Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 39 takich faktów

Obecny status Polski jako kraju zmagającego się z potężnym kryzysem demograficznym

Obecny status Polski jako kraju zmagającego się z potężnym kryzysem demograficznym – Obecny status Polski jako kraju zmagającego się z potężnym kryzysem demograficznym z historycznego punktu widzenia jest bardzo zaskakujący, jako że Polacy jeszcze do niedawna należeli do najgęściej
rozmnażających się narodów Europy.

Z retrospektywnych (a więc obejmujących kraje według granic współczesnych) danych ONZ wynika, iż w 1950 r. na przeciętną Polkę przypadało 3,53 dziecka. Tyle samo dzieci proporocjonalnie rodziło się w Serbii, a więcej - jedynie w Słowacji (3,59), Islandii (3,62), Czarnogórze (4,62), Bośni i Hercegowinie (5,32), Macedonii (5,52) i Albanii (5,96). Można więc z tego wywnioskować, że w rankingu państw wówczas niepodległych Polska plasowałaby się na czwartej pozycji — po Albanii, Jugosławii i Islandii.

Bliższa analiza raportu każe wyciągnąć pewne zaskakujące wnioski, przede wszystkim odnośnie do relacji pomiędzy poziomem zamożności danego narodu czy jego religijności a tempem wzrostu jego ludności. Okazuje się bowiem, że nawet wiele lat przed rewolucją seksualną i upowszechnieniem się tabletki antykoncepcyjnej głęboko katolickie i biedniejsze nawet niż powojenna Polska społeczeństwo hiszpańskie powiększało swoje szeregi w skali zaledwie 2,45 na kobietę, poniżej bogatej i mocno wyliberalizowanej już Francji (2,83), w tamtym okresie nadal zamieszkałej niemal wyłącznie przez białych Europejczyków. Polacy rozmnażali się również gęściej niż każda kulturowo chrześcijańska republika Związku Sowieckiego — z wyjątkiem Armenii — przede wszystkim Łotwa, gdzie już wówczas wskaźnik dzietności plasował się poniżej prostej zastępowalności pokoleń — na szokująco niskim jak na ówczesne europejskie standardy 2,01. Jak na ironię, współczesna Łotwa pod tym względem Polskę już wyprzedza.

12

8 sierpnia 2018 o 9:39

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Źródło: https://esa.un.org/unpd/wpp/Downloa…

Francuskojęzyczne oznaczenia drogowe zamazane przez korsykańskich nacjonalistów

Francuskojęzyczne oznaczenia drogowe zamazane przez korsykańskich nacjonalistów – Francuskojęzyczne oznaczenia drogowe zamazane przez korsykańskich nacjonalistów z FLNC, 2005 r. Od czasu rewolucji państwo francuskie z wielką wrogością odnosi się do wszelkich przejawów lingwistycznej dywersyfikacji terenu Republiki: rozliczne języki regionalne, takie jak korsykański czy bretoński, nie mają uregulowanego statusu, a ich nauczanie czy konserwacja nie uzyskują żadnego wsparcia ze strony władz centralnych, zasłaniających się ograniczeniami wynikającymi z zapisów konstytucji.

W jaki sposób Francja godzi swoją wieloletnią tendencję do kształtowania polityki pod dyktando lewicowych ideologii z tak ścisłą obsesją na punkcie francuszczyzny? Odpowiedzią jest dominacja w międzynarodowym handlu i rozrywce języka angielskiego: w opinii francuskich elit ich własna mowa nie jest sprawcą lingwistycznej marginalizacji, a jej ofiarą — właśnie ze strony anglofonów. Niespisana logika głosi: jeśli język Moliera ma odzyskać swój dawny status na arenie światowej, najpierw posługiwać się nim — najlepiej jako pierwszym — powinni wszyscy obywatele Republiki.

13

10 lipca 2018 o 19:18

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Prokatoliccy rebelianci powieszeni na słupach telegraficznych w zbuntowanych

Prokatoliccy rebelianci powieszeni na słupach telegraficznych w zbuntowanych – Prokatoliccy rebelianci powieszeni na słupach telegraficznych w zbuntowanych stanach Meksyku w trakcie tzw. powstania Cristero (1926–29) wymierzonego przeciw antyklerykalnej polityce rządu prezydenta Plutarca Elíasa Callesa, najbardziej lewicowego spośród szeregu przywódców państwa meksykańskiego, którzy doszli do władzy w chaotycznych latach następujących po wielkiej rewo-
lucji z 1910 r. Ostatecznie za pośrednictwem dyplomatów amerykańskich udało się osiągnąć zawieszenie broni: Kościół wycofał poparcie dla walki zbrojnej, a państwo odwołało regulacje najdotkliwiej godzące w interesy duchowieństwa i wiernych. Wcześniej w rezultacie trzyletnich walk zginąć zdążyło jednak
250 tys. ludzi, drugie tyle uciekło do Stanów Zjednoczonych.

11

28 czerwca 2018 o 22:06

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Chociaż z dramatycznym spadkiem liczby urodzeń przy standardach życia jednocześnie

Chociaż z dramatycznym spadkiem liczby urodzeń przy standardach życia jednocześnie – Chociaż z dramatycznym spadkiem liczby urodzeń przy standardach życia jednocześnie mocno odbiegających od wysoko rozwiniętych krajów Zachodu najczęściej kojarzone są Chiny oraz Europa Wschodnia, jest to również palący problem w Ameryce Łacińskiej, gdzie w ciągu ostatnich 50 lat nastąpiła w tym zakresie prawdziwa rewolucja. Szczególnie widać to na przykładzie Brazylii, gdzie na kobietę przypada obecnie 1,705 dziecka, czyli niemal tyle samo, ile na Białorusi. Eksperci tłumaczą występowanie tego zjawiska wśród nadal przecież w zdecydowanej większości ubogich Brazylijczyków m.in. wpływem słynnych latynoskich telenowel, promujących wizerunek żyjących na wysokim poziomie młodych i atrakcyjnych ludzi o minimalnej liczbie dzieci bądź w ogóle ich nieposiadających.

Co ciekawe sytuacja zdecydowanie lepiej ma się w Argentynie,
czyli jednym z najlepiej sytowanych krajów regionu — tu wskaźnik dzietności plasuje się powyżej progu zastępowalności pokoleń.

7

12 czerwca 2018 o 7:55

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wielka wojna chłopska, która przetoczyła się przez Niemcy w latach 1524–25,

Wielka wojna chłopska, która przetoczyła się przez Niemcy w latach 1524–25, – Wielka wojna chłopska, która przetoczyła się przez Niemcy w latach 1524–25, aż do wybuchu rewolucji francuskiej z 1789 r. stanowiła największy w Europie zryw prostego ludu przeciwko klasie panującej. Za broń chwyciło aż 300 tysięcy niemieckich chłopów pańszczyźnianych, namówionych przede wszystkim przez zainspirowanych wystąpieniami Marcina Lutra ubogich mieszczańskich rzemieślników. Celem powstania było zniesienie poddaństwa i siłowe rozdysponowanie dóbr szlacheckich i kościelnych pomiędzy biedotę.

Niedoświadczeni w boju chłopi nie mieli szans na przeciwstawienie się zaprawionym w walce armiom niemieckich książąt, tym bardziej, że przeciwko nim opowiedział się nie tylko cesarz, ale nawet sam Luter, od którego czerpali inspirację — wielki reformator uważał bowiem posłuszeństwo wobec władzy za nieodłączny obowiązek ludu. Rewolucja została utopiona we krwi: wymordowano ponad 100 tysięcy powstańców, wojska książęce wykazywały się przy
tym sadystycznym okrucieństwem (schwytanym często wydłubywano oczy i palono ich żywcem). Z nielicznymi wyjątkami w całych Niemczech obciążeń pańszczyźnianych nie tylko w żaden sposób nie złagodzono, ale zaostrzono je jeszcze bardziej. Szlachta i kler były zdeterminowane, aby wykorzenić z ludu rewolucyjne zapędy raz na zawsze. Podziałało — aż do ostatecznego zniesienia poddaństwa w Prusach i Austrii w połowie XIX w. nie doszło już do
żadnego wystąpienia chłopów przeciwko władzy.

17

16 maja 2018 o 17:45

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Jakie osiągnięcie młodego Stalina nadało rozpędu jego karierze w szeregach

Jakie osiągnięcie młodego Stalina nadało rozpędu jego karierze w szeregach – Jakie osiągnięcie młodego Stalina nadało rozpędu jego karierze w szeregach Bolszewików?
Napad na bank. W czasach przed rewolucją rosyjscy komuniści często zdobywali środki pieniężne poprzez napady i porwania dla okupu. Szczególnie owocny okazał się dla nich napad na bank w Tiflisie, w którym brał udział Stalin (nie odgrywając znaczącej roli). W trakcie napadu zginęło 40 osób, a zrabowano 341,000 rubli (o wartości mniej więcej 3,5 miliona dzisiejszych dolarów USA).

12

11 maja 2018 o 13:09

przez wszystkowidz (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://globalquiz.org/pl/pytanie/j…

Kojarzony głównie jako ojciec amerykańskiej kawalerii Kazimierz Pułaski

Kojarzony głównie jako ojciec amerykańskiej kawalerii Kazimierz Pułaski – Kojarzony głównie jako ojciec amerykańskiej kawalerii Kazimierz Pułaski w Nowym Świecie skończył w dużej mierze w rezultacie przypadku.
W Polsce należał on do czołowych uczestników tzw. konfederacji barskiej:
3 listopada 1771 r. na sugestię zwierzchników dopuścił się porwania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego — świadom jednak nikłych szans powodzenia swojego spisku dał się namówić monarsze na puszczenie go wolno. W następstwie ostatecznego rozbicia konfederatów musiał uciekać z kraju — z uwagi na ciążące jednak na nim znamię niedoszłego królobójcy nie mógł zagrzać miejsca na żadnym europejskim dworze. Tak się jednak złożyło, że gdy w 1777 r. przebywał w Paryżu, akurat gościł tam poszukujący sojuszników dla buntujących się przeciwko Brytyjczykom amerykańskich kolonii Benjamin Franklin, który szybko poznał się na wojskowym talencie Pułaskiego. Polak z entuzjazmem przyjął propozycję udziału w rewolucji przeciwko królowi Jerzemu III, którego zapiekle nienawidził za poparcie I rozbioru Rzeczypospolitej. Jeszcze w tym samym roku ruszył za ocean, po czym przez dwa lata z wielkim oddaniem transformował nieopierzone amerykańskie oddziały konne w pełnoprawne wojsko kawaleryjskie. Zginął od brytyjskich kul w bitwie pod Savannah 9 października 1779 r.

16

8 kwietnia 2018 o 17:13

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Kabinettskrieg (niem. "wojna gabinetowa") to funkcjonujące w niemieckiej

Kabinettskrieg (niem. "wojna gabinetowa") to funkcjonujące w niemieckiej – Kabinettskrieg (niem. "wojna gabinetowa") to funkcjonujące w niemieckiej historiografii określenie na sposób prowadzenia wojen w Europie pomiędzy podpisaniem kończącego wojnę trzydziestoletnią układu westfalskiego (1648) a wybuchem rewolucji francuskiej (1789). Ówczesna wojaczka w dużej mierze nawiązywała swoim charakterem do spopularyzowanego na początku XVIII w. nurtu oświecenia: była po prostu pewnym przedłużeniem polityki zagranicznej. Inaczej, niż miało to miejsce w minionej erze wojen religijnych czy następujących później konfliktach rewolucyjno-
-nacjonalistycznych XIX i XX stulecia, "Kabinettskriege" nie angażowały mas ludzkich — były to wyłącznie sprawy między konkretnymi politykami. Zawierane w trakcie tych wojen sojusze i koalicje były notorycznie zrywane, a po zakończeniu działań zbrojnych przedstawiciele dawnych wrogich obozów jak gdyby nigdy nic wracali do trybu "business as usual", nie żywiąc do siebie praktycznie żadnej urazy. Bardzo istotnym komponentem tego nieformalnego systemu było cywilizowane zachowanie wojsk na okupowanych terenach: o ile na wsi obcy żołnierze tradycyjnie pozwalali sobie praktycznie na wszystko, to w miastach ich stosunek do ludności cywilnej ograniczany był szeregiem obostrzeń: masowe niegdyś gwałty, grabieże i podpalenia należały już do przeszłości. Wraz z ideologizacją polityki międzynarodowej na przełomie XVIII i XIX w. powrócono jednak do wojny totalnej, od której zdecydowany
odwrót nastąpił dopiero po 1945 r.

10

6 kwietnia 2018 o 8:30

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Istnieje bardzo prawdopodobna teoria, że w 1989 r. prezydent George Bush

Istnieje bardzo prawdopodobna teoria, że w 1989 r. prezydent George Bush – Istnieje bardzo prawdopodobna teoria, że w 1989 r. prezydent George Bush Senior miał namawiać Michaiła Gorbaczowa do przeprowadzenia zbrojnej interwencji w Rumunii przeciwko Nicolae Ceaușescu, którego rozpoczęte cztery lata wcześniej w najściślejszej tajemnicy starania o stworzenie bomby nuklearnej miały wreszcie przynieść konkretne owoce. Gorbaczow amerykańską sugestię odrzucił, choć Kreml
i tak wsparł "wewnętrzny" projekt zrzucenia ze stołka niebezpiecznego dyktatora, którego głównym instygatorem
był promoskiewski Ion Iliescu, jego frakcja w Rumuńskiej Partii Komunistycznej oraz tajna służba bezpieczeństwa Securitate. W następstwie krwawych wydarzeń Iliescu został prezydentem, po czym dołożył wszelkich starań, aby interesy starej komu- nistycznej kliki oraz jej rosyjskich sojuszników pozostały w nowych "demokratycznych" realiach nienaruszone.

19

29 marca 2018 o 8:23

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://mailman.lbo-talk.org/2002/20…

Armia Czerwona wkracza do Sofii, 9 września 1944 r. Okupacja sprzymierzonej

Armia Czerwona wkracza do Sofii, 9 września 1944 r.

Okupacja sprzymierzonej – Armia Czerwona wkracza do Sofii, 9 września 1944 r.

Okupacja sprzymierzonej z III Rzeszą Bułgarii przez Armię Czerwoną trwała zaledwie nieco ponad trzy lata: od września 1944 r. do grudnia 1947 r. Co ważne, w sierpniu 1958 r. sowieckie władze wycofały swoje wojska z terenu sąsiedniej Rumunii w uznaniu za wsparcie prezydenta Gheorghe'a Gheorghiu-Deja w stłumieniu węgierskiej rewolucji dwa lata wcześniej. Oznacza to, że w przeciwieństwie do pozostałych państw Układu Warszawskiego Bułgaria nie graniczyła już potem bezpośrednio z żadnym krajem, w którym stacjonowałby kontyngent Armii Czerwonej.

Biorąc pod uwagę, że kraj nie prezentował sobą wielkiego znaczenia strategicznego, można przypuszczać, że ewentualna antykomunistyczna rewolucja przeprowadzona po 1958 r. najprawdopodobniej nie musiałaby obawiać się zbrojnej reakcji Kremla, która to stanowiła jedyny powód, dla którego reżimy marksistowskie w Polsce i na Węgrzech nie zostały obalone już w latach 50. Bułgarzy jednak swojej władzy obalać nie zamierzali.

7

21 marca 2018 o 7:09

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 3 4 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Komixxy.pl Pewex.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni