Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 114 takich faktów

Jednym z warunków do spełnienia podczas kandydatury na prezydenta Ukrainy...

Jednym z warunków do spełnienia podczas kandydatury na prezydenta Ukrainy... – Jednym z warunków do spełnienia podczas kandydatury na prezydenta Ukrainy jest wpłacenie kaucji w wysokości 2,5 mln hrywien (ok. 340 tys. zł).
Kaucja jest zwracana tylko tym pretendentom do fotela prezydenckiego, którzy weszli do 2. tury wyborów, lub uzyskali ponad 50 proc. głosów w 1. turze wyborów. Kaucje pozostałych kandydatów zasilają budżet państwa.

28

2 stycznia 2019 o 2:45

przez Remiqius (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://kresy.pl/wydarzenia/regiony…

Równolegle z niesławnym Hołodomorem na Ukrainie w latach 1932–33 ofiarą...

Równolegle z niesławnym Hołodomorem na Ukrainie w latach 1932–33 ofiarą... – Równolegle z niesławnym Hołodomorem na Ukrainie w latach 1932–33 ofiarą głodu padło 1,3 mln Kazachów czyli jakieś 38% całkowitej populacji tego narodu. W połączeniu z klęską niedoborów żywności z lat 1919–22 szacuje się, że pomiędzy obydwoma wojnami światowymi Kazachstan
(do 1936 r. autonomiczna republika w ramach Rosji)
utracił połowę swoich mieszkańców.

Jeszcze w 1926 r. Kazachowie stanowili 58,5%
obywateli swojej republiki, natomiast do chwili wybuchu
II wojny światowej ich odsetek stopniał do 37,8% (masowo
osiedlani przez Stalina Rosjanie osiągnęli zaś 40,2%). Kazachowie odzyskali status największej grupy etnicznej dopiero tuż przed rozpadem ZSRR, a u progu XXI w. ich proporcja wróciła do poziomów z 1926 r., głównie ze względu na zdecydowanie wyższe tempo przyrostu naturalnego, jak również imigrację Kazachów z Chin czy Mongolii. Mimo to nadal co czwarty mieszkaniec republiki to Rosjanin bądź rusofon (głównie Niemcy nadwołżańscy i Ukraińcy).

32

29 grudnia 2018 o 6:25

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Posągi lwów na Cmentarzu Orląt Lwowskich pozostają zasłonięte od stycznia...

Posągi lwów na Cmentarzu Orląt Lwowskich pozostają zasłonięte od stycznia... – Posągi lwów na Cmentarzu Orląt Lwowskich pozostają zasłonięte od stycznia 2016 r. Wówczas lwowska rada obwodowa zwróciła się do służb z wnioskiem o zbadanie, czy lwy "nie mają charakteru antyukraińskiego". Kwestionowano także legalność powrotu lwów przed bramę w grudniu 2015 r. - po 44 latach ich "wygnania"
na obrzeża Lwowa, dokonanego przez Sowietów.

21

10 grudnia 2018 o 10:40

przez rasowymongol (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://niezalezna.pl/207487-lwy-na…

Niemal cała społeczność Tatarów krymskich została deportowana z półwyspu...

Niemal cała społeczność Tatarów krymskich została deportowana z półwyspu... – Niemal cała społeczność Tatarów krymskich została deportowana z półwyspu w 1944 r. zaraz po wyparciu wojsk niemieckich w ramach odpowiedzialności zbiorowej za kolaborację tatarskich elit
z faszystowskim okupantem. Pod koniec istnienia ZSRR w
Uzbekistanie żyło ok. ćwierć miliona Tatarów krymskich.

Co odróżniało Tatarów krymskich od innych środkowoazjatyckich zesłańców to gigantyczna determinacja na powrót do ojczyzny. I tak o ile obecnie w Kazachstanie w dalszym ciągu mieszka ok. 34 tys. Polaków
(60% liczby powojennej), to Tatarzy krymscy niemal w całości opuścili Uzbekistan i powrócili na znajdujący się pod jurysdykcją świeżo niepodległej Ukrainy Krym, który przez ostatnie pół wieku zdążył już kompletnie zapomnieć o istnieniu wyznających islam rdzennych mieszkańców półwyspu. Szacuje się, że w dniu, w którym Krym na powrót przeszedł pod władzę spadkobierców tego samego rządu, który w bydlęcych wagonach deportował ich przodków w czeluście Azji, tamtejsi Tatarzy stanowili już jakieś 12% ogółu populacji — w 1939 r. było to 19,4%.

16

29 listopada 2018 o 5:01

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Na wniosek prezydenta Petra Poroszenki parlament Ukrainy przegłosował powołanie...

Na wniosek prezydenta Petra Poroszenki parlament Ukrainy przegłosował powołanie... – Na wniosek prezydenta Petra Poroszenki parlament Ukrainy przegłosował powołanie stanu wojennego na części terytorium kraju na okres 28 listopada–27 grudnia 2018 r. Jest to pierwszy przypadek wprowadzenia stanu wojennego w Europie od 2008 r., kiedy to w dniach 9–24 sierpnia obowiązywał on na terenie Gruzji prowadzącej z Rosją wojnę o zwierzchnictwo nad odszczepieńczymi republikami.

Polacy wybierający się w tym okresie w tamte obszary muszą pamiętać, że stan wojenny wiąże się z całym szeregiem przepisów zacieśniających kontrolę władzy nad życiem mieszkańców,
które mogą — acz nie muszą — zostać w dowolnym momencie wprowadzone. Szczególną uwagę w mediach należy zwracać
na informacje nt. ewentualnej godziny policyjnej.

11

27 listopada 2018 o 6:53

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.pravda.com.ua/news/2018…

Pary krajów, które z uwagi na delikatny status relacji dyplomatycznych nie...

Pary krajów, które z uwagi na delikatny status relacji dyplomatycznych nie... – Pary krajów, które z uwagi na delikatny status relacji dyplomatycznych nie mogą zostać wylosowane do tych samych grup eliminacyjnych Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej 2020:
— Armenia / Azerbejdżan;
— Bośnia i Hercegowina / Kosowo;
— Gibraltar / Hiszpania;
— Kosowo / Serbia;
— Rosja / Ukraina.

21

21 listopada 2018 o 17:27

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

W jaki sposób kontrolę nad swoimi parlamentami sprawują autorytarne reżimy Europy?

W jaki sposób kontrolę nad swoimi parlamentami sprawują autorytarne reżimy Europy? – W jaki sposób kontrolę nad swoimi parlamentami
sprawują autorytarne reżimy Europy?

W Rosji wskazać można na swego rodzaju pozorowany pluralizm: otwarcie proputinowska Jedna Rosja zasiada w Dumie obok szeregu innych ugrupowań, które choć niekiedy pozwalają sobie nawet na dość niewybredną krytykę poczynań władzy, zawsze robią to w ściśle wytyczonych i korzystnych dla elity granicach (a więc rząd prowadzi
zbyt pobłażliwą politykę wobec Zachodu — nigdy zbyt konfrontacyjną).
W parlamencie nie ma za to miejsca na ugrupowania dążące do
normalizacji relacji z Unią Europejską i Ukrainą
czy demokratyzacji stosunków społecznych.

W Azerbejdżanie funkcjonuje zaś system "jednopartyjno-niezależny". Ordynacja wyborcza wyłania jednego kandydata z każdego okręgu, co właściwie z automatu gwarantuje, że kandydaci z ramienia prezydenckiej Partii Nowego Azerbejdżanu zdobędą dużą część stołków poselskich, pozostawiając nędzne ochłapy dla faktycznej (demokratycznej) i teoretycznej (czyli wściekle nacjonalistycznej) opozycji. W obecnej
kadencji pozostałe 34% miejsc zajmują z kolei "niezależni", czyli
bezwzględnie lojalni wobec prezydenta Əliyeva figuranci
dbający o zachowanie pozorów pluralizmu.

Podobni "niezależni" stanowią z kolei fundament systemu politycznego na Białorusi, gdzie kontrolują 85% składu Izby Reprezentantów, podczas
gdy pozostałe 16 miejsc trafiło do ugrupowań ściśle powiązanych z Alaksandrem Łukaszenką i jednego jedynego posła wybranego
z ramienia demokratycznej opozycji Białorusi.

13

17 listopada 2018 o 5:41

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Szczególny charakter Zakarpacia na tle reszty Ukrainy obok wyraźnie związanej...

Szczególny charakter Zakarpacia na tle reszty Ukrainy obok wyraźnie związanej... – Szczególny charakter Zakarpacia na tle reszty Ukrainy obok wyraźnie związanej z dawną ojczyzną społeczności węgierskiej czy też faktem, iż cały region schowany jest za karpackim murem, odznacza się tym, iż miejscowa ludność zależnie od pochodzenia prowadzi tryb życia zgodny z różnymi strefami czasowymi: a więc o ile Ukraińcy działają zgodnie z jedynym oficjalnie obowiązującym czasem wschodnioeuropejskim, to lokalni Węgrzy półoficjalnie operują w rytm czasu środkowoeuropejskiego.

Tego typu mniej lub bardziej otwarte manifestacje etnicznej odrębności stały się w ostatnich latach przedmiotem potężnych kontrowersji i zarzewiem dyplomatycznego konfliktu na linii Kijów–Budapeszt. Neutralna ocena zasadności argumentów obydwu stron nie jest prosta — faktem jest, iż państwo ukraińskie po uzyskaniu niepodległości nie spełniło swoich obietnic co do przyznania Zakarpaciu stosownej autonomii, a centralne naciski na ukrainizację życia społecznego zwłaszcza na terytoriach o pewnych tendencjach separatystycznych zdecydowanie przywodzić na myśl mogą przedwojenne praktyki wschodnioeuropejskich rządów.
Nie wolno też zapominać o ogromnych środkach finansowych, które Budapeszt od trzydziestu lat wkłada w rozwój regionu, nie tylko w wymiarze czysto kulturalnym, ale również infrastrukturalnym,
tj. przynoszącym korzyści także etnicznym Ukraińcom.

Z drugiej jednak strony trudno jest zaprzeczyć, że niejednoznaczna relacja Viktora Orbána z Władimirem Putinem, jak również promowana przez jego partię Fidesz nostalgia za utraconymi terytoriami Korony Św. Stefana mogą sugerować, iż węgierskiemu premierowi bardziej niż dobro mieszkańców Zakarpacia na względzie leżą głównie ściśle polityczne cele, co wśród Ukraińców może być interpretowane jako realizacja cynicznej polityki "kopania leżącego", tj. wykorzystywania momentu osłabienia
państwa ukraińskiego przez wojnę i kryzys gospodarczy.

11

12 listopada 2018 o 7:11

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://jam-news.net/ukraines-hunga…

"Na" czy "w Ukrainie"? To pytanie szczególnie w następstwie...

"Na" czy "w Ukrainie"? To pytanie szczególnie w następstwie... – "Na" czy "w Ukrainie"? To pytanie szczególnie w następstwie wojny w Donbasie obciążone jest potężnym ładunkiem politycznym nie tylko w Polsce, ale również wśród samych Ukraińców, którzy z podobnym rozróżnieniem mierzą się w swoim własnym języku. Przyjęło się, że Ukraińcy nastawieni prozachodnio mieszkają więc "в Україні" ("w..."),
z kolei ich prorosyjskim rodakom nie przeszkadza "на Україні" ("na..."). Podobna debata, choć na zdecydowanie mniej emocjonalnym poziomie, przetacza się przez Białoruś, gdzie spotkać się można zarówno z "на Беларусі", jak i "у Беларусі". Wbrew często wysuwanej opinii sformułowanie "w Ukrainie" od samego początku przewijało się w szlacheckiej dokumentacji i literaturze Rzeczypospolitej, choć
rzeczywiście wykorzystywane było rzadziej niż "na...".

W powszechnym wśród Słowian przekonaniu "w..." implikuje, że dane terytorium zawiera się w ściśle określonych granicach, podkreślając jego suwerenność, podczas gdy "na" tradycyjnie odnosiło się do krain znajdujących się wewnątrz większych organizmów. Mimo to na przykład Słowakom przyjęte za czasów Czechosłowacji "na Slovensku" zasadniczo nie wadzi, mimo swoich "antyniepodległościowych" implikacji. Warto dodać, że prawdopodobnie z uwagi na skojarzenie z tym właśnie krajem część Polaków nadal podróżuje "na Chorwację", choć z tym sformułowaniem trudno się już dzisiaj spotkać.

Poza swoimi słowiańskimi sąsiadami Polacy na kontynencie europejskim mówią jeszcze "na Litwie", "na Łotwie" oraz "na Węgrzech". W językach litewskim i łotewskim stosowne sformułowanie tworzy się poprzez dodanie miejscownikowego przyrostka, odpowiednio "-oje" i "-ijā", dlatego Litwini i Łotysze bez wątpienia mieszkają "w" swoich ojczyznach. Polskie "na Łotwie" powstało poprzez skojarzenie z Litwą, tradycyjną częścią składową Rzeczypospolitej — słowo "Latvija" jako nazwa inflanckiego terytorium ukute zostało dopiero w XIX w. Za to Węgrzy faktycznie żyją "na" Węgrzech, co zdradza przyrostek "-on" w słowie "Magyarországon" — wynika to z tradycji, jako że "Magyarország" oznacza po prostu "ziemia Madziarów". Węgierskie nazwy państw, które pojawiły się później, takie jak "Lengyelország" ("ziemia Lędzian"), przyjmują zaś "-ban", czyli "w".

16

7 listopada 2018 o 7:52

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

11 października 2018 r. ekumeniczny patriarcha Konstantynopola...

11 października 2018 r. ekumeniczny patriarcha Konstantynopola... – 11 października 2018 r. ekumeniczny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I, najwyższy duchowy autorytet świata prawosławnego, oficjalnie zapowiedział uznanie autokefalii ukraińskiego prawosławia nawet wbrew woli najpotężniejszej cerkwi na planecie — rosyjskiej.
Ma to ogromne znaczenie polityczne nawet dla obojętnego
religijnie segmentu ukraińskiego społeczeństwa.

Po rewolucji bolszewickiej właściwie niekwestionujący od 1686 r. moskiewskiego zwierzchnictwa prawosławni biskupi Ukrainy powołali do życia Autokefaliczny Ukraiński Kościół Prawosławny (argumentując, że wraz z obaleniem caratu przestały obowiązywać ich śluby wierności wobec Moskwy), licząc, że z czasem uzna go zarówno Konstantynopol, jak i Moskwa. Po ostatecznym stłumieniu przez Armię Czerwoną ukraińskich zapędów niepodległościowych AUKP został zdelegalizowany przez Stalina, a opieka nad wszystkimi prawosławnymi Ukraińskiej SRR powróciła w ręce w pełni kontrolowanego z Kremla Patriarchatu Moskiewskiego. Próba przywrócenia ukraińskiej autokefalii pod niemieckim protektoratem
w trakcie II wojny światowej przez powracających z emigracji
biskupów z oczywistych względów spełzła na niczym.

Ostateczna niepodległość Ukrainy w rezultacie rozpadu ZSRR skłoniła wygnaną administrację AUKP do powrotu do kraju — jednocześnie w samym Ukraińskim Kościele Patriarchatu Moskiewskiego (oficjalnie autonomicznego, w praktyce satelickiego względem Rosji) doszło do schizmy: ekskomunikowano kijowskiego metropolitę Filareta, oskarżając go o próby podziału Kościoła pod dyktando ukraińskiego nacjonalizmu. Filaret powołał w reakcji Patriarchat Kijowski, dążąc do uznania go przez Konstantynopol jako narodowego reprezentanta prawosławia na Ukrainie.

W ten sposób narodził się współczesny podział religii na Ukrainie, niemający żadnych powodów teologicznych, a wyłącznie polityczne, co szczególnie manifestowało się przy okazji tzw. pomarańczowej rewolucji,
a przede wszystkim Euromajdanu i wojny w Donbasie. Z jednej strony występuje oficjalny przedstawiciel Patriarchatu Moskiewskiego, promujący rusyfikację życia społecznego i zniechęcający wiernych do europejskiej integracji, z drugiej zaś Patriarchat Kijowski Filareta oraz przywrócony
do życia na Ukrainie AUKP, między którymi, mimo tożsamych celów politycznych (ukraiński nacjonalizm, orientacja na Europę, uniezależnienie od Rosji, sprzeciw wobec aneksji Krymu itd.), nie nastąpiło zjednoczenie.
Do częstokroć brutalnych spięć przywodzących na myśli czasy reformacji dochodzi nie tylko pomiędzy wiernymi prorosyjskiego Kościoła i dwóch prozachodnich odpowiedników — wyznających tego samego Boga i to we właściwie identyczny sposób — ale nawet samymi kapłanami. Walka o
rząd ukraińskich dusz jest o tyle zaciekła, że konflikt z "noworosyjskimi" separatystami na Wschodzie kraju bardzo zniechęcił wielu nawet rosy-
jskojęzycznych Ukraińców do Patriarchatu Moskiewskiego — w 2014 r. po raz pierwszy w historii więcej ukraińskich prawosławnych opowiedziało się za lojalnością wobec patriarchy Kijowa. "Moskwianie" systematycznie oskarżają "kijowian" o nielegalne przejmowanie należących do nich świątyń, często ze wsparciem ze strony elementu banderowskiego, na co ci drudzy odpowiadają zarzutami o agenturalność i służalczość wobec Putina.

Patriarchat Kijowski i AUKP utrzymują dobre stosunki z uznającym zwierzchność papieża tzw. Kościołem greckokatolickim, tak jak one prozachodnim i antyrosyjskim. Nie stanowi on więc części prawosławia, choć do złudzenia go przypomina w sposobie sprawowania liturgii.

14

13 października 2018 o 5:50

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://www.cnewa.org/default.aspx?I…

Zobacz następne

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Piekielni.pl JoeMonster.org

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni