Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Profil użytkownika

cosiek

Zamieszcza fakty od:	16 listopada 2013 - 14:02
Ostatnio:	10 sierpnia 2018 - 6:45
O sobie:	http://www.imperiumromanum.edu.pl/

Faktów na głównej: 1045 z 1468
Punktów za fakty: 22982
Komentarzy: 7
Punktów za komentarze: 0

wszystkie | na głównej | w poczekalni | archiwum | ulubione | komentarze

Rzymska złota rzeźba dzikiej kozy, odnaleziona w Pompejach. Obiekt datowany

Rzymska złota rzeźba dzikiej kozy, odnaleziona w Pompejach. Obiekt datowany – Rzymska złota rzeźba dzikiej kozy, odnaleziona
w Pompejach. Obiekt datowany na
I wiek n.e.; obecnie znajduje się
w Narodowym Muzeum
Archeologicznym w Neapolu.

16

9 sierpnia 2018 o 7:07

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Mówi się o kobietach „słaba płeć”. Nic bardziej mylnego. Niejednokrotnie

Mówi się o kobietach „słaba płeć”. Nic bardziej mylnego. Niejednokrotnie – Mówi się o kobietach „słaba płeć”. Nic bardziej mylnego. Niejednokrotnie ta „słaba płeć” miała w sobie więcej „ikry ” niż nie jeden mężczyzna. Idealnie można to zobrazować na przykładzie Arri – żony rzymskiego senatora Caeciny Paetusa.
Ów Paetus został skazany na śmierć w 42 roku przez cesarza Klaudiusza, za współudział w buncie Lucjusza Arruntiusa Camilusa Scribonianusa, który planował przejąć wieniec laurowy po śmierci Kaliguli. Jako, że Paetus pochodził z szanowanego rodu okazano mu „łaskę ” i pozwolono samemu wykonać na sobie wyrok śmierci. W tym celu wysłano do jego willi posłańców w „przesyłką”, którą okazał się sztylet… Przesłanie było dość oczywiste.
Biedny Paetus ponoć przechadzał się ze sztyletem w dłoni po swej willi i nie mógł się zebrać, by spełnić wolę cesarza Klaudiusza ….i tutaj wkracza na arenę nasza Arria… nie wiadomo czy chcąc dodać mężowi otuchy, czy nie mogąc znieść jego braku silnej woli… wzięła od męża sztylet i wbiła go sobie w pierś wygłaszając przy tym: „Non dolet Peate” („To nie boli Paetusie”). Trzeba przyznać postawa godna heroicznej Lukrecji która również zdecydowała się na podobny krok. W tej sytuacji Caesina Paetus nie mógł postąpić inaczej… poszedł w ślady Arii i popełnił samobójstwo.
Ową historię znamy dzięki przekazowi Pliniusza Młodszego który uzyskał informację od wnuczki Arri –
Arri Fanny. Sam motyw samobójczej śmierci Arri był w późniejszych wiekach wykorzystywany przez licznych
artystów, którzy w ten sposób ukazywali heroiczną śmierć.

Ocena: 1 (Głosów: 1)

10 sierpnia 2018 o 6:45

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Rzymski grzebień z kości. Znaleziony w Pompejach i datowany na I wiek n.e.

Rzymski grzebień z kości. Znaleziony w Pompejach i datowany na I wiek n.e. – Rzymski grzebień z kości. Znaleziony w Pompejach i datowany na I wiek n.e.

10

8 sierpnia 2018 o 7:35

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Rzymski fresk ukazujący zamyśloną kobietę. Znaleziony w Pompejach; datowany

Rzymski fresk ukazujący zamyśloną kobietę. Znaleziony w Pompejach; datowany – Rzymski fresk ukazujący zamyśloną kobietę. Znaleziony w Pompejach; datowany na I wiek p.n.e.

Ocena: 2 (Głosów: 2)

7 sierpnia 2018 o 7:22

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Starożytnych turystów zwiedzających Egipt przyciągała para olbrzymich posągów

Starożytnych turystów zwiedzających Egipt przyciągała para olbrzymich posągów – Starożytnych turystów zwiedzających Egipt przyciągała para olbrzymich posągów w Tebach, powstałych w XIV w. p.n.e., nieopodal Doliny Królów: były to dwie postacie siedzące na tronie, każda o wysokości sześciopiętrowego budynku.
Grecy i Rzymianie zachwycali się przede wszystkim jednym z tych posągów, gdyż wyróżniał on się tym, że mówił. Uznawany był on za wizerunek mitycznego Memnona, syna bogini Jutrzenki, który zginął z rąk Achillesa. Około 27 r. p.n.e. posąg został uszkodzony przez trzęsienie ziemi, tułów pękł i górna część spadła na ziemię. Od tego czasu codziennie o świcie rozlegał się głośny dźwięk, przypominający trzaskanie lub pękanie strun w instrumencie, zaczęto więc sądzić, że w ten sposób Memnon rozmawiał ze swoją pogrążoną w smutku matką. To przeświadczenie podsycali miejscowi przewodnicy, chcąc przyciągnąć jak największą liczbę turystów.
W rzeczywistości kolos Memnona przedstawia faraona Amenhotepa III, a dziwny dźwięk, który się wydobywał każdego ranka był prawdopodobnie spowodowany nagłym wzrostem temperatury o wschodzie słońca, to nagrzewało powietrze uwięzione w dziurach popękanej powierzchni, powodując jego rozszerzenie i wydostanie się na zewnątrz z towarzyszącym temu dźwiękiem.
Kolos Memnona został odwiedzony w I w. p.n.e. przez znanego geografa Strabona, który wyrażał wątpliwości, czy to posąg wydawał dźwięk, czy ktoś z ludzi stojących w pobliżu. Z kolei Pauzaniasz (II w. n.e.) podejrzewał, że posąg nie przedstawia Memnona, lecz niejakiego Famenofa lub Sezostrisa. Pomimo tego rodzaju wątpliwości, do Teb ściągały rzesze turystów, po to, by usłyszeć wołającego swoją matkę Memnona. Posąg pokryty jest ponad setką napisów, zarówno greckich, jak i łacińskich, które umieszczali starożytni turyści, by zostawić tam po sobie ślad i poinformować, że słyszeli Memnona na własne uszy.
W 130 roku przybyła tam również Sabina, żona cesarza Hadriana, która zaświadcza, że słyszała Memnona dwukrotnie. Napisy pozostawione na posągu przez zwykłych ludzi są najczęściej lakoniczne, ograniczają się do informacji, że słyszeli Memnona o pierwszej godzinie (czyli o świcie), czasem wyrażali podziw dla tego zjawiska. Są tam jednak również wiersze samozwańczych poetów i sofistów, które w górnolotny sposób ukazują zachwyt nad głosem Memnona.
Inskrypcje najczęściej datowane są na I i II wiek n.e., kończą się na roku 205. Podejrzewa się, że wtedy cesarz Septymiusz Sewer nakazał dokonać rekonstrukcji posągu i ustawić na miejscu część, która niegdyś spadła. Nie było więc już popękanej powierzchni i prawdopodobnie z tego powodu Memnon stracił mowę, a tym samym największy atut przyciągający ciekawskich.

Ocena: 3 (Głosów: 5)

6 sierpnia 2018 o 7:47

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Rzymski fresk ukazujący aktora z maską. Obiekt znaleziony w Pompejach; datowany

Rzymski fresk ukazujący aktora z maską. Obiekt znaleziony w Pompejach; datowany – Rzymski fresk ukazujący aktora z maską. Obiekt znaleziony w Pompejach; datowany na I wiek n.e.

9

3 sierpnia 2018 o 7:28

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Z „Żywota Katona” Plutarcha dowiadujemy się wiele na temat prywatnego życia

Z „Żywota Katona” Plutarcha dowiadujemy się wiele na temat prywatnego życia – Z „Żywota Katona” Plutarcha dowiadujemy się wiele na temat prywatnego życia Katona. Dzieło przypadkiem rysuje także obraz tego, jak konserwatywni Rzymianie postrzegali rolę kobiety w społeczeństwie.
Zdaniem Plutarcha, ponoć Katon nie miał szczęścia do kobiet, i to nie tylko żon. Jego przyrodnia siostra, Serwilia Cepionis, miała zszarganą opinię z powodu swego związku z Cezarem. Kiedyś na posiedzenie Senatu przyniesiono Cezarowi tabliczkę woskową. Katon sądząc, że jest dowód na udział w spisku Katyliny, nakazał ją odczytać. Wtedy jednak Cezar pokazał mu tabliczkę i Katon rozpoznał pismo swej siostry. A nie lepiej prowadziła się druga Serwilia, bratanica Katona. Ta wyszła za mąż za Lukullusa, ale też musiała opuścić jego dom z powodu rozwiązłości. Ponoć również żona samego Katona, Atylia, „nie była wolna od takich grzechów”, jak podaje Plutarch. Mieli dwoje dzieci, ale zmuszony był się z nią rozwieść z powodu „niemoralności”.
Potem Katon ożenił się z córką Marcjusza Filippusa, Marcją, uchodzącą za bardzo przyzwoitą, która była znana ze swych cnót. Zdaniem Plutarcha, jak w dramacie tak w życiu, i ten związek okazał się pełen problemów trudnych do rozwiązania. Wówczas Katon miał już córkę Porcję, która była żoną Bibulusa, wielkiego wroga Cezara i poplecznika Katona.
Powołując się na historyka Trazeę, Plutarch pisze, że Kwintus Hortensjusz, człowiek wielkiego poważania i przyzwoitej obyczajności, bardzo Katona podziwiał. Nie mniej podziwiał jego córkę, piękną Porcję, późniejszą żonę Marka Juniusza Brutusa. Pragnął on zostać nie tylko zaufanym przyjacielem Katona, ale i powiązanym z nim poprzez pokrewieństwo, wspólnotę domu i rodziny. Zaczął go namawiać, żeby Porcję, która miała już dwoje dzieci z Bibulusem, przekazał z kolei jemu, „jako szlachetną rolę pod płodny zasiew”. Wówczas w Rzymie nie uchodziło to za nieprzyzwoite. Hortensjusz twierdził, jednak, że „w naturze dobre i dla ojczyzny korzystne, żeby kobieta nie próżnowała i zdolności rodzenia nie marnowała, ale też nie była ciężarem domu rodząc zbyt dużo dzieci i przyczyniając się do jego zubożenia, bez potrzeby”. Utrzymywał, że „kiedy przyzwoici mężowie będą się dzielić potomstwem, to i między rodami nie będzie zawiści o bogatą płodność, i ojczyzna sama w sobie będzie ściślej powiązana pokrewieństwami”. Zgadzał się też, aby oddać Porcję Bibulusowi. Obiecywał, że gdyby Bibulus chciał żonę zatrzymać, to on mu ją zaraz po urodzeniu mu dzieci odeśle, już spokrewniony z Bibulusem i Katonem przez tę wspólnotę dzieci. Katon nie zgodził się na taki handel córką. Powiemy, nic dziwnego, przecież był wzorem cnót.
A jednak….
Katon odpowiedział, że Hortensjusza lubi i szanuje jako bliskiego rodziny, ale jego zdaniem to niemożliwe, by mówić z nim o małżeństwie córki oddanej już innemu. Hortensjusz niezrażony niezwłocznie zmienił zdanie i bez ogródek poprosił o żonę samego Katona, Marcję, która jeszcze była młoda i jeszcze mogła urodzić dzieci. Plutarch pisze, że „nie da się twierdzić, czy to zrobił dlatego, że wiedział, iż Katon nie lgnie do Marcji; bo wtedy była ona, jak opowiadają, właśnie w ciąży”.
Katon widząc „szczerą Hortensjusza ochotę”, nie odmówił mu. Postanowił się rozwieść z Marcją, dodał tylko, że trzeba o tym powiadomić także ojca Marcji, Filippusa. Kiedy więc Filippus przy spotkaniu przyjął to do wiadomości, wydał mu Marcję, nie inaczej jednak jak tylko przy obecności Katona i jego zgodzie. Dodajmy, że Filippus, „wzór cnót”, był wówczas mężem Atii Balby Cezonii, matki Oktawii i Oktawiusza, przyszłego Oktawiana Augusta. Wszyscy oni w opinii współczesnych historyków uchodzili za wzory cnót.
Plutarch uznał za stosowne przytoczyć tę historię. Nie dopisał, że gdy Marcja rzeczywiście urodziła Hortensjuszowi dziecko, ten wkrótce zmarł. Wówczas dziecko jego i Marcji odziedziczyło potężny majątek Hortensjusza. Wtedy już, w roku 50 p.n.e., panowała wojna domowa między Pompejanami i Cezarianami, i Marcja wróciła do domu Katona.
Dość powiedzieć, że rzeczywiście, takowy „handel kobietami” nie był jednak w Rzymie normalnością, a szacunkiem cieszyły się pary, które dożyły ze sobą w jedynym związku sędziwych lat. Katon został przez jemu współczesnych oskarżony o kupczenie żoną. Ganił go nawet Cezar i Antoniusz, chociaż to ich obu oskarżano o rozwiązłość. Sprawa obiła się szerokim echem w Rzymie.
Powyższa historia nie powinna zostać odczytana, jako kpina z nieco pokrętnego poczucia przyzwoitości Katona, albo jego hipokryzji. Zapewne był on przekonany, że takie rozwiązanie jest z punktu widzenia republiki zupełnie na miejscu. Zapewne, jak wielu moralistów, nagannie podchodził do porywów namiętności, ale nie zauważał niczego zdrożnego w chłodnej kalkulacji. Nie wiemy, niestety, jakie zdanie na temat całego zajścia (co zabrzmiało niezamierzenie ironicznie) miała sama Marcja.

Ocena: -2 (Głosów: 4)

4 sierpnia 2018 o 8:07

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Gajusz Juliusz Cezar wprowadził wiele reform, których skutki odczuwamy do

Gajusz Juliusz Cezar wprowadził wiele reform, których skutki odczuwamy do – Gajusz Juliusz Cezar wprowadził wiele reform, których skutki odczuwamy do dnia dzisiejszego. Wiele osób pomyśli w tym momencie o kalendarzu, ale nie mniej doniosła była decyzja o przyznaniu obywatelstwa mieszkańcom Galii Przedalpejskiej.
Niegdyś obywatelami republiki byli wyłącznie mieszkańcy Italii, do której zaliczano Lacjum, czy okolice Rzymu, Etrurie, Umbrie oraz z biegiem czasu Kampanię i Apulię. Sukcesywne podboje i wymiana handlowa doprowadziły do zromanizowania kolejnych podbijanych ludów. I tak na przykład północne regiony dzisiejszych Włoch oraz Francja i Belgia były nazywane zbiorczo Gallią. Od najdawniejszych czasów ziemie przed Alpami, czyli okolice od Mediolanu do Wenecji były nazywane Galią Przedalpejską (Gallia Cisalpina), a region południowej Francji nazywany był Galią Zaalpejską (Gallia Transalpina).
Rzymianie wywierali na region swój wpływ już w czasach II wojny punickiej. Zacieśnienie więzów nastąpiło, gdy w 121 r p.n.e. ziemie na zachód od Alp stały się rzymską prowincją znaną pod nazwą Gallia Transalpina, albo Provincia Nostra, skąd wzięła się nazwa Prowansja. Wcześniej konsul Sextius Calvus zniszczył galijskie oppidum i w 123 r.p.n.e. założył przy tamtejszych źródłach miasto Aquae Sextiae, czyli obecne Aix-en-Provence. Prokonsul Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus po zwycięstwach odniesionych nad Arwernami i Allobrogami w 115 r p.n.e. rozpoczął budowę drogi Via Domitia, która w 118 połączyła Italię z Hiszpanią.
Pod koniec II wieku p.n.e. Gallia przeżyła najazd plemion o rodowodzie germańskim, Cymbrów i Teutonów. Rzymianie postanowili zmierzyć się z problemem. Początki były naznaczone klęskami i nieustającym pasmem porażek w latach 107, 106 i 105 p.n.e.. Kiedy pod Arausio, współczesnym Orange, Rzymianie stracili ostatecznie 80 tysięcy żołnierzy, mężem opatrzności uczyniono konsula Gajusza Mariusza. W obawie przed nadchodzącym wrogiem wybrano go na konsula po raz drugi, i to bez odczekania przepisowych 10 lat między kolejnym konsulatem. W 102 roku p.n.e. po bitwie pod Aquae Sextiae, za czwartego konsulatu, Mariusz obchodził swój triumf nad Teutonami.
Zromanizowani Gallowie nie zapomnieli przysługi i w czasie wojen galijskich sympatyzowali z Cezarem. Mieszkańcy Arelate (obecnie Arles) należeli do jego wiernych sprzymierzeńców na tyle, że w utworzył tam kolonię dla weteranów. W roku 27 p.n.e., gdy Oktawian August osiedlił w okolicy Nemausus weteranów po zwycięskiej kampanii egipskiej, miejsce także zyskało status kolonii. Stąd na pochodzących z tego okresu monetach znajdziemy napis COL NEM – Colonia Nemausus. Inne stanowisko głosi, że tak daleko od Rzymu mogli zostać osiedleni weterani, którzy walczyli przeciwko Oktawianowi, czyli po stronie Marka Antoniusza. W każdym razie wizerunek krokodyla i palmy, albo palmowego liścia upamiętniający podbój Egiptu po dziś widnieje w herbie Nîmes.
Miasto już wtedy było silnym ośrodkiem Galii Zaalpejskiej i liczyło 60 tysięcy mieszkańców. W 4 roku naszej ery Oktawian August wzniósł świątynię na cześć wnuków Lucjusza i Gajusza Cezara. Świątynia jest jedynym tego typu obiektem powstałym w czasach Imperium Rzymskiego, który zachował się w stanie niemalże nienaruszonym do naszych czasów. Za czasów Augusta wybudowano bramę na drodze do Arelate, wzniesiono także wieżę obronną, obecnie La Tour Magne, i otoczono miasto murami. To dla mieszkańców Nemausus wybudowano potężny akwedukt, który miał doprowadzać wodę z gór w okolicach Ucetii (Uzès), a którego spektakularne pozostałości podziwiamy dziś w Pont-du-Gard. Przypuszcza się, że amfiteatr został zbudowany ok roku 70 naszej ery, na fali wnoszenia takich samych w całym Imperium i jest siódmym z największych na świecie.
Region ten od czasów upadku Cesarstwa zachodniorzymskiego był związany z plemionami Franków i do dnia dzisiejszego jest częścią Francji.
Jeżeli chodzi o Gallię Przedalpiejską (Gallia Cisalpina), w czasach Cezara i wcześniej a dodatkowo region od Padu na północ do Alp, czyli od Mediolanu do Wenecji określano nazwą Gallia Transpadana. Ta część ze względów oczywistych była jeszcze silniej powiązana z Republiką, tamtędy przebiegały szlaki handlowe na północ. Kolonie rzymskie były tam tworzone na początku I r p.n.e.. W roku 89 p.n.e. region otrzymał ograniczone prawa latyńskie na mocy ustawy Lex Pompaia de Transpadanis, a kolonia w Comum została założona przez Pompejusza Strabo, ojca słynnego Gnejusza Pompejusza Wielkiego.
Jeszcze w roku 59 r p.n.e., gdy Cezar był konsulem, na mocy lex Vatinia , ustawy zaproponowanej przez trybuna Publiusza Vatiniusa utworzono kolonię Novum Comum dla 5000 żołnierzy, którzy mieli pomagać osadnikom walczyć z wrogimi plemionami. To tam zrekrutowany został Legion X (Legio X Equestris), jeden z najwierniejszych legionów Cezara. Cezar odwdzięczał się okolicznym mieszkańcom nadawaniem początkowo indywidualnych przywilejów. Gdy mianował jednego z zasłużonych sprzymierzeńców nadaniem mu obywatelstwa oraz tytułu senatora, co miało miejsce w roku 51 r p.n.e., konsul Marek Klaudiusz Marcellus dał wyraz temu, jak bardzo szanuje zdanie Cezara. Zdzielił rzemieniami jednego z nowych senatorów i wyrzucił go z senatu. Zaproponował także odebrane obywatelstwa innym komijczykom. Tu wspomnieć należy, że obywatela rzymskiego nie wolno było traktować biczem. Działanie Marcellusa potępił sam Cycero uważając to za akt bezprawia. W 49 roku p.n.e. pretor Lucjusz Roscius Fabatus nadał całej prowincji obywatelstwo w imieniu Cezara (Lex Roscia). Dość powiedzieć, że spotkało się to z oporem Senatu, i większą korzyść przyniosło Galii, niż Cezarowi. Cezar, jak wiadomo, przekroczył Rubikon, pokonał Pompejan. Region na południe od Alp od tamtej pory jest związany z Italią i po dziś dzień należy do Włoch.

Ocena: -1 (Głosów: 5)

31 lipca 2018 o 7:30

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Z „Żywota Katona” Plutarcha dowiadujemy się wiele na temat prywatnego życia

Z „Żywota Katona” Plutarcha dowiadujemy się wiele na temat prywatnego życia – Z „Żywota Katona” Plutarcha dowiadujemy się wiele na temat prywatnego życia Katona. Dzieło przypadkiem rysuje także obraz tego, jak konserwatywni Rzymianie postrzegali rolę kobiety w społeczeństwie.
Zdaniem Plutarcha, ponoć Katon nie miał szczęścia do kobiet, i to nie tylko żon. Jego przyrodnia siostra, Serwilia Cepionis, miała zszarganą opinię z powodu swego związku z Cezarem. Kiedyś na posiedzenie Senatu przyniesiono Cezarowi tabliczkę woskową. Katon sądząc, że jest dowód na udział w spisku Katyliny, nakazał ją odczytać. Wtedy jednak Cezar pokazał mu tabliczkę i Katon rozpoznał pismo swej siostry. A nie lepiej prowadziła się druga Serwilia, bratanica Katona. Ta wyszła za mąż za Lukullusa, ale też musiała opuścić jego dom z powodu rozwiązłości. Ponoć również żona samego Katona, Atylia, „nie była wolna od takich grzechów”, jak podaje Plutarch. Mieli dwoje dzieci, ale zmuszony był się z nią rozwieść z powodu „niemoralności”.
Potem Katon ożenił się z córką Marcjusza Filippusa, Marcją, uchodzącą za bardzo przyzwoitą, która była znana ze swych cnót. Zdaniem Plutarcha, jak w dramacie tak w życiu, i ten związek okazał się pełen problemów trudnych do rozwiązania. Wówczas Katon miał już córkę Porcję, która była żoną Bibulusa, wielkiego wroga Cezara i poplecznika Katona.
Powołując się na historyka Trazeę, Plutarch pisze, że Kwintus Hortensjusz, człowiek wielkiego poważania i przyzwoitej obyczajności, bardzo Katona podziwiał. Nie mniej podziwiał jego córkę, piękną Porcję, późniejszą żonę Marka Juniusza Brutusa. Pragnął on zostać nie tylko zaufanym przyjacielem Katona, ale i powiązanym z nim poprzez pokrewieństwo, wspólnotę domu i rodziny. Zaczął go namawiać, żeby Porcję, która miała już dwoje dzieci z Bibulusem, przekazał z kolei jemu, „jako szlachetną rolę pod płodny zasiew”. Wówczas w Rzymie nie uchodziło to za nieprzyzwoite. Hortensjusz twierdził, jednak, że „w naturze dobre i dla ojczyzny korzystne, żeby kobieta nie próżnowała i zdolności rodzenia nie marnowała, ale też nie była ciężarem domu rodząc zbyt dużo dzieci i przyczyniając się do jego zubożenia, bez potrzeby”. Utrzymywał, że „kiedy przyzwoici mężowie będą się dzielić potomstwem, to i między rodami nie będzie zawiści o bogatą płodność, i ojczyzna sama w sobie będzie ściślej powiązana pokrewieństwami”. Zgadzał się też, aby oddać Porcję Bibulusowi. Obiecywał, że gdyby Bibulus chciał żonę zatrzymać, to on mu ją zaraz po urodzeniu mu dzieci odeśle, już spokrewniony z Bibulusem i Katonem przez tę wspólnotę dzieci. Katon nie zgodził się na taki handel córką. Powiemy, nic dziwnego, przecież był wzorem cnót.
A jednak….
Katon odpowiedział, że Hortensjusza lubi i szanuje jako bliskiego rodziny, ale jego zdaniem to niemożliwe, by mówić z nim o małżeństwie córki oddanej już innemu. Hortensjusz niezrażony niezwłocznie zmienił zdanie i bez ogródek poprosił o żonę samego Katona, Marcję, która jeszcze była młoda i jeszcze mogła urodzić dzieci. Plutarch pisze, że „nie da się twierdzić, czy to zrobił dlatego, że wiedział, iż Katon nie lgnie do Marcji; bo wtedy była ona, jak opowiadają, właśnie w ciąży”.
Katon widząc „szczerą Hortensjusza ochotę”, nie odmówił mu. Postanowił się rozwieść z Marcją, dodał tylko, że trzeba o tym powiadomić także ojca Marcji, Filippusa. Kiedy więc Filippus przy spotkaniu przyjął to do wiadomości, wydał mu Marcję, nie inaczej jednak jak tylko przy obecności Katona i jego zgodzie. Dodajmy, że Filippus, „wzór cnót”, był wówczas mężem Atii Balby Cezonii, matki Oktawii i Oktawiusza, przyszłego Oktawiana Augusta. Wszyscy oni w opinii współczesnych historyków uchodzili za wzory cnót.
Plutarch uznał za stosowne przytoczyć tę historię. Nie dopisał, że gdy Marcja rzeczywiście urodziła Hortensjuszowi dziecko, ten wkrótce zmarł. Wówczas dziecko jego i Marcji odziedziczyło potężny majątek Hortensjusza. Wtedy już, w roku 50 p.n.e., panowała wojna domowa między Pompejanami i Cezarianami, i Marcja wróciła do domu Katona.
Dość powiedzieć, że rzeczywiście, takowy „handel kobietami” nie był jednak w Rzymie normalnością, a szacunkiem cieszyły się pary, które dożyły ze sobą w jedynym związku sędziwych lat. Katon został przez jemu współczesnych oskarżony o kupczenie żoną. Ganił go nawet Cezar i Antoniusz, chociaż to ich obu oskarżano o rozwiązłość. Sprawa obiła się szerokim echem w Rzymie.
Powyższa historia nie powinna zostać odczytana, jako kpina z nieco pokrętnego poczucia przyzwoitości Katona, albo jego hipokryzji. Zapewne był on przekonany, że takie rozwiązanie jest z punktu widzenia republiki zupełnie na miejscu. Zapewne, jak wielu moralistów, nagannie podchodził do porywów namiętności, ale nie zauważał niczego zdrożnego w chłodnej kalkulacji. Nie wiemy, niestety, jakie zdanie na temat całego zajścia (co zabrzmiało niezamierzenie ironicznie) miała sama Marcja.

Ocena: 1 (Głosów: 3)

2 sierpnia 2018 o 7:30

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

^poczekalnia

Rzymski fresk ukazujący scenę z tragedii. Obiekt znaleziony w Pompejach,

Rzymski fresk ukazujący scenę z tragedii. Obiekt znaleziony w Pompejach, – Rzymski fresk ukazujący scenę z tragedii. Obiekt znaleziony w Pompejach, w Domu Diodcuri (VI 9, 6–7). Obecnie zlokalizowany w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu.

Ocena: 1 (Głosów: 3)

1 sierpnia 2018 o 7:51

przez cosiek (PW)

Skomentuj było Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Zobacz następne

Pewex.pl Demotywatory.pl Motokiller.pl JoeMonster.org

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni