Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 44 takie fakty

11 października 2018 r. ekumeniczny patriarcha Konstantynopola...

11 października 2018 r. ekumeniczny patriarcha Konstantynopola... – 11 października 2018 r. ekumeniczny patriarcha Konstantynopola Bartłomiej I, najwyższy duchowy autorytet świata prawosławnego, oficjalnie zapowiedział uznanie autokefalii ukraińskiego prawosławia nawet wbrew woli najpotężniejszej cerkwi na planecie — rosyjskiej.
Ma to ogromne znaczenie polityczne nawet dla obojętnego
religijnie segmentu ukraińskiego społeczeństwa.

Po rewolucji bolszewickiej właściwie niekwestionujący od 1686 r. moskiewskiego zwierzchnictwa prawosławni biskupi Ukrainy powołali do życia Autokefaliczny Ukraiński Kościół Prawosławny (argumentując, że wraz z obaleniem caratu przestały obowiązywać ich śluby wierności wobec Moskwy), licząc, że z czasem uzna go zarówno Konstantynopol, jak i Moskwa. Po ostatecznym stłumieniu przez Armię Czerwoną ukraińskich zapędów niepodległościowych AUKP został zdelegalizowany przez Stalina, a opieka nad wszystkimi prawosławnymi Ukraińskiej SRR powróciła w ręce w pełni kontrolowanego z Kremla Patriarchatu Moskiewskiego. Próba przywrócenia ukraińskiej autokefalii pod niemieckim protektoratem
w trakcie II wojny światowej przez powracających z emigracji
biskupów z oczywistych względów spełzła na niczym.

Ostateczna niepodległość Ukrainy w rezultacie rozpadu ZSRR skłoniła wygnaną administrację AUKP do powrotu do kraju — jednocześnie w samym Ukraińskim Kościele Patriarchatu Moskiewskiego (oficjalnie autonomicznego, w praktyce satelickiego względem Rosji) doszło do schizmy: ekskomunikowano kijowskiego metropolitę Filareta, oskarżając go o próby podziału Kościoła pod dyktando ukraińskiego nacjonalizmu. Filaret powołał w reakcji Patriarchat Kijowski, dążąc do uznania go przez Konstantynopol jako narodowego reprezentanta prawosławia na Ukrainie.

W ten sposób narodził się współczesny podział religii na Ukrainie, niemający żadnych powodów teologicznych, a wyłącznie polityczne, co szczególnie manifestowało się przy okazji tzw. pomarańczowej rewolucji,
a przede wszystkim Euromajdanu i wojny w Donbasie. Z jednej strony występuje oficjalny przedstawiciel Patriarchatu Moskiewskiego, promujący rusyfikację życia społecznego i zniechęcający wiernych do europejskiej integracji, z drugiej zaś Patriarchat Kijowski Filareta oraz przywrócony
do życia na Ukrainie AUKP, między którymi, mimo tożsamych celów politycznych (ukraiński nacjonalizm, orientacja na Europę, uniezależnienie od Rosji, sprzeciw wobec aneksji Krymu itd.), nie nastąpiło zjednoczenie.
Do częstokroć brutalnych spięć przywodzących na myśli czasy reformacji dochodzi nie tylko pomiędzy wiernymi prorosyjskiego Kościoła i dwóch prozachodnich odpowiedników — wyznających tego samego Boga i to we właściwie identyczny sposób — ale nawet samymi kapłanami. Walka o
rząd ukraińskich dusz jest o tyle zaciekła, że konflikt z "noworosyjskimi" separatystami na Wschodzie kraju bardzo zniechęcił wielu nawet rosy-
jskojęzycznych Ukraińców do Patriarchatu Moskiewskiego — w 2014 r. po raz pierwszy w historii więcej ukraińskich prawosławnych opowiedziało się za lojalnością wobec patriarchy Kijowa. "Moskwianie" systematycznie oskarżają "kijowian" o nielegalne przejmowanie należących do nich świątyń, często ze wsparciem ze strony elementu banderowskiego, na co ci drudzy odpowiadają zarzutami o agenturalność i służalczość wobec Putina.

Patriarchat Kijowski i AUKP utrzymują dobre stosunki z uznającym zwierzchność papieża tzw. Kościołem greckokatolickim, tak jak one prozachodnim i antyrosyjskim. Nie stanowi on więc części prawosławia, choć do złudzenia go przypomina w sposobie sprawowania liturgii.

14

13 października 2018 o 5:50

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: http://www.cnewa.org/default.aspx?I…

Wraz z ogłoszeniem edyktu mediolańskiego w 313 roku n.e., w życiu społeczno-politycznym...

Wraz z ogłoszeniem edyktu mediolańskiego w 313 roku n.e., w życiu społeczno-politycznym... – Wraz z ogłoszeniem edyktu mediolańskiego w 313 roku n.e., w życiu społeczno-politycznym Rzymu coraz głośniej dało się słyszeć głos i zdanie chrześcijan odnośnie wielu kwestii. Świetnym przykładem rywalizacji między Rzymianami o tradycyjnym rzymskim wyznaniu, a chrześcijanami jest spór o posąg uskrzydlonej bogini Wiktorii w Senacie.

Rzeźba bogini Wiktorii znajdowała się w Kurii rzymskiej – miejscu obrad i posiedzeń Senatu. Obiekt zajmował honorowe miejsce i był darzony olbrzymim szacunkiem przez Rzymian. To tutaj przez wieki składano ofiary i składano cześć bogini, która na skrzydłach niosła rzymskich legionistów do zwycięstw oraz gwarantowała pomyślność.

Konflikt narodził się w roku 357 n.e., kiedy to syn Konstantyna I, Konstancjusz II – chrześcijanin – nakazał usunąć posąg z gmachu Kurii. Spotkało się to z protestami senatorów, którzy w większości wciąż byli wyznawcami dawnych bogów. Posag jednak przywrócił na miejsce następca – Julian I (361-363 n.e.), który próbował odrodzić zainteresowanie w społeczeństwie dla dawnych wartości i wyznania.

W roku 382 n.e. kolejny cesarz – gorliwy wyznawca wiary chrześcijańskiej – kazał ponownie usunąć statuę z Kurii. Na wieść o śmierci Gracjana w roku 383 n.e., prefekt Rzymu Symmachus wystosował petycję do cesarza Walentyniana II (w 384 n.e.) z prośbą o przywrócenie patronki Rzymian. Jednak jego list został zignorowany i zwycięzcą tej rywalizacji okazał się być Święty Ambroży – biskup Mediolanu – przeciwnik pogan oraz
osoba mająca duży wpływ na młodego imperatora.

W roku 392 n.e. uzurpator Eugeniusz ponownie przywrócił posąg bogini Wiktorii w budynku Kurii, ale po dwóch latach rządów został pokonany przez Teodozjusza I – wyznawcę chrześcijaństwa, a obiekt został usunięty; już na zawsze. W sprawie ponownego usunięcia pomnika próbował interweniować senator Symmachus, który reprezentował dużą frakcję „pogańskiego” Senatu w delegacji do Mediolanu; jednak nieskutecznie. Figura zwycięskiej bogini nigdy już nie wróciła na honorowe miejsce w Kurii, a wydarzenie to było dowodem na upadek starorzymskich wartości.

Na koniec warto odnotować, że w XX wieku na wzgórzu rzymskim Celius prowadzono wykopaliska. Co jest niesamowite, archeologom udało się wykopać z ziemi wspomniany właśnie posąg bogini Wiktorii, który
jak się okazało schował Symmachus w swoim domu.

10

25 września 2018 o 7:25

przez cosiek (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://www.imperiumromanum.edu.pl/…

Szwajcarska wojna domowa (niem. Sonderbundskrieg) miała miejsce w listopadzie...

Szwajcarska wojna domowa (niem. Sonderbundskrieg) miała miejsce w listopadzie... – Szwajcarska wojna domowa (niem. Sonderbundskrieg) miała miejsce w listopadzie 1847 roku. Przyczyną wojny był konflikt polityczny między konserwatywnymi kantonami katolickimi, które utworzyły sojusz wojskowy Sonderbund (Specjalne Przymierze), a liberalnymi kantonami, w większości protestanckimi, które dążyły do transformacji konfederacji szwajcarskiej w federację i scentralizowania rządów. Wojna, inspirowana przez mocarstwa (głównie Austrię i Francję), zakończyła się po 26 dniach zwycięstwem liberałów.

14

19 września 2018 o 23:02

przez piosza (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Szwaj…

II wojna berberyjska (1815-1816), w historiografii znana również jako wojna

II wojna berberyjska (1815-1816), w historiografii znana również jako wojna – II wojna berberyjska (1815-1816), w historiografii znana również jako wojna algierska, była drugim z dwóch konfliktów zbrojnych, do jakich doszło na początku XIX wieku między Stanami Zjednoczonymi
a nominalnie podległymi Imperium Osmańskiemu północnoafrykańskimi miastami-państwami: Algierem, Trypolisem
i Tunisem, ogólnie nazywanymi państwami berberyjskimi.

Wojna pomiędzy państwami berberyjskimi a USA zakończyła się
w roku 1815; konflikt międzynarodowy został doprowadzony do końca w roku następnym, gdy do akcji weszły floty brytyjska i holenderska. Wojna ta doprowadziła do zaprzestania praktyki płacenia przez Stany Zjednoczone haraczy pirackim państwom i przyspieszyła ostateczną likwidację w regionie śródziemnomorza piractwa, które szerzyło się niepohamowanie w czasach osmańskiej dominacji (od XVI do XVIII w.).

W ciągu kilku dziesięcioleci państwa europejskie potrafiły zbudować nowoczesne, potężnie uzbrojone okręty, którym nie mogli sprostać berberyjscy piraci nie dysponujący odpowiednią technologią.

16

#historia

21 listopada 2017 o 9:00

przez piosza (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/II_wo…

Zbrojny incydent radziecko-chiński nazwany konfliktem nad Ussuri miał miejsce

Zbrojny incydent radziecko-chiński nazwany konfliktem nad Ussuri miał miejsce – Zbrojny incydent radziecko-chiński nazwany konfliktem nad Ussuri miał miejsce w 1969 roku. Gdy konflikt eskalował w ZSRR zaczęto nawet rozważać możliwość prewencyjnego ataku rakietowego na chińskie instalacje jądrowe. W bitwach zginęło około 1000 żołnierzy ze strony chińskiej i 48 ze strony radzieckiej.

17

25 sierpnia 2018 o 21:33

przez rasowymongol (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Konfl…

Konflikt w Donbasie od 2014 roku pochłonął już 10.000 ludzi, w tym 2.600

Konflikt w Donbasie od 2014 roku pochłonął już 10.000 ludzi, w tym 2.600 – Konflikt w Donbasie od 2014 roku pochłonął już 10.000 ludzi, w tym 2.600 ukraińskich żołnierzy.

12

23 sierpnia 2018 o 19:50

przez Prawilniak (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna…

Choć bitwa na Równinie Abrahama, która odbyła się 13 września 1759 r., trwała

Choć bitwa na Równinie Abrahama, która odbyła się 13 września 1759 r., trwała – Choć bitwa na Równinie Abrahama, która odbyła się 13 września 1759 r., trwała zaledwie godzinę, angażowała mniej niż 10 tys. oddziałów, a poległo w niej po obu stronach w sumie jedynie 174 żołnierzy, zdobycie przez Brytyjczyków francuskiej twierdzy Québec okazało się jednym z najistotniejszych momentów wojny siedmioletniej (1756–63). W ramach wieńczącego konflikt traktatu paryskiego Francuzi zrzekali się na rzecz korony brytyjskiej niemal wszystkich swoich terytoriów na kontynencie północnoamerykańskim — tzw. kolonia Nowej Francji, obejmująca w sumie ok. 8 mln km kwadratowych (nieco mniej niż Brazylia), definitywnie przestała istnieć. Stanowiącą jej część Luizjanę Francuzi odbili z rąk Hiszpanów w 1800 r., jednak 13 lat później Napoleon Bonaparte
zdecydował się odsprzedać cały teren Stanom Zjednoczonym.

13 września 1759 r. do dziś wspominany jest we francuskojęzycznej
części Kanady (głównie w prowincji Québec) jako dzień rozpoczęcia jej dwuipółwiecznej okupacji przez znienawidzonych anglofonów, którzy w zarodku zdusili to, co w przekonaniu wielu quebeckich nacjonalistów mogło wyrosnąć na zdominowany przez francuską kulturę i język odpowiednik Stanów Zjednoczonych w Ameryce Północnej. Dotychczas podjęli oni już dwie próby powołania niezawisłego państwa quebeckiego w drodze referendum, w 1980 i 1995 r. — to drugie o mały włos nie zakończyło się zwycięstwem prowadzących bardzo przemyślaną kampanię wyborczą secesjonistów, pokonanych zaledwie nieco ponad 50 tysiącami głosów (1,16% uczestników; dla porównania szkockie referendum niepodleg-
łościowe z 2014 r. przegrało różnicą aż 10,6%). Inaczej jednak niż miało
to miejsce w Szkocji, a podobnie do niedawnej sytuacji w Katalonii, kanadyjski Sąd Najwyższy tak czy siak uznał jednostronne
oderwanie się prowincji od federacji za nielegalne.

15

9 sierpnia 2018 o 17:41

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Jedynym konfliktem prowadzonym de iure przez II Rzeczpospolitą w XX wieku

Jedynym konfliktem prowadzonym de iure przez II Rzeczpospolitą w XX wieku – Jedynym konfliktem prowadzonym de iure przez II Rzeczpospolitą w XX wieku była piętnastoletnia wojna z Cesarstwem Japońskim. Informacja o stanie wojny z Japonią zamieszczona została w Dzienniku Ustaw RP z 20 grudnia 1941 r.: „Na podstawie art. 12 ustawy konstytucyjnej stanowię na wniosek Rady Ministrów, że Rzeczpospolita Polska znajduje się począwszy od dnia 11 grudnia 1941 r., w stanie wojny z Imperium Japońskim”.Jak na konflikt zbrojny dwóch państw, nie można tego starcia zaliczyć ani do zbyt krwawego, ani zbyt intensywnego. Żadna polska jednostka wojskowa nigdy nie stoczyła walki z żadną jednostką japońską, chociaż były plany wysłania krążownika ORP „Dragon” na Cejlon, by stamtąd prowadził działania przeciwko wrogowi. Wojna oficjalnie zakończyła się dopiero 8 lutego 1957 roku gdy polski wiceminister spraw zagranicznych Józef Winiewicz i ambasador Japonii przy ONZ Kase Toshikazu podpisali układ o przywróceniu normalnych stosunków pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową, a Japonią.Wojna oficjalnie zakończyła się dopiero 8 lutego 1957 roku gdy polski wiceminister spraw zagranicznych Józef Winiewicz i ambasador Japonii przy ONZ Kase Toshikazu podpisali układ o przywróceniu normalnych stosunków pomiędzy Polską Rzeczpospolitą Ludową, a Japonią.

11

#historia

11 stycznia 2018 o 4:02

przez piosza (PW)

Skomentuj (1) Do ulubionych

Źródło: http://www.nowastrategia.org.pl/naj…

Powstanie chłopskie na Podhalu – bunt ludności chłopskiej w części Podhala

Powstanie chłopskie na Podhalu – bunt ludności chłopskiej w części Podhala – Powstanie chłopskie na Podhalu – bunt ludności chłopskiej w części Podhala przeciwko obciążeniom fiskalnym, który miał miejsce w latach 1669−1670.

Sytuacja na Podhalu była permanentnie napięta, co około 20 lat wybuchało tam powstanie Górali; zwykle przyczyną było zwiększenie ucisku ekonomicznego przez szlachtę, a represje po każdym zrywie wzmagały jedynie opór ludności.

Bezpośrednią przyczyną wystąpienia ludności były zdarzenia związane z przybyciem na Podhale 29 września 1669 roku chorągwi pancernej Jana Wielopolskiego. W grudniu wojsko rozlokowało się na leżach zimowych w Nowym Targu, a obowiązek utrzymania takich jednostek spadł zgodnie z ówczesnym prawem na okoliczną ludność.

Bezpośrednią relację z zajść na Podhalu przedstawił sługa towarzysza pancernego, Mikołaj Rzadkowski. Jest ona, pomimo stronniczości, jedynym bezpośrednim źródłem wiedzy o zdarzeniach. Żołnierze wysyłali przedstawicieli do okolicznych wsi celem pobierania stosownego podatku (hiberny), ale nadużycia w wyliczaniu należności i inne możliwe nieporozumienia spowodowały otwarty konflikt. Górale w Czarnym Dunajcu i Dzianiszu napadli na przedstawicieli wojska, pobili ich, rozbroili i obrabowali. Następnie ludność odprowadziła żołnierzy do Nowego Targu, gdzie przed dowództwem chorągwi usiłowała dochodzić wynagrodzenia zaznanych krzywd.

Reakcją żołnierzy było aresztowanie góralskich przedstawicieli, co spowodowało gwałtowną odpowiedź chłopów. W odpowiedzi kilkuset Górali podeszło pod Nowy Targ, ale starcia udało się uniknąć jedynie z powodu wycofania się wojska w głąb kraju. Aż do przeprowadzonej wiosną następnego roku ekspedycji karnej na Podhalu nie istniała żadna władza państwowa.

Gdy władze polskie zostały powiadomione o zajściach w Nowym Targu, podjęto działania zmierzające do spacyfikowania rozruchów, ponieważ istniało zagrożenie przeniesienia się niepokojów na inne starostwa. 6 kwietnia 1670 roku hetman wielki koronny Jan Sobieski skierował siedem chorągwi cudzoziemskiego autoramentu (ponad 1000 ludzi) do Nowego Targu w celu zdławienia rebelii.

Okres zimowy Górale spędzili na przygotowaniach do starcia z wojskiem poprzez werbunek posiłków wśród zbójników i zbuntowanych chłopów ze starostwa lanckorońskiego, gromadzenie broni siecznej i palnej, kul, prochu, a także budowę własnej artylerii – wojsko góralskie wyposażyło się w drewniane armaty z pni bukowych wzmocnionych obręczami żelaznymi. Siły chłopskie zorganizowano w pododdziały, których liczebność jest szacowana na kilka tysięcy. Oprócz przygotowań wojennych podjęto próbę rozwiązania pokojowego, w tym celu wysłano pismo do króla Michała I.

Powstanie zostało stłumione w wyniku bitwy pod Nowym Targiem, w której wojsko polskie rozbiło siły chłopskie. Powstanie z lat 1669−1670 było ostatnią z rebelii góralskich na Podhalu.

19

#historia

11 lipca 2018 o 8:10

przez piosza (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Wojna chińsko-wietnamska, zwana również wojną czterotygodniowąlub III wojną

Wojna chińsko-wietnamska, zwana również wojną czterotygodniowąlub III wojną – Wojna chińsko-wietnamska, zwana również wojną czterotygodniową lub III wojną indochińską – krótkotrwały konflikt zbrojny o charakterze lokalnym pomiędzy Chińską Republiką Ludową a Wietnamem, który miał miejsce w 1979. Większość regularnych wojsk wietnamskich zaangażowanych było w Kambodży. Według źródeł wietnamskich Chińczykom przeciwstawiono 70 000 żołnierzy, większość stanowiła oddziały tzw. straży granicznej (nie były to jednak oddziały drugiego rzutu czy gorzej wyszkolone, wręcz przeciwnie – odznaczały się dobrym wyposażeniem, elastyczną taktyką i doświadczeniem w walce); źródła chińskie podają wartość dwukrotnie większą. Liczba ofiar nie jest pewna (około 20 000 po każdej ze stron, Wietnamczycy twierdzą, że dodatkowo zginęło 100 000 cywili), obie strony podają sprzeczne informacje. Armia chińska poniosła stosunkowo duże straty, ponieważ była słabo wyszkolona, zaopatrzona i dowodzona, w porównaniu z zaprawionymi we wcześniejszych walkach Wietnamczykami; błędem było zaangażowanie tylko sił lądowych. Konflikty graniczne między oboma krajami nie ustawały aż do końca lat 80., w dalszym ciągu istnieją sprawy sporne, np. dotyczące wysp: Paracelskich i Spratly, a stosunki między tymi krajami pozostają napięte.

10

#historia

1 czerwca 2018 o 9:46

przez piosza (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna…

Zobacz następne

1 2 3 4 5 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Mistrzowie.org Piekielni.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni