posadzki były wykładane wielobarwnymi kawałkami marmuru tworzącymi geometryczne wzory (fragmenty podobnych posadzek można oglądać na Palatynie). Kamienne płyty ozdabiały przynajmniej dolne partie ścian, których wyższe części i stropy dekorowały freski lub sztukaterie. W ściennych wnękach zapewne ustawiono posągi.
Proponowany przez archeologów układ pałacu Kaliguli sugeruje, że budynek ten nie pełnił funkcji mieszkalnej, a jedynie reprezentacyjną – świetnie nadawał się do organizacji bankietów i oficjalnych przyjęć (zresztą sąsiedztwo hałaśliwej ulicy i forum sprawiało, że mieszkanie w tym miejscu byłoby zapewne dosyć uciążliwe).
Siedziba Kaliguli nie przetrwała długo. W czasach następców Kaliguli – Klaudiusza i Nerona – była poddawana jeszcze jakimś niewielkim przebudowom, więc zapewne pozostawała w użyciu. Ostatecznie jednak została niemal doszczętnie zburzona, a na jej miejscu zupełnie nową budowlę postawił cesarz Domicjan. To właśnie jej majestatyczne ruiny możemy dzisiaj oglądać podczas zwiedzania Forum Romanum. Jedyną dobrze widoczną pamiątką po pałacu Kaliguli jest zarys wspomnianego prostokątnego basenu, który dzisiaj możemy oglądać na dziedzińcu przed kościołem Santa Maria Antiqua.
Ale być może jest jeszcze jeden zachowany detal. Otóż uważnie przeglądając „Atlas” zauważyłem, że niewielki fragment tylnej ściany jednej z sal jadalnych znajdujących się za dziedzińcem z basenem, chyba wykorzystano przy budowie Domicjańskiej rampy prowadzącej z Forum na Palatyn. O ile moja analiza rysunków w „Atlasie” jest prawidłowa, ten fragment ściany znajdziecie w miejscu, w którym rampa zmienia bieg (obok tabliczki z informacją o latrynie dobudowanej w czasach Hadriana). W murze znajdziecie wysoką wnękę. Jeżeli więc wierzyć „Atlasowi” i mojej spostrzegawczości, to właśnie jest fragment jednej z sal jadalnych Kaliguli…
Zwiedzając dzisiaj ruiny otaczające Santa Maria Antiqua, możecie natknąć się na tablicę informacyjną, zgodnie z którą Domicjan odnowił pałac Kaliguli – lecz to nie jest do końca prawda. Budowla Domicjana była zorientowana wzdłuż zupełnie innych osi (co doskonale widać na załączonym zdjęciu robionym z góry), więc z całą pewnością nawet jeżeli architekci Domicjana włączyli do niej fundamenty pałacu Kaliguli, był to już zupełnie nowy budynek, a nie przebudowana rezydencja Kaliguli.
Na zakończenie chciałem zaznaczyć, że pałac Kaliguli różnił się od typowego rzymskiego domu pewnym detalem. Z opisu podanego przeze mnie za „Atlasem” wynika, że nie miał on przedsionka poprzedzającego atrium. W dodatku gdzie było wejście do pałacu? Nic bowiem nie wskazuje, aby na frontowy taras prowadziły jakiekolwiek schody z poziomu ulicy… Aby poznać odpowiedź na te pytania, sięgnijcie do mojej powieści „Kaligula. Wyznania szaleńca”.

Ocena: -3 (Głosów: 7)

20 listopada 2019 o 7:05

przez cosiek (PW)

Skomentuj (1) było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Rzymianie od zawsze żyli w zgodzie z naturą niezależnie od stanu społecznego...

Rzymianie od zawsze żyli w zgodzie z naturą niezależnie od stanu społecznego... – Rzymianie od zawsze żyli w zgodzie z naturą niezależnie od stanu społecznego i regionu, który zamieszkiwali. Uczyli swoje dzieci jak określać i rozpoznawać, które rośliny i zwierzęta mogą być przydatne
i jak wykorzystać je w życiu codziennym oraz w rzemiośle.

Rzymianie oprócz pozyskiwania żywności wykorzystywali rośliny i zwierzęta w rzemiośle na przykład do produkcji kosmetyków i barwników do ubrań, a także do celów medycznych. Używali nawet,
w pełni świadomi skutków, jednego leku rekreacyjnego, który nie pochodził od rośliny, ale od zwierzęcia, a dokładniej ryby, która powodowała halucynacje i odczucia porównywalne do
działania na organizm grzybów halucynogennych.

Mowa tu o rybie o nazwie Sarpa salpa - łatwa do rozpoznania dzięki złotym paskom biegnącymi wzdłuż boku, pod innymi względami jest raczej niewyróżniającym się mieszkańcem wód umiarkowanych i tropikalnych, występując na obszarach od atlantyckiego wybrzeża Afryki po Morze Śródziemne. Choć z wyglądu może wydawać się normalną rybą, to wcale taką nie jest, bowiem po jej zjedzeniu mogą występować halucynacje podobne do skutków LSD i grzybów halucynogennych, o których wiedzieli starożytni Rzymianie.

Przyczyną, dzięki której Salpa uzyskuje swoje specjalne właściwości jest jej własne pożywienie, czyli glony. Salpa jest jedyną taką rybą
w Morzu Śródziemnym, która jest roślinożerna, a jej ulubionym pożywieniem jest caulerpa taxifolia, czyli glon zawierający neurotoksyny. Ryba żywi się nim głównie pod koniec lata, kiedy wszystkie inne glony przestają rosnąć i właśnie wtedy nabiera swoje nieprzeciętne właściwości, gdy glony sfermentują w jej wnętrznościach. Trzeba jednak zaznaczyć, że toksyczna jest tylko głowa Salpy, a zjedzenie jej lub wywaru objawia się halucynacjami wzrokowymi i dźwiękowymi, mogą też występować paraliże, bóle brzucha, zawroty głowy, osłabienie mięśni, wymioty a także koszmary nocne. Objawy ustępują po maksymalnie 36 godzinach od czasu zjedzenia ryby, po czym taka osoba ma amnezję i niewiele pamięta
z tego, co działo się podczas jej działania na organizm.

Według podań Rzymianie organizowali wielkie bankiety, na których głównie podawano Salpy - chcieli osiągnąć w ten sposób zbiorowy haj.

12

19 listopada 2019 o 7:06

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Rzymski trójnóg z brązu. Datowany na III-IV wiek n.e. Co istotne, oryginalny

Rzymski trójnóg z brązu. Datowany na III-IV wiek n.e. Co istotne, oryginalny – Rzymski trójnóg z brązu. Datowany na III-IV wiek n.e. Co istotne, oryginalny jest tylko trójnóg; basen (naczynie) jest nowożytnym uzupełnieniem. Obiekt znajduje się w Muzeum Etruskim w Rzymie.

Ocena: 0 (Głosów: 6)

17 listopada 2019 o 7:24

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^{zarchiwizowany}

Rzymska mozaika przedstawiająca kaczkę. Obiekt znajduje się w Muzeum Pałacu

Rzymska mozaika przedstawiająca kaczkę. Obiekt znajduje się w Muzeum Pałacu – Rzymska mozaika przedstawiająca kaczkę. Obiekt znajduje się w Muzeum Pałacu Beiteddin, w Beiteddin (Liban).

Ocena: -3 (Głosów: 3)

15 listopada 2019 o 7:05

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Gladiatorzy walczący na arenach nie byli skazani na wieczne życie w niewoli...

Gladiatorzy walczący na arenach nie byli skazani na wieczne życie w niewoli... – Gladiatorzy walczący na arenach nie byli skazani na wieczne życie w niewoli i walkę o swoje życie, ku uciesze tłumów.
Z pewnością wielu wywalczyło sobie wolność, czego
dowodem są przekazy antycznych historyków.

Walki na arenie nie zawsze kończyły się śmiercią gladiatorów, co wynikało z faktu, że koszt niewolnika oraz włożone pieniądze w jego wyszkolenie były ogromne i jego śmierć była nie na rękę w praktyce każdemu. Co więcej, gladiatorzy liczyć mogli na dobrą opiekę medyczną i zarobek. Gladiatorzy, którzy w czasie walki byli odważni i kreatywni w zadawaniu ciosów liczyć mogli na uznanie tłumów, sponsora igrzysk (editor) a nawet cesarza. W zamian za wygraną otrzymywali wieniec laurowy, pieniądze, a nawet wyzwolenie (manumisso).

Znamy przekaz Marcjalisa, gdzie dwójka gladiatorów - Priscus i Verus - walczyła na tyle dzielnie, że cesarz Tytus uznał ich obu zwycięzcami i podarował drewniany miecz ćwiczebny (rudis), jako symbol wolności. Inny z kolei gladiator, Flamma, otrzymał rudis aż czterokrotnie, jednak wolał pozostać na arenie. Dowodem na to jest zachowany nagrobek na Sycylii: „Flamma, secutor, żył 30 lat, walczył 34 razy, wygrał 21, zremisował 9 razy, przegrał 4 razy, Syryjczyk z pochodzenia. Delicatus wykonał
to dla swojego zasłużonego towarzysza broni”.

14

14 listopada 2019 o 7:08

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Rzymska rzeźba ukazująca satyra i nimfę (bez głowy). Obiekt znaleziono na

Rzymska rzeźba ukazująca satyra i nimfę (bez głowy). Obiekt znaleziono na – Rzymska rzeźba ukazująca satyra i nimfę (bez głowy). Obiekt znaleziono na Zatybrzu, w okolicach Piazza Mastai i bazyliki San Crisogono. Obiekt znajduje się w muzeum Centrale Montemartini w Rzymie.

9

8 listopada 2019 o 7:07

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Zobacz następne

Pewex.pl Demotywatory.pl Mistrzowie.org Piekielni.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni