Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 73 takie fakty

Polska szlachta, na ogół bardzo religijna, pojmowała jednak ową religijność...

Polska szlachta, na ogół bardzo religijna, pojmowała jednak ową religijność bardzo swoiście. Skoro mianowicie Polska jest obrończynią, przedmurzem chrześcijaństwa (zresztą, jak pisał kronikarz Marcin Bielski, już Adam i Ewa w raju mówili po polsku), to i Bóg powinien otaczać ją specjalną opieką.
W tej sytuacji nic dziwnego, że był to prawdopodobnie jedyny kraj,
w którym wyzwano Boga na pojedynek.

Stało się to po trzecim rozbiorze, kiedy książę Sanguszko przyniósł wieść o nim staremu wojewodzie sieradzkiemu Walewskiemu. Ów spełnił wówczas puchar dostałego węgrzyna i rzekł:
"Twoje zdrowie, o Boże, wkrótce stanę przed Tobą, zapytam się Ciebie, dlaczego tak uporczywie prześladujesz Polskę i dzisiaj zgubiłeś ją na wieki, a jeżeli mi nie dasz dobrej racji, będziesz się musiał wybić ze mną".

23

18 lipca 2020 o 20:02

przez Ptakopysk (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło:

M. Janion, Wobec zła

Skazanemu w pierwszej instancji przysługuje dzisiaj prawo do odwołania i...

Skazanemu w pierwszej instancji przysługuje dzisiaj prawo do odwołania i ponownego rozpatrzenia sprawy. Droga do wydania prawomocnego wyroku bywa przez to - i nie tylko to - niekiedy naprawdę długa. Dawniej było nieco inaczej, przynajmniej w niektórych częściach Europy. Jeżeli oskarżony o jakieś przestępstwo nie zgadzał się z wyrokiem, mógł prosić o „sąd przez mękę”, w ramach którego wkładał dłonie do gorącej wody.

Jeśli był niewinny, Bóg miał sprawić, by woda przestała go parzyć. Czy zatem próba z góry skazana była na porażkę? Niekoniecznie. Jeżeli kapłani odpowiedzialni za nadzór nad eksperymentem uważali, że oskarżony jest niewinny, potajemnie ochładzali
wodę, uruchamiając „procedurę cudu”.

23

13 stycznia 2020 o 16:58

przez Moonshield (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: aeon.co | joemonster.org

W "Krzyżakach", Sienkiewicz przez cały czas daje nam subtelne...

W "Krzyżakach" Sienkiewicz przez cały czas daje nam subtelne wskazówki, że komtur Zygfryd de Löwe jest czcicielem Szatana.
Podczas gdy inni bohaterowie powieści wciąż wzywają imienia Bożego, Zygfryd mówi: "On", "Pan, któremu służę" lub "Duch Światłości".

Tylko raz, na pytanie zdumionego Rotgierda, jakby dla uspokojenia młodego zakonnika, odpowiada, że Duch Światłości to Bóg.
Ponadto autor kilkukrotnie wspomina o plotkach, jakoby
Zygfryd i inni bracia parali się czarną magią.
Demon pojawił się także u boku Zygfryda w scenie jego śmierci.

36

28 listopada 2019 o 16:16

przez dzon (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło:

Krzyżacy

Rzeźba z II wieku n.e., prawdopodobnie rzymska kopia starszego dzieła greckiego...

Rzeźba z II wieku n.e., prawdopodobnie rzymska kopia starszego dzieła greckiego. Dokładne pochodzenie nieznane. Obiekt jest częścią zbiorów Narodowego Muzeum Archeologicznego w Neapolu.

W pierwszej chwili cała grupa może budzić mieszane uczucia i niezdrowe skojarzenia. Istotnie - z naszej perspektywy nagi dorosły młodzieniec z dużo młodszym i również nagim chłopcem nie wygląda dobrze. Jednak gdy na chwilę oderwiemy się od naszych uwarunkowań kulturowych i obyczajowych, i przyjmiemy kod kulturowy starożytnych Greków i Rzymian, odkryjemy coś zupełnie innego. Mężczyzna po lewej to Bachus/Dionizos, o czym świadczą trzymane w prawej dłoni: kiść winogron i kielich.
Chłopiec to Amor/Eros. Za jego plecami dobrze widoczne są skrzydła. Niestety przedmioty trzymane przez Amora w dłoniach się
nie zachowały, ale można założyć, że były to strzały
- charakterystyczny atrybut tego bożka.

Gdy zdamy sobie sprawę, kogo przedstawia rzeźba, okazuje się, że jej wymowa jest zupełnie odmienna od tej, która prawdopodobnie
jako pierwsza przyszła nam do głowy.

Bachus to bóg zabawy, płodności, dzikiej natury, winnej latorośli i wina oraz wszystkiego, co z winem związane. Tutaj Bachus wznosi wysoko kiść winogron i obejmuje lewym ramieniem Amora. Nie patrzymy tu więc na przedstawienie nagiego chłopca jako na ofiarę wykorzystaną przez dorosłego mężczyznę w lubieżnych i perwersyjnych celach. Przeciwnie - w mitologii Amor/Eros był raczej psotnikiem, który potrafił swoimi strzałami kierowanymi zarówno w stronę ludzi jak i bogów wpływać na ich losy. Trudno oprzeć się wrażeniu, że przedstawione w tej rzeźbie bogowie to w istocie dwaj wspólnicy - personifikacja zabawy i alkoholowego upojenia idzie w parze z miłością - także (a może przede wszystkim!) tą fizyczną. Tu Amor wyraźnie spogląda na Bachusa, a jego spojrzenie jest pytające. „Długo jeszcze?” zdaje się mówić, jakby czekał, aż wino zrobi swoje i Amor będzie wreszcie mógł przystąpić do działania. Postawa Bachusa jest dosyć protekcjonalna - obejmuje Amora jakby chciał pokazać: „Poczekaj na swoją kolej...”. Nonszalanckie oparcie się na jednej nodze i wygięte biodro Bachusa eksponują pewność siebie. Bachus wie, że wino osłabi opór obiektu, w który wyceluje swe strzały Amor.

Rzeźba jest więc daleka od perwersji, jaką skłonni bylibyśmy jej przypisywać w pierwszym odruchu. Przeciwnie - przesłanie autora rzeźby jest raczej zabawne - rzeźbiarz wyraźnie puszcza oko do widza.

25

12 października 2019 o 10:25

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

W Muzeum Archeologicznym w Sewilli znajduje się interesująca rzymska mozaika...

W Muzeum Archeologicznym w Sewilli znajduje się interesująca rzymska mozaika ukazująca triumf Bachusa po jego mitologicznym podbiciu Indii. Bóg jest ciągnięty w rydwanie przez tygrysy i znajduje się w otoczeniu satyra. Obiekt datowany na III wiek n.e.

14

23 października 2019 o 8:37

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

W Muzeum Archeologicznym w Neapolu, w bocznej niewielkiej sali, w której

W Muzeum Archeologicznym w Neapolu, w bocznej niewielkiej sali, w której wystawiana jest kolekcja antycznych gemm, znajduje się chyba jeden z najbardziej niezwykłych eksponatów – tzw. Tazza Farnese – kamienny talerzyk o średnicy około 20 cm. Talerzyk powstał w Egipcie najpóźniej w I wieku p.n.e., zapewne u schyłku panowania Ptolemeuszy. Wykonano go z warstwowego, półprzezroczystego kamienia – onyksu, tak aby poszczególne warstwy utworzyły obraz, którego znaczenie dzisiaj nie jest do końca jasne. Interpretacji jest wiele.
Stary mężczyzna po lewej z "rogiem obfitości" interpretowany jest jako bóg podziemi Hades lub jego egipski odpowiednik – Ozyrys. Młody mężczyzna w środku bywa identyfikowany jako Horus. Kobieta poniżej niego – to zapewne bogini Izyda (na co może wskazywać charakterystyczny węzeł szaty na piersiach), kobiety po prawej – zapewne alegoria obsianych pól lub pór roku, a u góry – męskie postaci symbolizują pomyślne wiatry. Grupę dopełnia znajdujący się na dole Sfinks (wyraźnie widać tylko jego głowę, ponieważ cały tułów wyrzeźbiony jest w kamieniu ciemniejszej barwy). Jedna z hipotez mówi, że półleżąca kobieca postać może przedstawiać wizerunek Kleopatry VII – ostatniej królowej Egiptu. Na spodzie talerzyka znajdziecie wizerunek gorgony Meduzy o wężowych włosach.
Szczegóły trudno dostrzec – wiele detali widać dopiero pod światło. Inne przeciwnie – oglądane pod światło przestają być widoczne.
Jakkolwiek interpretacji jest wiele, bez wątpienia wizerunki na talerzyku w jakiś sposób wyrażają szczęście i dobrobyt panujący w Egipcie pod panowaniem Ptolemeuszy.
Ten przedmiot nie był częścią wyposażenia zwykłego egipskiego domu. Nie był nawet własnością jakiegoś arystokraty lub innego bogacza. Najwyższa jakość jego wykonania nie pozostawia wątpliwości, że musiał był własnością królów Egiptu, jego dalsze losy wskazują, że należał zapewne do słynnej Kleopatry.
Talerzyk, wraz z całym skarbcem Kleopatry, dostał się w ręce Rzymian po aneksji Egiptu przez Oktawiana i odtąd stał się częścią rzymskiego skarbca cesarskiego.
Wiadomo, że później talerzyk znalazł się w Konstantynopolu i znajdował się tam aż do złupienia tego miasta przez krzyżowców.
W XIII wieku, po złupieniu Konstantynopola, w posiadanie talerzyka weszli handlarze, którzy sprzedali go na dwór księcia Szwabii. Dwa stulecia później odnalazł się na dworze perskim, a jeszcze później na dworze króla Neapolu. Po drodze przez jakiś czas "gościł" także w Wenecji. Wreszcie stał się własnością rodziny Farnese, której wspaniała kolekcja antycznych dzieł sztuki stanowi obecnie podstawę ekspozycji Muzeum Archeologicznego w Neapolu.

Jak na ironię – ten wspaniały przedmiot przetrwał dwa tysiąclecia, przetrwał upadek Egiptu, Rzymu i Konstantynopola. Przetrwał starożytność i średniowiecze. Pół świata przebył we wszystkich kierunkach bez żadnego uszkodzenia. Niestety w dwudziestoleciu międzywojennym miał pecha – jakiś szaleniec rozbił muzealną gablotę, a wraz z nią talerzyk. Dzisiaj uważne oko dostrzeże miejsca, w których poszczególne kawałki zostały sklejone.

22

11 października 2019 o 6:05

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

Egipski bóg wody i jezior Sobek (in. Sebek) był przedstawiany jako człowiek...

Egipski bóg wody i jezior Sobek (in. Sebek) był przedstawiany jako człowiek z głową krokodyla, krokodyl bądź krokodyl z głową sokoła, lwa, byka, barana lub szakala.

11

14 października 2019 o 19:37

przez Ascara (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: pl.wikipedia.org

Mozaika przedstawiająca Bachusa; datowana na III wiek n.e. Znalezisko z

Mozaika przedstawiająca Bachusa; datowana na III wiek n.e. Znalezisko z okolic via Flaminia w Rzymie. Obecnie w muzeum Palazzo Massimo alle Terme.
Mozaiki z III wieku niekoniecznie są najwyższej jakości. Trzeci wiek to już okres niepokojów w cesarstwie, a także moment pojawienia się pierwszych sygnałów zmiany panującej estetyki. Ogólna zmiana gustów (choć trudno niekiedy oprzeć się wrażeniu, że także obniżenie umiejętności artystów) wiązała się także z mniejszym przywiązaniem do detalu i realizmu w sztuce. Widać to szczególnie na tej mozaice – niby kontynuuje ona dotychczasowe motywy pogańskie, ale twarz Bachusa nie wyraża już tej radości życia, beztroski, niefrasobliwości i alkoholowego upojenia. Przeciwnie – bóg wydaje się dziwnie zatroskany i smutny. Jakże odmienny to wizerunek od tych, które dominowały w sztuce jeszcze w II wieku n.e.! Aż chciałoby się powiedzieć, że ten Bachus zapowiada późniejsze poważne wizerunki chrześcijańskich świętych, które miały zdominować Wieczne Miasto w kolejnych wiekach.
Mnie jednak najbardziej fascynuje motyw falującej tkaniny, który otacza twarz Bachusa. Może jestem w błędzie, ale wydaje mi się, że to dosyć rzadki wzór

9

3 października 2019 o 7:08

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

W 2007 roku rumuński sąd oddalił pozew mordercy Pavla Mircei, który wytoczył...

W 2007 roku rumuński sąd oddalił pozew mordercy Pavla Mircei, który wytoczył sprawę Bogu za to, że ten rzekomo nie uchronił Mircei przed wpływem Szatana.

13

1 września 2019 o 10:40

przez cenot (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.spiegel.de

Afrodyzja – antyczne miasto na terenach obecnej Turcji, było znane już w...

Afrodyzja – antyczne miasto na terenach obecnej Turcji, było znane już
w epoce hellenistycznej za sprawą znajdujących się tam licznych złóż marmuru i prężnie działających warsztatów rzeźbiarskich.
Poza tym ściągały do tego miasta rzesze wiernych a to ze względu
na znajdującą się tam świątynię poświęconą bogini Afrodycie.

Swój największy rozkwit i bogactwo Afrodyzja przeżyła w epoce rzymskiej, zwłaszcza w latach 20-60 n.e. Wtedy też wybudowano tam Sebastejon – miejsce kultu cesarzy rzymskich dynastii julijsko-klaudyjskiej, która
wg. tradycji wywodziła się właśnie od Afrodyty. Prace rozpoczęły się
za rządów cesarza Tyberiusza i trwały przez wiele dziesięcioleci.

Kompleks świątynny składał się z alei procesyjnej długiej na prawie metrów i szerokiej na 14 m, po obu jej stronach znajdowały się trzykondygnacyjne portyki z bogato rzeźbionymi panelami przedstawiającymi sceny mitologiczne, herosów, bogów w otoczeniu poszczególnych cesarzy (August, Tyberiusz, Klaudiusz, Neron)
ich małżonek, dzieci i personifikacji podbitych ludów.
Każda kondygnacja była wykonana w innym porządku architektonicznym (patrząc od dołu: doryckim, jońskim i korynckim). Powstanie Sebastejonu miało na celu uczczenie bliskich związków Afrodyzji z cesarzami rzymskimi z dynastii julijsko-klaudyjskiej.

W 1979 rozpoczęły się prace wykopaliskowe i rekonstrukcyjne. Do naszych czasów zachowała się tylko połowa płaskorzeźb, w dodatku praktycznie większość w kawałkach. W latach 1999-2007 fragmenty płaskorzeźb ponownie rozłożono, usunięto stare klamry mocujące i zastąpiono je kołkami ze stali nierdzewnej. Poza tym reliefy oczyszczono i w niektórych przypadkach uzupełniono brakujące elementy z zaprawy wapiennej. Oryginalne reliefy prezentowane są w pobliskim muzeum, natomiast
na rekonstruowanym budynku Sebastejonu znajdują się repliki.

Pod względem ikonograficznym, najciekawszy wydaje się niemal zachowany, potężny relief (172 cm wysokości i 142, 5 cm szerokości) przedstawiający ubraną w chiton Agrypinę Młodszą trzymającą w jednym ręku róg obfitości, a drugą ręką nakładającą swojemu synowi Neronowi (ubranemu w strój wojskowy) wieniec laurowy. Mogło by się wydawać że nie ma w tym przedstawieniu nic wyróżniającego się – ot, przedstawienie matki upozowanej na boginię Demeter z rogiem obfitości, która nakłada laur na skronie swojego syna, upozowanego na niezwyciężonego
wodza w zbroi. Nic bardziej mylnego.

Ta scena niesie w sobie potężny ładunek ikonograficzny. Bowiem drogi czytelniku, jest to jedno z pierwszych znanych przedstawień gdzie jeden członek rodziny koronuje drugiego, co lepsze – to kobieta/matka koronuje syna. Do tej pory w przedstawieniach ukazujących koronację to bóg bądź personifikacja nakładała laur. W tym przypadku Agrypina przywłaszcza rolę mistrza ceremonii. Nie jest już posłuszną małżonką (co możemy zaobserwować na innym reliefie również znajdującym się w Sebastejonie, gdzie trzyma za rękę cesarza Klaudiusza – gest ten wg. kanonów rzymskich miał symbolizować zgodę małżeńską i polityczną – aczkolwiek chichot historii, biorąc pod uwagę fakt, że to Agrypina za pomocą potrawy z grzybów otruła Klaudiusza). Siła przekazu reliefu Agrypiny i Nerona jest ogromna. Pozycja Agrypiny w tym momencie staje się niemalże równa pozycji mężczyzny. Dodajmy, że takie przedstawienie jasno informuje komu Neron zawdzięcza wstąpienie na cesarski tron.

14

10 maja 2019 o 7:25

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: www.imperiumromanum.edu.pl

Zobacz następne

1 2 3 4 5 6 7 8 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl JoeMonster.org Pewex.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni