Zamknij Dołącz do nas na Facebooku

Momencik, trwa przetwarzanie danych

loading-animation

Szukaj

Znalazłem 20 takich faktów

Wszechwładny przywódca partii rządzącej należącego do UE kraju postkomunistycznego...

Wszechwładny przywódca partii rządzącej należącego do UE kraju postkomunistycznego, który nie piastuje oficjalnie stanowiska premiera, a mimo to traktowany jest jako faktyczny szef rządu,
którego polityka w zakresie reformy sądownictwa wywołuje sprzeciw ze strony Komisji Europejskiej i który powszechnie uznawany jest za populistyczny, chociaż nastawiony jest przy tym zdecydowanie antyrosyjsko? Mowa oczywiście o... Liviu Dragnei, szefie
rumuńskiej Partii Socjaldemokratycznej (PSD).

Mimo rozlicznych podobieństw pomiędzy Dragneą a Jarosławem Kaczyńskim występuje też szereg różnic. O ile prezes Prawa i Sprawiedliwości jest w pierwszej kolejności partyjnym ideologiem i raczej nie jest kojarzony z korupcyjnymi skandalami, jego rumuński "odpowiednik" to dość klasyczny oportunista. Dragnea nie ma za sobą przeszłości opozycji przeciwko komunistycznemu reżimowi, jest też typem oligarchy posiadającego ogromny majątek i notorycznie wchodzącego w konflikty z prawem — to właśnie wyrok sądowy za wyborcze matactwa uniemożliwił mu kandydowanie na stanowisko premiera. Nie sprawuje też nad swoją partią władzy w sposób równie absolutny co Jarosław Kaczyński: w PSD nadal działają frakcje w sposób dość otwarty wrogie Dragnei. Inaczej też niż szef PiS Dragnea pozostaje w konflikcie z proeuropejską głową państwa, Klausem Iohannisem, która na wszelkie sposoby stara się ukrócić
co bardziej kontrowersyjne reformy rządu PSD.

11

22 listopada 2018 o 6:06

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Poza kręgiem oddziaływania religii abrahamowych, w których zapis kronikarski...

Poza kręgiem oddziaływania religii abrahamowych, w których zapis kronikarski rozpoczyna się od konkretnego wydarzenia (stworzenia świata, narodzin Jezusa czy ucieczki Mahometa) i ciągnie się w nieskończoność, większość cywilizacji tradycyjnie znaczyła upływ czasu w oparciu o rok panowania aktualnego władcy. Od II w. p.n.e. podobny system działał w Chinach — z tą różnicą, iż w trakcie rządów jednej osoby wydzielało się coraz to nowe "ery", zgodnie z życzeniem władcy, opatrzone odpowiednio podniosłymi nazwami. Niektórzy cesarze zadowalali się jednym ciągiem chronologicznym przez całe dekady, inni zaś, np. cesarzowa Wu Zetai
(pan. 690–705) z dynastii Tang, wydawali dekrety o rozpoczęciu
kolejnej ery nawet co kilka miesięcy.

Nowa era z reguły miała za zadanie podkreślić doniosłość jakiegoś wydarzenia: np. protoplasta dynastii Jin, Jin Taizu (pan. 1115–1123),
w drugim roku ery "Otrzymania Kraju" zgodził się znacznie podzielić przywilejami władzy z grupą mandżurskich szlachciców — moment ten kazał uczcić powołaniem ery "Pomocnika Niebios", w której siódmym roku zmarł. Niekiedy szybka reforma kalendarza miała za zadanie uspokoić społeczne nastroje, symbolicznie wysyłając do przeszłości wspomnienie klęski nieurodzaju z zeszłego lata. Zwyczaj tworzenia kilku er za życia jednego monarchy zakończył się wraz z wzejściem dynastii Ming w
1368 r. — od tego momentu kroniki zachowywały konsekwentny zapis chronologiczny od objęcia przez cesarza tronu aż po kres jego
panowania. Zdobył on popularność również poza granicami Chin —
z tego względu dla Japończyków 2018 r. to równocześnie 30. rok
ery Heisei, rozpoczętej w 1989 r., gdy na tron wstąpił Akihito.

Równolegle funkcjonował zapis oparty o system sześćdziesiątkowy, funkcjonujący niezależnie od panującego monarchy. Pozwalał on na wskazanie konkretnego roku w obrębie 60 lat (np. 1924–1983, 1984–2043 itd.) w sytuacjach, w których z kontekstu wynikało, o jakim czasie mowa (np. ojciec opowiadający synowi, co robił w 24. roku cyklu). W pewnym sensie porównać można to do sytuacji, w której słysząc o "imprezie disco
z '74." nie musimy dopytywać, by wiedzieć, że chodzi o XX wiek.

8

31 października 2018 o 16:46

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (2) Do ulubionych

W 1956 i 1964 r. władze Chińskiej Republiki Ludowej opublikowały listę uproszczonych...

W 1956 i 1964 r. władze Chińskiej Republiki Ludowej opublikowały listę uproszczonych znaków chińskich, które od tego momentu miano wykorzystywać w edukacji i środkach masowego przekazu. Celem komunistycznego rządu było skrócenie czasu przyswajania sobie pisma przez masy niewykształconej wiejskiej biedoty — nieoficjalnie chciano
w ten sposób odciąć społeczeństwo od literatury epoki feudalizmu. Działalność komunistów spotkała się z wściekłą reakcją ze strony rezydującego na Tajwanie reżimu nacjonalistycznego pod wodzą Czangkajszeka, który oskarżał kontynentalnych rywali o próbę zawłaszczenia chińskiej historii. W tajwańskich szkołach dochodziło do rozlicznych przypadków stosowania kar cielesnych wobec uczniów stosujących "zdradziecki" zapis co bardziej skomplikowanych znaków.

W rzeczywistości jednak kampania upraszczania chińskiego pisma nie była gwałtem na narodowym dziedzictwie — 90% "nowych" wersji wymagających znaków od wieków stosowanych było w osobistych, niezobowiązujących notatkach chińskich intelektualistów i urzędników. Współcześnie właściwie każdy wykształcony chiński nastolatek jest w stanie błyskawicznie odczytać zdecydowaną większość znaków w zapisie, którego nie stosuje na co dzień. I tak trzymający się tradycyjnego wariantu Tajwańczycy uważnie śledzą zapisywane uproszczonymi znakami informacje płynące z kontynentalnych mediów, a ich przedsiębiorcy utrzymują kontakty biznesowe z kolegami zza Cieśniny Tajwańskiej.
Z kolei mieszkańcy ChRL podłapują tradycyjne pismo niejako z przymusu: każdego wieczora w barach karaoke Pekinu, Szanghaju czy Kantonu odtwarzane są teledyski uwielbianych na kontynencie przebojów tajwańskich piosenkarzy w akompaniamencie wyświetlanego na ekranie "tradycyjnego" tekstu. Do tego po dziś dzień wiele gier wideo doczekuje się chińskiej wersji językowej jedynie w wariancie przewidzianym na potrzeby rynku tajwańskiego — na tej samej zasadzie tajwańskie tłumaczenia serialów anime, które z uwagi na brutalną, erotyczną czy "wywrotową" treść nie mogłyby liczyć na transmisję w państwowej telewizji, stanowią dla młodych kontynentalnych Chińczyków jedyną odskocznię od
w większości sztampowych i konserwatywnych produkcji
dopuszczanych do oficjalnego obiegu.

Relację pomiędzy dwoma wariantami zapisu języka chińskiego można porównać do sytuacji panującej w Chorwacji i Serbii, gdzie serbskochorwacki zapisywany jest odpowiednio alfabetem
łacińskim i cyrylicą, jak również do hindustańskiego, który
w Pakistanie odzwierciedlany jest alfabetem arabskim,
a w Indiach — pismem dewanagari.

14

26 września 2018 o 8:55

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Reformę walutową 30 października 1950 r. władze Polski Ludowej przeprowadziły

Reformę walutową 30 października 1950 r. władze Polski Ludowej przeprowadziły znienacka, ogłaszając ją z zaledwie dwudniowym wyprzedzeniem. Obliczona była ona na zniszczenie oszczędności tych, którzy nie ufali państwowym bankom i fortuny trzymali "w skarpecie". Obowiązywały w tym celu dwa kursy wymiany: jeden, 100 starych złotych na 3 nowe, przypisany był do cen i płac, jak również środków zgroma-
dzonych na oficjalnych kontach, z kolei prywatną gotówkę wymienić można było jedynie w proporcji 100:3. W ten sposób państwo i lojalne wobec niego podmioty zagarnęły
nawet 60% podaży pieniądza.

21

19 sierpnia 2018 o 12:24

przez JaroWars (PW)

Skomentuj (3) Do ulubionych

Fragment przygotowanego w październiku 1582 r. dla mieszkańców Rzymu na

Fragment przygotowanego w październiku 1582 r. dla mieszkańców Rzymu na polecenie papieża Grzegorza XIII obwieszczenia informującego ich o reformie kalendarza. Do listu dołączono rozkład dat na resztę roku: i tak bezpośrednio po 4 października następuje 15 października, które to zapisane zostaje bezpośrednio pod tą pierwszą datą, aby nie pozostawić wątpliwości, że po czwartkowym 4 paździer-
nika przypadnie piątkowy 15 października. Powstały w ten sposób tzw. kalendarz gregoriański obowiązuje na całym świecie po dziś
dzień w praktycznie niezmienionej formie.

Motywem reformy gregoriańskiej był fakt, iż dominujący w Europie przez poprzednie 1600 lat juliański w żaden sposób nie kompensował faktu, iż rok nie liczy dokładnie 365,25 dni, a 11 minut mniej. Różnica
ta kumulowała się przez kolejne stulecia, aż wreszcie trzeba było wprowadzić nowy system, który by się nie przedawnił. Ponieważ 11 minut w roku przekłada się na jakieś trzy doby w skali czterech wieków, postanowiono, że lata podzielne przez 100 z jednym wyjątkiem (raz na cztery lata) nie będą rejestrowały 29 lutego. Dotychczas do takich wyjątków doszło dwukrotnie: w 1600 r. i 2000 r.

8

13 czerwca 2018 o 10:23

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Grupa górników napastuje protestującą kobietę. Bukareszt, czerwiec 1990

Grupa górników napastuje protestującą kobietę. Bukareszt, czerwiec 1990 r.

Krótko po obaleniu reżimu Nicolae Ceaușescu przez rumuńską stolicę przetoczyła się seria protestów przeciwko nowym rządom, całkowicie zdominowanym przez weteranów komunistycznych i ślamazarnie wprowadzającym reformy bądź w ogóle tego nie robiącym. Elita władzy na czele z dawnym zausznikiem dyktatora, a obecnie prezydentem Ionem Iliescu, kilkakrotnie apelowała o wsparcie do górników z kopalń węgla w dolinie Jiu, obawiających się wolnorynkowych przemian, które mogłyby zakończyć się masowymi bankructwami państwowych przedsiębiorstw. Odzew za każdym razem był ogromny, szczególnie w czerwcu 1990 r.: strona rządowa wynajętymi autokarami sprowadziła do stolicy aż 10 tysięcy uzbrojonych w kije krzepkich mężczyzn, którzy zgodnie z apelem Iliescu brutalnie "bronili kraju" przed zgromadzonymi na Placu Zwycięstwa antykomunistami, przede wszystkim studentami i literatami.

Tzw. mineriady zaowocowały setkami rannych i przynajmniej kilkudziesięcioma ofiarami śmiertelnymi. W późniejszym okresie wielu górników utrzymywało, że zostali zmanipulowani przez stronę rządową, która miała im wmówić, że protestujący byli w rzeczywistości anarchistami planującymi powrót tyranii. Napuszczanie obywateli na obywateli zostało zdecydowanie potępione przez społeczność międzynarodową, a wizerunek Rumunii jako państwa opresyjnego i gloryfikującego
przemoc powrócił ze zdwojoną siłą.

9

26 maja 2018 o 5:37

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Niepodległe państwo słowackie zostało na przestrzeni XX w. ustanowione dwa

Niepodległe państwo słowackie zostało na przestrzeni XX w. ustanowione dwa razy — za każdym razem wbrew słowackiej opinii publicznej.

Nie jest tajemnicą, że przeprowadzony 1 stycznia 1993 r. podział państwa czechosłowackiego odbył się przede wszystkim jako rezultat osobistych rywalizacji między czeskimi a słowackimi politykami, przy czym zdecydowana większość tak Czechów, jak Słowaków, była mu
przeciwna. Jednakże Słowacy niepodległości od Czechów nie
pragnęli nawet przed II wojną światową.

13 marca 1939 r. Adolf Hitler zaprosił do Berlina przywódcę słowackich nacjonalistów, katolickiego księdza Jozefa Tisę, któremu oświadczył, że następnego dnia wojska niemieckie wkroczą do Pragi. W ten sposób Niemcy całkowicie gwałciły podpisane zaledwie parę miesięcy wcześniej porozumienie monachijskie, odzierające Czechosłowację z Sudetów — tym razem unicestwione miało zostać całe państwo. Hitler przedstawił Tisie dwie możliwości: albo powołana zostanie niepodległa Republika Słowacka ze stolicą w Bratysławie, powiązana z Rzeszą ścisłym sojuszem militarnym (który bardzo się przydał we wrześniowej inwazji na Polskę), albo Niemcy nie wysuną żadnego sprzeciwu wobec nieuniknionych starań
rządu węgierskiego podporządkowania sobie jego
dawnych słowackich terytoriów.

Tisy wcale nie radowała perspektywa powołania niezawisłej Słowacji — przeprowadzona w następstwie traktatu monachijskiego reforma państwa czechosłowackiego, gwarantująca Słowakom bardzo szeroką autonomię, w pełni satysfakcjonowała zarówno jego partię, jak i przytłaczającą większość słowackiego społeczeństwa. Obawiał się, że rolnicza i zacofana Słowacja nie poradzi sobie bez płynącego z Pragi wsparcia finansowego i logistycznego. Niemniej jednak była to oczywiście opcja preferowana w obliczu nieuchronnej okupacji węgierskiej. I tak Słowacja została państwem członkowskim Osi — formalnie niepodległym, w praktyce kompletnie zależnym od niemieckiego hegemona. Kraj rozwiązano
wraz z końcem wojny, a uznany za kolaboranta ksiądz Tiso
powieszony został wyrokiem sądowym w 1947 r.

15

13 marca 2018 o 5:55

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Podobnie jak Polacy postrzegają PRL, tak dla wielu Hindusów zimnowojenny

Podobnie jak Polacy postrzegają PRL, tak dla wielu Hindusów zimnowojenny okres w historii ich kraju to czas kompletnie stracony.

Od uzyskania niepodległości od Wielkiej Brytanii w 1947 r. aż do roku 1991 gospodarka Indii funkcjonowała w sposób ściśle oparty na sowieckich wzorcach planowania organizacji produkcji. Prowadzenie prywatnej przedsiębiorczości, choć nie nielegalne, było biurokratycznym koszmarem: sprowadzanie z zagranicy nawet tak podstawowych narzędzi pracy jak maszyny do pisania czy kalkulatory wiązało się z koniecznością uzyskania całej góry pozwoleń oraz opłacania gigantycznych ceł, a wszystko po drodze i tak zniweczyć mogła złośliwa decyzja choćby jednego urzędnika. To właśnie w tych warunkach na dobre rozwinęła skrzydła niesławna indyjska korupcja, do dziś trapiąca ten kraj. Indie stały się pośmiewiskiem zachodnich ekonomistów, którzy ukuli termin "hinduski wzrost gospodarczy", pod względem funkcji stanowiący niejaki odpowiednik popularnych swego czasu pruskich żartów z "Polnische Wirtschaft".

Podobnie jak miało to miejsce na przestrzeni całego bloku wschodniego, socjalistyczna bańka musiała prędzej czy później z hukiem pęknąć. Doszło do tego w czerwcu 1991 r., gdy Republika Indii ogłosiła niewypłacalność przed Międzynarodowym Funduszem Walutowym. Ten zgodził się na spłatę części indyjskiego zadłużenia pod warunkiem radykalnej przebudowy systemu pod wolnorynkowym i kapitalistycznym kątem. Sprywatyzowano banki i towarzystwa ubezpieczeniowe, zniesiono znienawidzony reżim pozwoleń importowych, uwolniono kurs rupii i obniżono podatki.

I chociaż słupki wzrostu ekonomicznego wreszcie wystrzeliły w górę, a Indie zostały zgodnie ochrzczone przez zachodnie media mianem "wschodzącego mocarstwa", to nie wszystkie przeżytki dawnej epoki — np. niezwykle surowe prawo pracownicze — zostały odpowiednio zreformowane, w rezultacie czego jedynie wąska grupa dobrze wykształconej klasy średniej (która znalazła swoją niszę na światowym rynku outsourcingu usług informatycznych) autentycznie skorzystała na przemianach, inaczej niż miało to miejsce chociażby w sąsiednich Chinach, których otwarcie się na świat wyprowadziło z nędzy setki milionów obywateli. Swój plon zbiera też wyhodowana przed dekadami w udzielających licencji urzędach korupcja.

Wszystko to sprawia, że gigantyczny potencjał Republiki Indii pozostaje w dalszym ciągu w dużej mierze niewyeksploatowany.

11

4 marca 2018 o 5:18

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Bezdomny na ulicy Bulawayo, drugiego co do wielkości miasta w Zimbabwe.

Bezdomny na ulicy Bulawayo,
drugiego co do wielkości miasta w Zimbabwe.

Przeprowadzona na polecenie Roberta Mugabe na początku XXI w. reforma gruntowa doprowadziła do bezprecedensowego w historii Zimbabwe kryzysu gospodarczego oraz klęski głodu. O ile jej zamierzeniem było doprowadzić do ruiny tylko białych posiadaczy ziemskich, po ich wywłaszczeniu tysiące czarnych robotników rolnych pozostało bez pracy, a nowi właściciele, w zdecydowanej większości pozbawieni jakiegokolwiek doświadczenia, kompletnie nie poradzili sobie z zadaniem uprawy żywności. W rezultacie odebrania dorobku całego życia i promowanej przez rząd Mugabe nienawiści etnicznej, mającej na celu odwrócenie uwagi obywateli od gospodarczej klęski, większość białej populacji Zimbabwe wyemigrowała — tych, którzy na wyjazd pozwolić sobie
nie mogli, czekała przede wszystkim nędza.

Obalenie Mugabe w listopadzie 2017 r. może jednak przyczynić się do znacznej poprawy ich sytuacji: rząd nowego prezydenta Emmersona Mnangagwy obiecał wypłacenie rekompensaty finansowej wywłaszczonym przez poprzednika farmerom, jednocześnie zachęcając wielu do powrotu na swoje dawne ziemie. Lata ekonomicznej nędzy wywołanej przez wściekle antybiałego Mugabe w znacznej mierze przyczyniły się przy tym do osłabienia uczucia wrogości mieszkańców Zimbabwe wobec sąsiadów europejskiego pochodzenia. Czas pokaże, czy na długo.

11

2 marca 2018 o 16:43

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Carski urzędnik obcina bojarowi jego długą brodę w ramach reform mających

Carski urzędnik obcina bojarowi jego długą brodę w ramach reform mających na celu zeuropeizowanie społeczeństwa rosyjskiego. Rycina z czasów Piotra Wielkiego.

17

28 lipca 2017 o 11:19

przez JaroWars (PW)

Skomentuj Do ulubionych

Zobacz następne

1 2 > ostatnia ›

Pewex.pl Demotywatory.pl Motokiller.pl Piekielni.pl

Kopiowanie wskazane za podaniem źródła.

Zobacz też inne serwisy:
Retro Pewex	Pewex	Stylowi	Rebelianci
Motokiller	Kotburger	Demotywatory	Mistrzowie
Komixxy	Piekielni