Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 53 takie fakty

W przeżywającej kryzys Wenezueli złodzieje włamali się do banku. Placówkę...

W przeżywającej kryzys Wenezueli złodzieje włamali się do banku. Placówkę... – W przeżywającej kryzys Wenezueli złodzieje włamali się do banku. Placówkę okradziono z wyposażenia, ale nie zabrano pieniędzy, które z powodu hiperinflacji są tam bezwartościowe. Miliony boliwarów leżały na ziemi i nikt nie był zainteresowany zbieraniem ich.

37

13 marca 2019 o 16:57

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://www.polsatnews.pl/wiadomosc/…

Szczególny charakter Zakarpacia na tle reszty Ukrainy obok wyraźnie związanej...

Szczególny charakter Zakarpacia na tle reszty Ukrainy obok wyraźnie związanej... – Szczególny charakter Zakarpacia na tle reszty Ukrainy obok wyraźnie związanej z dawną ojczyzną społeczności węgierskiej czy też faktem, iż cały region schowany jest za karpackim murem, odznacza się tym, iż miejscowa ludność zależnie od pochodzenia prowadzi tryb życia zgodny z różnymi strefami czasowymi: a więc o ile Ukraińcy działają zgodnie z jedynym oficjalnie obowiązującym czasem wschodnioeuropejskim, to lokalni Węgrzy półoficjalnie operują w rytm czasu środkowoeuropejskiego.

Tego typu mniej lub bardziej otwarte manifestacje etnicznej odrębności stały się w ostatnich latach przedmiotem potężnych kontrowersji i zarzewiem dyplomatycznego konfliktu na linii Kijów–Budapeszt. Neutralna ocena zasadności argumentów obydwu stron nie jest prosta — faktem jest, iż państwo ukraińskie po uzyskaniu niepodległości nie spełniło swoich obietnic co do przyznania Zakarpaciu stosownej autonomii, a centralne naciski na ukrainizację życia społecznego zwłaszcza na terytoriach o pewnych tendencjach separatystycznych zdecydowanie przywodzić na myśl mogą przedwojenne praktyki wschodnioeuropejskich rządów.
Nie wolno też zapominać o ogromnych środkach finansowych, które Budapeszt od trzydziestu lat wkłada w rozwój regionu, nie tylko w wymiarze czysto kulturalnym, ale również infrastrukturalnym,
tj. przynoszącym korzyści także etnicznym Ukraińcom.

Z drugiej jednak strony trudno jest zaprzeczyć, że niejednoznaczna relacja Viktora Orbána z Władimirem Putinem, jak również promowana przez jego partię Fidesz nostalgia za utraconymi terytoriami Korony Św. Stefana mogą sugerować, iż węgierskiemu premierowi bardziej niż dobro mieszkańców Zakarpacia na względzie leżą głównie ściśle polityczne cele, co wśród Ukraińców może być interpretowane jako realizacja cynicznej polityki "kopania leżącego", tj. wykorzystywania momentu osłabienia
państwa ukraińskiego przez wojnę i kryzys gospodarczy.

11

12 listopada 2018 o 7:11

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://jam-news.net/ukraines-hunga…

Profil emigracyjny Polaków od czasu wstąpienia do Unii Europejskiej uległ...

Profil emigracyjny Polaków od czasu wstąpienia do Unii Europejskiej uległ... – Profil emigracyjny Polaków od czasu wstąpienia do Unii Europejskiej uległ pewnym ciekawym zmianom. Główny Urząd Statystyczny jak dotąd podał dane na ten temat z okresu 2002–2016 z wyłączeniem roku 2003.

Z analizy wynika, że aż 69% polskiej emigracji do krajów UE i Norwegii w 2016 r., liczącej w sumie 2,17 mln ludzi, skupiało się w Wielkiej Brytanii
(788 tys.) i Niemczech (687 tys.). Poza nimi powyżej stu tysięcy polskich obywateli przyjęły do siebie jedynie Holandia (116 tys.) i Irlandia (112 tys.). Zaskakiwać może dość niska popularność wśród Polaków Francji (64 tys.) — emigranci znad Wisły znacznie tłumniej udawali się nie tylko do Norwegii (85 tys.), ale nawet Włoch (93 tys.), mimo że kraj ten od dekady znajduje się w permanentnym kryzysie gospodarczym. Dziwi zdecydowana przewaga Norwegii nad Szwecją, w której granicach mieszkało zaledwie
49 tys. Polaków, chociaż otworzone zostały one dla nich już w
2004 r., pięć lat zanim uczynił to rząd Norwegii.

W przeciwieństwie do Włoch kryzys gospodarczy bardzo zniechęcił Polonię w Hiszpanii czy Grecji, gdzie jej liczebność ze szczytowych — odpowiednio — 20 tys. i 84 tys. w latach 2004–05 spadła do obecnych 8 tys. i 29 tys. Niemal połowa z 200 tys. Polaków, którzy w 2007 r. swoim domem
nazywali Irlandię, zdążyła ją opuścić do 2016 r. (112 tys.), doprowadzając
do delikatnego wyprzedzenia Zielonej Wyspy przez Holandię.

A dokąd Polacy nie wyjeżdżają? Zainteresowanie Czechami, jedynym krajem postkomunistycznym ujętym w rankingu, siłą rzeczy ograniczało się do skromnych 9 tys. Z Polonii na Cyprze, liczącej niegdyś 4 tys. osób, pozostała jedna czwarta. Polacy wydają się przy tym dość obojętni względem Finlandii (3 tys.) i kompletnie niechętni Portugalii,
gdzie ich liczba nigdy nie przebiła pułapu 2 tys.

10

3 listopada 2018 o 18:45

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://stat.gov.pl/obszary-tematyc…

Twórcy "Listy Schindlera" musieli zgromadzić 20 000 ubrań dla...

Twórcy "Listy Schindlera" musieli zgromadzić 20 000 ubrań dla... – Twórcy "Listy Schindlera" musieli zgromadzić 20 000 ubrań dla statystów. Ponieważ dużą część filmu kręcono w Polsce, a na początku lat 90. kraj przeżywał kryzys, wielu Polaków zaoferowało się ze sprzedażą przechowywanych przez lata starych ubrań z lat 30. i 40.

20

17 września 2018 o 17:47

przez Mudzina (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imdb.com/title/tt010805…

Opuszczona rafineria fosforanów, Nauru, 2006 r. Według danych ONZ w 1970...

Opuszczona rafineria fosforanów, Nauru, 2006 r. Według danych ONZ w 1970... – Opuszczona rafineria fosforanów, Nauru, 2006 r.

Według danych ONZ w 1970 r. nominalne PKB na mieszkańca Republiki Nauru, wyspiarskiej republiki w Mikronezji, wynosiło $2 364, co stawiało ten maleńki kraj na 28. miejscu w rankingu światowym, a więc wyżej niż Wielka Brytania, Nowa Zelandia, Izrael czy Włochy. Do 2016 r.
Nauru spadło na 67. pozycję, zaraz za Wenezuelą.

Casus Nauru stanowi bodaj najbardziej pouczający przykład tego, do
czego doprowadzić może uzależnienie gospodarki od eksportu surowców naturalnych. W tym konkretnym wypadku chodzi o fosforany, z których uzyskuje się fosfor służący przede wszystkim do nawozu roślin. Stanowiące do 1968 r. brytyjsko-australijsko-nowozelandzki protektorat ONZ Nauru w 1970 r. przejęło pełnię kontroli nad bezcennymi zasobami i rozpoczęło ich niczym nieograniczoną eksploatację. Zyski ze sprzedaży fosforanów zostały częściowo zdefraudowane, częściowo utopione w bombastycznych i krótkowzrocznych projektach — do legendy zaledwie ośmiotysięcznej wyspy przeszedł wiozący głównie powietrze narodowy przewoźnik Nauru Airlines. Bezrefleksyjna eksploatacja fosforanów najpierw zniszczyła środowisko naturalne wyspy — zamieniając 80% jej dziewiczej powierzchni w postapokaliptyczą pustynię i wybijając w pień 40% okolicznej fauny morskiej — a wreszcie samą gospodarkę.

Kura znosząca wyspiarzom (a przynajmniej ich elitom) fosforanowe jaja po raz pierwszy zachorowała w połowie lat 70., gdy cena surowca osiągnęła szczyt $70 za tonę, po czym ustabilizowała się na poziomie $40-45. Zdecydowanie koniec boomu nadszedł wraz z trzecim tysiącleciem, gdy stało się jasne, że fosforanów na Nauru praktycznie już nie ma. Pozbawiony swojego jedynego źródła przychodów kraj od tego czasu skazany jest na łaskę międzynarodowych organizacji charytatywnych i zaledwie 200 turystów, którzy rocznie zostawiają na wyspie chociaż trochę australijskich dolarów. Władze Nauru w desperackim kroku w 2001 r. udzieliły zgody Australii na otwarcie ośrodka dla nielegalnych imigrantów z Azji Południowo-Wschodniej poszukujących lepszego życia w krainie kangurów: Nauru uzyskiwało w ten sposób miejsca pracy dla niemałego odsetka swojej populacji, jak również gwarancję nieprzerwanego dopływu australijskich funduszy, Australia natomiast pozbywała się niechcianych przybyszów z dala od swoich brzegów, jednocześnie zrzucając na Naurujczyków bezpośrednią odpowiedzialność za wszelkie przypadki łamania praw człowieka przetrzymywanych tam imigrantów.

15

15 września 2018 o 6:29

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Dziesiątki tysięcy Albańczyków usiłują dostać się na pokład zmierzającego...

Dziesiątki tysięcy Albańczyków usiłują dostać się na pokład zmierzającego... – Dziesiątki tysięcy Albańczyków usiłują dostać się na pokład zmierzającego do Włoch statku towarowego, Vlora, Albania, 8 sierpnia 1991 r. Środek najbardziej dramatycznego kryzysu gospodarczego targającego krajem europejskim od II wojny światowej — w 1991 r. gospodarka Albanii skurczyła się o niemal 30% w skali roku. Większość uciekających przed postkomunistyczną nędzą Albańczyków za cel obrała Grecję, inni zaś skierowali się do Włoch, skuszeni blichtrem emanującym z reklam prezentowanych we włoskiej telewizji, której sygnał często docierał do skrajnie odizolowanej stalinowskiej autarkii, nierzadko stanowiąc jedyne źródło "wiedzy" Albańczyków na temat świata zachodniego. W rezultacie rozlicznych przepraw tak łódkami, jak wpław, w wodach cieśniny Otranto utonęło dziesiątki uchodźców.

16

14 września 2018 o 17:46

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

1 sierpnia 2008 r. złotówka była warta aż 48,61 amerykańskich centów. Był

1 sierpnia 2008 r. złotówka była warta aż 48,61 amerykańskich centów. Był – 1 sierpnia 2008 r. złotówka była warta aż 48,61 amerykańskich centów. Był to szczytowy okres wartości polskiej waluty po denominacji z 1995 r.
W rezultacie globalnego kryzysu finansowego kurs
PLN zaczął wracać do swoich norm sprzed kilku lat, balansując ostatecznie w okolicach 3,60 zł za dolara.

11

6 sierpnia 2018 o 9:49

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Kryzys migracyjny w 2015 r. doprowadził do przywrócenia kontroli na granicy

Kryzys migracyjny w 2015 r. doprowadził do przywrócenia kontroli na granicy – Kryzys migracyjny w 2015 r. doprowadził do przywrócenia kontroli na granicy niemiecko-austriackiej. Utrzymuje się ona do dziś.

12

15 lipca 2018 o 22:52

przez rasowymongol (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://biznes.interia.pl/wiadomosci…

Meksyk od 1929 do 2000 r. rządzony był nieprzerwanie przez Partię Rewolucyjno-Instytucjonalną,

Meksyk od 1929 do 2000 r. rządzony był nieprzerwanie przez Partię Rewolucyjno-Instytucjonalną, – Meksyk od 1929 do 2000 r. rządzony był nieprzerwanie przez Partię Rewolucyjno-Instytucjonalną, lewicową organizację polityczną ustanowioną w następstwie rewolucji meksykańskiej z 1910 r. Przez caly ten czas Meksyk na pierwszy rzut oka mógł wydawać się typowo latynoską dyktaturą o silnie wojskowym charakterze, wszechobecnej korupcji i potężnym stopniem zideologizowania życia politycznego. W rzeczywistości jednak PRI rządziła z jako takim mandatem społecznym: choć notorycznie fałszowane, wybory odbywały się regularnie i zasadniczo odzwierciedlały ogromne poparcie, którym partia rządząca cieszyła się wśród ludu, osiągając wyniki rzędu 70%. Opozycyjne głosy, choć ignorowane przez media, nie były wprost zakazane, na meksykańskich stadionach nie dokonywano masowych egzekucji wrogów politycznych i ich rodzin, a państwo nie było w żaden sposób izolowane na arenie międzynarodowej, głównie dzięki bardzo dobrym stosunkom z USA.

Peruwiański pisarz Mario Vargas Llosa określił 71-letni okres rządów PRI w Meksyku mianem "idealnej dyktatury", gdyż partia zdołała utrzymać się u władzy tak długo dzięki inteligentnemu podejściu do sprawowania władzy, opartemu na ścisłej kadencyjności kolejnych prezydentów, każdy z których rządzić mógł tylko i wyłącznie przez sześć lat (ustawowe ograniczenie czasu sprawowania funkcji przez jedną osobę było jednym z głównych postulatów meksykańskiej rewolucji przeciwko 34-letniemu dyktatorowi Porfirio Díazowi). Każda nowa głowa państwa prowadziła swoją politykę z pełną świadomością, że po sześciu latach będzie musiała odpowiedzieć za wszystkie krzywdy wyrządzone przeciwko kolegom bądź społeczeństwu, co w naturalny sposób hamowało jej totalitarne zapędy. Wystarczająco sprytna i charyzmatyczna jednostka być może system ten zdołałaby
obejść, takowa jednak w dziejach PRI się nie pojawiła.

Bilans 71-letnich rządów PRI jest w zgodnej opinii meksykańskich i zagranicznych historyków niemal wyłącznie negatywny. Do lat 90. urzędnicy partyjni stali się chodzącymi definicjami niekompetencji i bezwstydnej korupcji, gospodarka, choć przez pierwsze kilka dekad napędzana powojennym boomem, w latach 70. złapała potężną zadyszkę. Gwoździem do trumny reżimu PRI okazał się kryzys walutowy z 1994 r. —
w wyborach w 2000 r. zwyciężył Vincente Fox wywodzący się z konserwatywnej Partii Akcji Narodowej, stanowiącej główną opozycję wobec PRI od 1939 r. Prawicowi następcy okazali się jednak równie łasi
na stołki i nieksięgowane transfery pieniędzy, co ich rewolucyjno-
-instytucjonalni poprzednicy. Na domiar złego rozmiary katastrofy narodowej zaczęła przybierać eksplozja wojen karteli narkotykowych, pochłaniająca każdego roku dziesiątki tysięcy meksykańskich istnień.
PRI wykorzystała rozkład sytuacji do powrotu do władzy — od 2012 r. prezydentem po raz kolejny jest jej człowiek, Enrique Peña Nieto. O tym, ile warte były zapowiedzi partii odnośnie do "przywrócenia" w kraju porządku po dwunastoletniej nieobecności, najlepiej świadczy fakt, że pod koniec swojej jedynej kadencji poparcie dla Peña Niety oscyluje w granicach 30%.

29

29 czerwca 2018 o 10:42

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Film "W głowie się nie mieści" wytwórni Pixar z 2015 r. odniósł

Film "W głowie się nie mieści" wytwórni Pixar z 2015 r. odniósł – Film "W głowie się nie mieści" wytwórni Pixar z 2015 r. odniósł na całym świecie wielki sukces. Mało kto jednak wie, że według oficjalnych danych dziewiątym najbardziej zyskownym rynkiem zagranicznym okazała się dla niego od dawna trawiona przez wielki kryzys gospodarczo-humanitarny Wenezuela, gdzie film miał zarobić ponad 25 milionów dolarów, czyli dwa razy więcej niż np. w niemal siedmiokrotnie bardziej zaludnionej i znajdującej się w dużo lepszej kondycji ekonomicznej Brazylii.

Oczywiście absurdalnie fantastyczne wyniki "W głowie się nie mieści" w Wenezueli nie mają nic wspólnego z rzeczywistością, a jedynie odzwierciedlają podawany przez wenezuelski rząd nieproporcjonalnie wysoki kurs bolívara, dalece przewyższający ilość pieniędzy, jakie za wenezuelską walutę otrzymuje się na czarnym rynku. W październiku 2015 r. dziennikarz The New York Times oszacował, że, zależnie od przyjętego przelicznika, bilet do wenezuelskiego kina może kosztować 60 amerykańskich dolarów bądź zaledwie... 54 centy.

Przy tym drugim założeniu, "W głowie się nie mieści" faktycznie zarobiło w Wenezueli jedynie 228.888 dolarów.

6

6 stycznia 2018 o 5:30

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://twitter.com/nytimes/status/…

Zobacz następne

1 2 3 4 5 6 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Piekielni.pl JoeMonster.org

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni