Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 75 takich faktów

Z piwem Warka związana jest legenda dotycząca nuncjusza papieskiego Hipolita...

Z piwem Warka związana jest legenda dotycząca nuncjusza papieskiego Hipolita... – Z piwem Warka związana jest legenda dotycząca nuncjusza papieskiego Hipolita Aldobrandiniego, późniejszego papieża Klemensa VIII. Przebywając w Polsce bardzo zasmakował w wareckim piwie. Twierdził, iż „było wyborne, szczypiące, z koloru
i smaku do wina podobne”. Po powrocie do Rzymu poważnie zachorował. Gdy na łożu boleści wyszeptał „...sancta piva di Polonia... sancta biera di Warka...”, obecni przy nim duchowni, sądząc, że chodzi o jakąś nieznaną świętą, zaczęli się modlić: „Santa Piva ora pro nobis” („Święta Pivo, módl się za nami”).
Chory, słysząc to, wybuchnął śmiechem. W rezultacie wrzód,
z powodu którego cierpiał, pękł i Aldobrandini zaczął zdrowieć.

35

13 stycznia 2020 o 18:47

przez Racuch77 (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Warka…

Ten obraz z połowy XVI wieku przedstawia dość rozpowszechnioną we Flandrii...

Ten obraz z połowy XVI wieku przedstawia dość rozpowszechnioną we Flandrii... – Ten obraz z połowy XVI wieku przedstawia dość rozpowszechnioną we Flandrii legendę. Szczególnie często opowiadano ją dzieciom niezadowolonym ze swego wyglądu. Według legendy ludzie, którzy byli niezadowoleni ze swojej twarzy, udawali się do miasta Eeklo,
gdzie mogli sobie upiec nową głowę w piekarni.

Na początek odrąbywano starą głowę, a na jej miejsce umieszczano kapustę (symbol pustej głowy), aby zatamować upływ krwi. Następnie odcięta głowa była przekazywana mistrzom, którzy lepili nową twarz ze specjalnej mąki i oleju, a następnie wkładali ją do dużego piekarnika. Później przyszywali starą głowę z nową twarzą na swoje miejsce.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że głowa mogła się nie dopiec. Wtedy pojawiłby się „niedokończony” idiota. Gdyby głowa została przepieczona, otrzymałoby się lekkomyślną osobę - tzw. „gorącą głowę". Wypiek mógł także wyjść asymetrycznie - otrzymywało się
wówczas dziwaka, potwora.

Dzieci szczególnie uczulano, jak nieoczekiwany może być wynik „wymiany” głowy, tak jakby spodziewano się boomu w chirurgii plastycznej, który rozpoczął się, ale dopiero wieki później.

16

#historia

5 stycznia 2020 o 10:53

przez Moonshield (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://joemonster.org/art/48743/Ga…

W pierwszym wieku chrześcijanie Rzymu nie mieli własnych cmentarzy i korzystali

W pierwszym wieku chrześcijanie Rzymu nie mieli własnych cmentarzy i korzystali – W pierwszym wieku chrześcijanie Rzymu nie mieli własnych cmentarzy i korzystali ze wspólnych miejsc pochówku. Z tego względu św. Piotr został pochowany na dostępnym dla wszystkich wzgórzu watykańskim; podobnie św. Paweł – w nekropolii przy Via Ostiense. Z biegiem czasu gmina chrześcijańska uznała, że niezbędne jest stworzenie oddzielnych miejsc pochówku dla wyznawców Jezusa.
Jedną z przyczyn takiej decyzji było odrzucenie przez chrześcijan pochówku ciałopalnego stosowanego powszechnie przez wyznawców tradycyjnych rzymskich wierzeń. Zakładanie oddzielnych cmentarzy dla chrześcijan na powierzchni było również utrudnione ze względu na wysoką cenę ziemi w Wiecznym Mieście.
Katakumby św. Kaliksta należą do największych i najstarszych w Rzymie. Powstały około połowy drugiego wieku i są częścią kompleksu cmentarnego, zajmującego teren o powierzchni piętnastu hektarów, z siecią korytarzy o długości prawie dwudziestu kilometrów, w niektórych miejscach sięgają ponad dwudziestu metrów głębokości. Pochowano w nich szesnastu papieży i prawie pół miliona ludzi. Ich nazwa pochodzi od imienia diakona Kaliksta, którego na początku III wieku papież Zefiryn wyznaczył do zarządzania cmentarzem. Wtedy też Katakumby św. Kaliksta stały się oficjalnym cmentarzem Kościoła Rzymu.
Cmentarz podziemny składa się z wielu części. Miejscem najważniejszym cmentarza jest tzw. Krypta Papieży, nazywana „małym Watykanem”, ponieważ pochowano w niej między innymi dziewięciu papieży z III wieku. Na ścianach znajdują się oryginalne inskrypcje w języku greckim dotyczące pięciu papieży. W IV wieku papież Damazy przekształcił tę kryptę w miejsce kultu. Polecił umieścić w niej ołtarz, z którego obecnie zachował się jedynie starożytny marmurowy cokół. W stropie zostały wykute dwa otwory świetlne i wstawiono kolumny podtrzymujące architraw, z którego zwisały lampy i krzyże ku czci męczenników.
Edykt Mediolański, wydany w 313 roku wspólnie przez cesarzy Konstantyna Wielkiego i Licyniusza zakończył definitywnie epokę prześladowań chrześcijan w cesarstwie i spowodował stopniowe przenoszenie pochówków chrześcijańskich na powierzchnię. Ostatnie pochówki w katakumbach datuje się na połowę V wieku.
W okresie wczesnego średniowiecza Katakumby św. Kaliksta zmieniono w miejsca kultu, gdzie czczono męczenników z III wieku. Od V do VIII wieku odbywały się do miejsc pochówku świętych regularne pielgrzymki. Z tego okresu pochodzą również wyryte przez pielgrzymów na ścianach mozaiki i inskrypcje. W VIII i IX wieku, po splądrowaniu Katakumb przez Longobardów, zarządzono przeniesienie pozostałych relikwii do kościołów na terenie Rzymu. Z czasem Katakumby opustoszały a pamięć o nich zatarła się. Zarastanie wejść i osuwanie ziemi doprowadziły do zablokowania wejść do katakumb. W okresie późnego średniowiecza powszechnie zdawano sobie sprawę z systemu podziemnych korytarzy, jednakże brakowało źródeł, które by wskazały gdzie znajdowały się do nich wejścia.
Eksploracja i badania naukowe katakumb rozpoczęły się pod koniec XVI wieku za sprawą Antonia Bosio (1575-1629), któremu nadano przydomek „Kolumb podziemnego Rzymu”. W 1593 roku odkrył wejście do Katakumb Domitylii, a w dalszych latach udało mu się zlokalizować około trzydzieści podziemnych korytarzy. Po jego śmierci opublikowano rezultat jego prac. Z jednej strony miało to wpływ na dalsze badania w XVII i XVIII wieku, a z drugiej rozpowszechnienie legendy o podziemnych skarbach sprowadziło na katakumby kolejną falę grabieży i bezpowrotne zniszczenie znajdujących się w nich zabytków. Katakumby św. Kaliksta zostały odnalezione dopiero w 1854 roku przez Giovanniego Battistę de Rossi.

15

13 listopada 2019 o 7:07

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Według legendy Wilhelm Tell zestrzelił z kuszy jabłko na głowie swojego...

Według legendy Wilhelm Tell zestrzelił z kuszy jabłko na głowie swojego... – Według legendy Wilhelm Tell zestrzelił z kuszy jabłko na głowie swojego syna 18 listopada 1307 roku.

19

18 listopada 2019 o 1:40

przez Ascara (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/18_li…

Według chińskiej legendy urzędnik o nazwisku Wang Hu jako pierwszy próbował...

Według chińskiej legendy urzędnik o nazwisku Wang Hu jako pierwszy próbował... – Według chińskiej legendy urzędnik o nazwisku Wang Hu jako pierwszy próbował odlecieć rakietą z Ziemi. Istnieje wiele wersji tej legendy - w niektórych przypadkach nazywają go Wang Hu, w innych - Wang Chu, według niektórych informacji żył 2000 lat p.n.e., według innych - w XVI wieku.

Tak czy inaczej, zasadnicza historia brzmi następująco: Wang Hu był ważnym mandarynem i nakazał zaprojektować sobie aparat do lotu na Księżyc. Aparat był krzesłem, do którego przymocowano 47 rakiet prochowych. Wang Hu usiadł
na krześle, jego słudzy podpalili rakiety... i urządzenie eksplodowało. Kiedy dym się przerzedził, ani krzesła,
ani mandaryna na platformie startowej już nie było.

14

15 czerwca 2019 o 10:44

przez Moonshield (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://joemonster.org/art/47009/Ga…

Sargon Wielki, także Sargon Akadyjski, założyciel dynastii akadyjskiej i...

Sargon Wielki, także Sargon Akadyjski, założyciel dynastii akadyjskiej i... – Sargon Wielki, także Sargon Akadyjski, założyciel dynastii
akadyjskiej i twórca imperium akadyjskiego.

Narodziny i dzieciństwo Sargona znane są tylko z legendy, która mówi, że został on zrodzony w Azupiranu (mieście Szafranu) przez niepokalaną dziewicę – kapłankę, która ułożyła niemowlę w trzcinowym koszyku uszczelnionym asfaltem i powierzyła nurtom rzeki. Dziecko zostało odnalezione przez człowieka odpowiedzialnego za nawadnianie ogrodów, imieniem Akki (Aqqi), który wychował je
na ogrodnika. Wkrótce bogini Isztar uczyniła z Sargona króla Akadu.

11

22 maja 2019 o 7:31

przez piosza (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sargo…

Seria gier platformowych "Ecco the Dolphin" należy do najbardziej...

Seria gier platformowych "Ecco the Dolphin" należy do najbardziej... – Seria gier platformowych "Ecco the Dolphin" należy do najbardziej niezwykłych, choć nieco już zapomnianych tytułów branży elektronicznej rozrywki. Pierwsza odsłona trafiła na konsole Sega Mega Drive w 1992
r. — węgierskie studio Novotrade International, powstałe jeszcze za komunizmu, nawiązało współpracę z amerykańskim projektantem Edem Annunziatą, którego do pomysłu na grę o przygodach inteligentnego delfina podróżującego w czasie i ratującego Ziemię przed najazdem okrutnych kosmitów zainspirowały idee propagowanego przez Johna C. Lilly'ego, uzależnionego od LSD psychiatry przekonanego o inteligencji butelkonosych, z którymi miał rzekomo wchodzić w relacje seksualne.
To, co wielu rodzicom młodocianych graczy na pierwszy rzut oka wydawało się prostą, niewinną giereczką o zwierzętach, w rzeczywistości okazywało się balansującą na granicy horroru traumatyzującą historią, której porażająco wysoki poziom trudności przeszedł do legendy.

Rok po premierze drugiej odsłony serii, "Tides of Time" (1994),
Sega postanowiła wynagrodzić rodzicom swojej najmłodszej klienteli nieszczególnie udany prezent, wydając jej "rodzinną" wersję, "Ecco Jr.",
z której usunięto przeciwników, śmierć oraz mroczny klimat na
rzecz skupienia się na prostych zagadkach logicznych.

10

3 stycznia 2019 o 6:45

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wstęgor królewski jest jedną z najdłuższych ryb świata. Maksymalna potwierdzona...

Wstęgor królewski jest jedną z najdłuższych ryb świata. Maksymalna potwierdzona... – Wstęgor królewski jest jedną z najdłuższych ryb świata. Maksymalna potwierdzona długość wynosiła 11 metrów, choć pojawiały się doniesienia nawet o 17-metrowych osobnikach. Występuje w wodach Oceanu Indyjskiego, Pacyfiku,
Atlantyku, Morza Północnego i Śródziemnego.

Jego charakterystyczną cechą jest długa płetwa grzbietowa, pozostałe są zredukowane. Płetwy prawdopodobnie są pod wodą barwy jaskrawoczerwonej, na świetle szybko blakną. Samo ciało jest srebrzyste, połyskujące. Możliwe, że to istnienie tej ryby jest źródłem opowieści o wężach morskich. Legendy skandynawskich rybaków przypisują mu przewodnictwo ławic śledzi, ze względu na co bywa nazywany królem śledziowym. Jego obrażenie - według tychże legend - miało skutkować odpłynięciem samego króla oraz ławic śledzi.

13

27 grudnia 2018 o 20:33

przez Ascara (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wstęg…

Legendy mówią, że królowa Wiktoria codziennie jadła szpik kostny. Dożyła

Legendy mówią, że królowa Wiktoria codziennie jadła szpik kostny. Dożyła – Legendy mówią, że królowa Wiktoria codziennie jadła szpik kostny. Dożyła 81 lat.

14

30 października 2018 o 19:35

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.thekitchn.com/on-eating…

Wymarcie w 1914 r. gołębia wędrownego, "flagowego" ptaka kontynentu...

Wymarcie w 1914 r. gołębia wędrownego, "flagowego" ptaka kontynentu... – Wymarcie w 1914 r. gołębia wędrownego, "flagowego" ptaka kontynentu północnoamerykańskiego, często przywoływane jest jako swego rodzaju odpowiednik Holocaustu na naturze, przykład doprowadzenia przez człowieka do zagłady gatunku, który jeszcze pół wieku wcześniej liczył miliardy osobników — do legendy przeszła relacja z południowego Ontario, przez które w 1866 r. przeleciało stado gołębi o szerokości 1,5 km i
długości aż 500 km, zakrywając niebo na czternaście godzin.

W rzeczywistości jednak wiele wskazuje na to, iż populacja tych ptaków,
w czasach prekolumbijskich nieprzekraczająca prawdopodobnie nawet miliona, również człowiekowi zawdzięcza rozrost do tak niewyobrażalnych rozmiarów. Odpowiedzialność za to należy przypisać europejskim kolonizatorom, których przybycie wprawiło w ruch machinę zagłady rdzennej ludności kontynentu, jak również czołowych rywali miejscowej fauny. Ospa, dżuma i inne eurazjatyckie choroby siały spustoszenie w odległych wioskach indiańskich na długo zanim ich mieszkańcy w ogóle usłyszeli o istnieniu białych przybyszów zza morza, tym samym uwalniając miejscową faunę od presji ze strony inteligentnych myśliwych — przynajmniej dopóki Europejczycy ograniczali swoje osadnictwo do terenów przybrzeżnych. Gołąb wędrowny był tylko jednym z gatunków, które wykorzystały ten swoisty okres ludzkiego "bezkrólewia" — szacuje się, że w XVI w. liczebność bawołów wzrosła o 500%, podobny boom demograficzny stał się udziałem łosi i jeleni.

Gdy więc europejscy koloniści po kilku stuleciach przystąpili do
eksploracji porzuconych przez Indian terenów łownych, złoty okres rozwoju miejscowej zwierzyny dobiegł końca — człowiek, z którym musiała się zmierzyć w konkurencji o zasoby, był dużo liczebniejszy, sprytniejszy i, co najważniejsze, wyposażony w broń o zdecydowanie większym zasięgu niż ten, który strzelał z łuków do ich przodków. Gołąb wędrowny, ptak stosunkowo głupi i o niskich zdolnościach adaptacyjnych,
tej rywalizacji wytrzymać po prostu nie mógł.

11

10 października 2018 o 17:02

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Źródło: https://www.theatlantic.com/magazin…

Zobacz następne

1 2 3 4 5 6 7 8 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Mistrzowie.org Piekielni.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni