Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
Profil użytkownika

zenonkosa

Zamieszcza fakty od: 27 czerwca 2014 - 10:00
Ostatnio: 20 czerwca 2018 - 18:02
  • Faktów na głównej: 130 z 136
  • Punktów za fakty: 3347
  • Komentarzy: 9
  • Punktów za komentarze: 0
 
Zęby niedźwiedzi wyglądają jak zęby drapieżnika, lecz te zwierzęta są wszystkożerne. Niedźwiedzie polarne polują na foki, ponieważ moją one grubą warstwę, dostarczającego po zjedzeniu wiele energii, tłuszczu w organizmie. Niedźwiedzie polarne zjadają sam tłuszcz, ponieważ nie zamarza on tak łatwo jak mięso i łatwiej go pogryźć. Niedźwiedzie grizli w Ameryce Północnej okresowo polują na łososie, ponieważ w pewnym okresie jest dużo tych ryb, przez co nie trudno je złapać. Przez większość czasu grizli woli jeść owoce, czasem nawet trawę, bezkręgowce i wiele innych rzeczy, które nie wymagają wysiłku do ich zdobycia. Pogoń za sarną kosztuje wiele cennej energii, a może się nie powieść. Dlatego niedźwiedzie wolą nie ryzykować straty energii, bo wiedzą, że będzie im ona potrzebna do przetrwania zimy.
Część węży zabija swoje ofiary jadem, a część je dusi. Robią to z jednego powodu: żywa ofiara mogłaby je zranić w czasie połykania, bądź będąc już w środku.
Zimą samce saren eurazjatyckich żyją samotnie, a samice wraz z młodymi tworzą niewielkie stada. Z nadejściem wiosny sierść saren jaśnienie stając się rudobrązowa - zimą jest szarobrązowa.

Podczas zalotów samce wielokrotnie okrążają samicę pozostawiając na ziemi okrągłe ślady zwane "sarnimi pierścieniami".

Młode sarny mają nakrapianą sierść co zapewnia im kamuflaż dzięki któremu mogą bezpiecznie czekać na powrót matki, która się pasie by wytworzyć mleko na następne karmienie. Młode sarny w pierwszych dniach, a nawet tygodniach życia rzadko zmieniają miejsce ukrycia, więc jeśli trzeci dzień z rzędu na spacerze widzisz sarniątko w tym samym miejscu nie znaczy to, że zostało porzucone przez matkę! Nie zabieraj go do domu! Lepiej niż matka się nim nie zaopiekujesz.
Ważący ponad 1180 kg samiec morsa to jedno z największych zwierząt Arktyki. Poza człowiekiem jego naturalnymi wrogami są tylko orki. Morsy posiadają izolującą warstwę tłuszczu, która nie tylko chroni je przed zimnem, ale także pomaga im unosić się na powierzchni wody, ponieważ tłuszcz jest lżejszy niż woda. Morsy posiadają także dwie kieszenie powietrzne wokół szyi, które wypychane na powierzchnię działają jak kamizelka ratunkowa. Pysk morsa pokrywa gęsta unerwiona szczecina, która służy temu zwierzęciu do poszukiwania na dnie morza rozgwiazd i krabów.
Morsy swych charakterystycznych i często bardzo długich kłów używają jak otwieraczy do puszek - otwierają nimi skorupy ostryg i innych mięczaków. Czasem mors używa kłów by ułatwić sobie przemieszczanie się po śniegu.
Woły piżmowe zamieszkują tundrę. Żyją w stadach. Dorosłe chronią młode ustawiając się w ich stronę zadami i tworząc okrąg. Drapieżniki mają nikłe szanse przedostać się do będących łatwym celem młodych przez „ścianę” rogów.
Będące pod ochroną antylopy suhak żyją w stadach w środkowej Azji. Ich charakterystyczne nosy pozwalają przetrwać na stepach, ponieważ działają one jak filtry powietrza nie pozwalające na dostanie się pyłów do płuc, a zimą dodatkowo ogrzewają powietrze, by nie chłodziło wnętrza organizmu.
Lis polarny w czasie lata poluje cały czas - zabija dużo więcej zwierząt, niż jest w stanie zjeść. Nadmiar pokarmu zakopuje w wiecznie zmarzniętej ziemi tundry. Lis pamięta, gdzie schował swoje zapasy i wie, że dzięki chłodowi nie zepsują się. Wraca do nich, gdy zimą nie ma na co polować - zwierzęta na zimę migrują z tundry w cieplejsze regiony.
Niektóre wiewiórki potrafią suszyć grzyby układając je na gałązkach w takich miejscach by były wystawione na działanie słońca. Wiewiórka taka wie, że dobrze ususzony grzyb nie popsuje się, dlatego często go odwraca, a następnie chowa w jednej ze swych skrytek podobnie jak czyni to z orzechami, żołędziami i szyszkami. Świeży grzyb zawiera dużo wody lecz po wysuszeniu stanowi skoncentrowaną dawkę cennych substancji odżywczych.
Nocek rudy (myotis daubentonii) w ciągu jednej nocy zjada owady o masie wynoszącej połowę jego własnej wagi.
Wyglądające jak duże „koniki polne” szarańcze zjadają dziennie tyle pokarmu, co same ważą. Roślinożerne gatunki tych owadów nie gardzą padliną lub wolno uciekającym owadem, w tym nawet inną szarańczą swojego gatunku. Mięsożerne szarańcze, gdy nie mogą schwytać żadnej ofiary, nie gardzą nasionami czy trawą.